Het boek Weg van de Amerikaan Bill Beverly valt gelijk op met pakkende en nieuwsgierig makende quotes op de cover. Het won diverse, grote Amerikaanse prijzen, waaronder de CWA Gold Dagger Award voor beste thriller (!), en Donald Day Pollock noemt het zelfs ‘een van de beste literaire thrillers die we ooit zullen lezen’. Dat belooft wat, zou je zeggen. Hooggespannen verwachtingen dus…
We maken kennis met de vijftienjarige puber East. Als bewaker van verscheidene drugspanden heeft hij een belangrijke functie binnen een criminele organisatie, die de sloppenwijken van Los Angeles als hun gebied rekenen. Hoewel hij nooit echt contact met de hoge bazen heeft, zijn ze tevreden met hem en geven ze hem vertrouwen. Totdat het op een dag misgaat; de politie doet een inval en doekt de boel op. De leiders van de bende zijn not amused, maar laten East in leven. Om zichzelf opnieuw te bewijzen – en als een soort van straf – geven ze hem de opdracht een rechter uit Wisconsin te vermoorden. De twintigjarige gangster Michael Wilson, de ‘nerdy’ whizzkid Walter en Easts dertienjarige broertje Ty gaan met hem mee. Met zijn vieren moeten ze de klus klaren.
Om als donkere gangsters niet op te vallen in het overwegend blanke Wisconsin reizen ze zo onopvallend mogelijk. Een op het oog prima busje als vervoermiddel, sportieve outfits, een goede dekmantel (ze zijn op weg naar een familiefeest) en een paar duizend dollar zakgeld voor onderweg.
In de basis heeft Weg de potentie voor een flinke portie spanning, maar het is juist het ontbreken hiervan dat het saai maakt. De roadtrip van het viertal focust zich vooral op de omgeving waaraan de stads gebonden jongens zich vergapen (ze zijn allen nog nooit buiten LA geweest) en de staccato conversaties tussen vooral East en zijn bijzonder gesloten broertje Ty. De momenten van een opleving in het verhaal zijn spaarzaam, terwijl daardoor de momenten waarop je als lezer gemakkelijk een aantal bladzijdes door kan bladeren – zonder iets te missen - juist toenemen.
Uiteindelijk komt het doel van de reis in zicht, maar meer dan twee korte hoofdstukken weidt Beverly hier niet aan en voor je het weet zitten de mannen weer in de auto voor de terugweg. Hoewel ze logischerwijs bang zijn om opgemerkt te worden door de politie of nieuwsgierige bewoners, is ook aan hun ‘vlucht’ weinig opwindends te beleven, afgezien van enkele dwaze acties onderweg. Op zich zorgen deze scenes nog voor vermaak, maar wederom is spanning de missende factor. Het verhaal lijkt dan ook als een nachtkaars uit te gaan, hoewel Beverly nog een plotse koerswijziging in petto heeft, een kwart voor het einde van het boek, waarin East het in zijn eentje moet zien te rooien op het platteland van Ohio. Maar meer dan nieuwe inzichten voor de jonge East, die het gevolg zijn van overpeinzingen en nieuwe vriendschappen, levert dit deel van het verhaal niet op. Het zijn de clichés die je eigenlijk wel kon verwachten.
De vraag rijst of alle loftuitingen niet wat overdreven zijn of dat wij de hoogtepunten uit het verhaal gewoonweg hebben gemist, maar Weg heeft het gewoon net niet. Bill Beverly heeft een mooie verteltrant, dat wel, maar een goede thriller heeft hij er niet mee weten te schrijven.
We maken kennis met de vijftienjarige puber East. Als bewaker van verscheidene drugspanden heeft hij een belangrijke functie binnen een criminele organisatie, die de sloppenwijken van Los Angeles als hun gebied rekenen. Hoewel hij nooit echt contact met de hoge bazen heeft, zijn ze tevreden met hem en geven ze hem vertrouwen. Totdat het op een dag misgaat; de politie doet een inval en doekt de boel op. De leiders van de bende zijn not amused, maar laten East in leven. Om zichzelf opnieuw te bewijzen – en als een soort van straf – geven ze hem de opdracht een rechter uit Wisconsin te vermoorden. De twintigjarige gangster Michael Wilson, de ‘nerdy’ whizzkid Walter en Easts dertienjarige broertje Ty gaan met hem mee. Met zijn vieren moeten ze de klus klaren.
Om als donkere gangsters niet op te vallen in het overwegend blanke Wisconsin reizen ze zo onopvallend mogelijk. Een op het oog prima busje als vervoermiddel, sportieve outfits, een goede dekmantel (ze zijn op weg naar een familiefeest) en een paar duizend dollar zakgeld voor onderweg.
In de basis heeft Weg de potentie voor een flinke portie spanning, maar het is juist het ontbreken hiervan dat het saai maakt. De roadtrip van het viertal focust zich vooral op de omgeving waaraan de stads gebonden jongens zich vergapen (ze zijn allen nog nooit buiten LA geweest) en de staccato conversaties tussen vooral East en zijn bijzonder gesloten broertje Ty. De momenten van een opleving in het verhaal zijn spaarzaam, terwijl daardoor de momenten waarop je als lezer gemakkelijk een aantal bladzijdes door kan bladeren – zonder iets te missen - juist toenemen.
Uiteindelijk komt het doel van de reis in zicht, maar meer dan twee korte hoofdstukken weidt Beverly hier niet aan en voor je het weet zitten de mannen weer in de auto voor de terugweg. Hoewel ze logischerwijs bang zijn om opgemerkt te worden door de politie of nieuwsgierige bewoners, is ook aan hun ‘vlucht’ weinig opwindends te beleven, afgezien van enkele dwaze acties onderweg. Op zich zorgen deze scenes nog voor vermaak, maar wederom is spanning de missende factor. Het verhaal lijkt dan ook als een nachtkaars uit te gaan, hoewel Beverly nog een plotse koerswijziging in petto heeft, een kwart voor het einde van het boek, waarin East het in zijn eentje moet zien te rooien op het platteland van Ohio. Maar meer dan nieuwe inzichten voor de jonge East, die het gevolg zijn van overpeinzingen en nieuwe vriendschappen, levert dit deel van het verhaal niet op. Het zijn de clichés die je eigenlijk wel kon verwachten.
De vraag rijst of alle loftuitingen niet wat overdreven zijn of dat wij de hoogtepunten uit het verhaal gewoonweg hebben gemist, maar Weg heeft het gewoon net niet. Bill Beverly heeft een mooie verteltrant, dat wel, maar een goede thriller heeft hij er niet mee weten te schrijven.