Angeline Boulley (1966) groeide op in de Ojibwe-gemeenschap  (Native Americans) in Michigan. Ze zette zich in om het lezen en onderwijs te bevorderen en was directeur van het Office of Indian Education bij het Amerikaanse ministerie van Onderwijs. Dochter van de vuurhoeder is haar debuutroman en is geschreven vol informatie over de Ojibwe-cultuur, omdat ze vindt dat er meer verhalen over inheemse meisjes en vrouwen gedeeld mogen worden. De achtergrond van Boulley was de basis voor dit boek: haar vader is firekeeper, een vuurhoeder, die bij de rituele activiteiten het ceremoniële vuur verzorgt en de verhalen vertelt waarmee wijze levenslessen worden doorgegeven, rond het vuur.
Dochter van de vuurhoeder won diverse prijzen in Amerika (zoals Goodreads Choice Awards 2021, Printz Award 2022 en American Indian Youth Literature Award 2022). Een Netflix-serie van dit boek is in de maak.

Daunis Fontaine leeft tussen 2 culturen: haar vader en moeder hebben elk een andere achtergrond. Hierdoor voelt ze zich niet echt thuis in de stad, maar ook niet in het Ojibwe-reservaat.  Ze maakt zich zorgen om wat er gaande is in het reservaat. Spanningen lopen er op en zaken als racisme, drugsmisbruik en alcoholisme komen veel voor. Als ze 18 is, wordt een vriendin voor haar ogen vermoord. Dit is niet de eerste dode die in korte tijd gevallen is. Als haar vervolgens gevraagd wordt om mee te werken in een undercover-actie van de FBI, twijfelt ze enorm. Haar leven wordt hierdoor verder overhoop gegooid en deze actie heeft veel invloed op haar privé-leven.
Toch kan ze niet anders en voelt dat ze juist vanuit de Ojibwe-waarden en normen, als sterke vrouw, mag gaan handelen, ten gunste van haar tribe-leden.

De liefde van Angeline Boulley voor haar cultuur is voelbaar tijdens het lezen van Dochter van de vuurhoeder. Ze omschrijft de omgeving, waarin Daunis Fontaine leeft, vol passie. Het verhaal wordt verteld vanuit Daunis en situaties worden zo beschreven dat het voelt alsof je er zelf bij bent. Daarbij worden ook haar gedachten weergegeven, waardoor je haar vlot leert kennen en haar twijfels en belevenissen heel dichtbij komen. Dit alles in een prettig leesbare, vlotte schrijfstijl, met humor.

Het boek is in 4 delen opgedeeld, als de 4 windrichtingen van een medicijnwiel. De Ojibwe-rituelen en -gebruiken komen soms als alledaagse gewoonte langs en worden soms uitgebreider beschreven, omdat ze een essentieel onderdeel van het verhaal zijn. Mooi om te lezen!

Tantes vriendinnen hebben tabaksbuideltjes voor Lily’s wake en uitvaart gemaakt om te gebruiken tijdens onze gebeden. Ik haal dat van mij uit de zak van mijn jurk, trek het open en laat het snufje sema los met mijn gebed. Ik zag dank voor de giizhik en breek dan 2 platte takjes af. Ik leg ze in mijn schoenen voordat ik mijn voeten er weer in duw.

Dat doet tante ook als ze een raadsvergadering heeft. Giizhik beschermt ons tegen kwade bedoelingen.

Daunis raakt steeds meer verstrikt in het onderzoek, waarbij ook een familiegeheim zich laat ontrafelen.  Steeds meer vraagt ze zich af tot hoever ze wil en kan gaan.

Zoals bij alles van het onderzoek blijf ik na Leonards verhaal met meer vragen dan antwoorden zitten. Als ik de volgende ochtend wakker word, ben ik geen centimeter opgeschoten bij het oplossen van de vraagstukken van gisteren. Waar was Travis bij betrokken geraakt en waarom dacht hij dat de Kleine Mensen zo boos op hem waren? Zag hij echt iets of hallucineerde hij? Hebben andere Oudsten ook verhalen over Kleine Mensen of paddenstoelen waar ik achter kan zien te komen?

Is het mogelijk om het raadsel op te lossen zonder in nog meer bizarre verhalen verzeild te raken?

De spanningen in het reservaat en in Daunis leven lopen op, naarmate het verhaal vordert. De sfeer wordt grimmiger, waardoor het thriller-element meer naar voren komt in het boek. Was de druk eerst meer onderhuids voelbaar, nu vinden er meer heftige gebeurtenissen plaats.

Inmiddels heeft de lezer al diverse mogelijke scenario’s verzonnen en weer moeten loslaten, omdat het toch net anders is dan je dacht. Angeline brengt je regelmatig op een dwaalspoor. De uiteindelijke ontknoping is verrassend en dat zorgt ervoor dat je als lezer tot het einde toe geboeid blijft lezen. Zoals Angelina zelf in haar nawoord schrijft ”Mazinaíganan mino-mishkikiiwin aawen’. Oftewel: ‘Boeken zijn een goed medicijn!’  Via dit verhaal kan zij allerlei thema’s die spelen in de reservaten onder de aandacht brengen.

Een intrigerend boek, waarin levenslessen verpakt zijn in een thriller, die fijn wegleest!