Arnaldur Indridason (1961) is een IJslandse thrillerauteur die in 1997 doorbrak met zijn debuut Maandagskinderen. Het was meteen de eerste kennismaking met een protagonist die nog vaak in zijn boeken verscheen: de politieman Erlendur Sveinsson. Indridason is in eigen land een groot succes; zo waren in 2007 van de uitgeleende boeken in Reykjavikse bibliotheken, zeven van de tien (!) van Indridason. Maar ook in de rest van de wereld worden zijn boeken in groten getale verkocht. Zijn thrillers worden met prijzen overladen. Zo mag Indridason zeggen dat hij als enige de Scandinavische thrillerprijs De Glazen Sleutel tweemaal won; in 2002 en 2003. In 2005 kreeg hij de CWA Dagger Award. Zijn boeken zijn dus van grote kwaliteit en hij wordt vooral geroemd om de sobere, doch treffende schrijfstijl.

Het is 1941 en de IJslandse hoofdstad Reykjavik is 'bezet' door Engelse en Amerikaanse militairen. De spanning tussen de geallieerden en de lokale bevolking is voelbaar. Er wordt zelfs gesproken over 'De Situatie', waarin IJslandse vrouwen vallen voor de geallieerden en daarmee de autochtone mannen verlaten. Een ietwat gevoelige situatie dus. In een verlaten appartement wordt het lijk van een man aangetroffen. Zijn identiteit is onbekend maar wel duidelijk is dat hij met een Amerikaans pistool is gedood. Hierdoor wordt bij het oplossen van de moordzaak ook het leger ingezet en wel in de persoon van MP'er Thorson. Hij moet samen met agent Flóvent op zoek naar de dader én het motief.

Indridason staat bekend om zijn korte, gedetailleerde en ietwat afstandelijk aandoende zinnen. Ook in Blauwzuur schittert hij hiermee. Geen woord teveel, en elke zin is raak. Daarmee toont de IJslander eens te meer aan dat zijn schrijfstijl onovertroffen is. Hierbij moet ook een pluim worden gegeven aan de vertaler, die de stijl van Indridason in stand weet te houden bij de vertaling. Ook nuttig is de korte uitleg van de IJslandse taal in het begin van het boek. De auteur heeft deze keer gekozen om Blauwzuur tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog te laten afspelen. Deze context is goed neergezet door Indridason; de irritatie en gevoeligheden die een bezettingsleger van jonge, vol energie zittende militairen voor een lokale bevolking met zich meebrengt is op elke pagina voelbaar. Daarmee toont Indridason zich wederom maatschappijkritisch. Hij laat de grote keerzijde zien van de geallieerde bezetting van IJsland. Niet alleen beschermend en dus goed, maar het trok ook een enorme wissel op het land.

In een thriller draait het om spanning. Blauwzuur is helaas nergens spannend en doet zelfs aan als een dertien-in-een-dozijn thriller. Het verhaal in Blauwzuur is vlak en een simpele whodunnit, waarin de climax al ver van te voren duidelijk is en dus geenszins een verhoogde hartslag met zich meebrengt. Waarom Indridason hier niet meer uit heeft gehaald, is een raadsel. In voorgaande boeken toont hij zich een meester in het plotten van een spannend verhaal, maar in Blauwzuur blijft dit achterwege. Het verhaal is sloom, vervalt in herhalingen en heeft een hoog "en toen, en toen, en toen" gehalte. Daar komt bij dat de lezer niet wordt meegenomen in de achtergrond van de twee hoofdpersonages. Ze zijn er opeens en krijgen nergens diepgang, waardoor de identificatie van de lezer met deze Flóvent en Thorson lastig is. Dit is enorm jammer gezien de knappe schrijfstijl én goed verwoorde context. Het lijkt haast alsof de minimalistische en sobere inslag die Indridason hanteert in zijn schrijven, ook in het verhaal is doorgesijpeld.

Resumerend is Blauwzuur qua schrijfstijl een genot om te lezen en draagt de kenmerkende Indridason-handtekening. Ook de achtergrond waartegen het verhaal is opgebouwd heeft de IJslander mooi verwoord. Hiermee wordt het boek enigszins 'gered', want de verhaallijn is te doorsnee en de personages te vlak. Blauwzuur is nergens spannend en valt teveel in herhaling. Dit zorgt voor een leeservaring die niet zal blijven hangen en dat valt ons stiekem toch wel tegen. Er had meer, veel meer, in gezeten.