Catriona Ward werd geboren in Washington D.C., maar omdat haar vader voor de Wereldbank werkte, legde ze een wereldreis af. Kenia, Jemen, Marokko en Madagaskar zijn voorbeelden van plekken waar ze heeft gewoond. Ze streefde in New York City een carrière als actrice na, maar het doen van audities was voor haar een zenuwslopend proces, dus verruilde ze de wereld van films en series voor die van boeken. Ondanks dat ze verschillende awards won voor haar eerste twee thrillers, was er aanvankelijk allerminst sprake van een succesvolle schrijverscarrière. Door haar geringe succes was zelfs de kans aanwezig dat Het laatste huis haar laatste boek zou worden. Maar nadat niemand minder dan Stephen King de loftrompet over haar nieuwste creatie stak, was er geen houden meer aan.   

Het laatste huis vertelt het verhaal van Ted Bannerman. Ted woont in het allerlaatste huis van Needless Street, aan de rand van het bos, waar hij een ogenschijnlijk eenzaam bestaan leidt. Zijn dochter Lauren is er vaak niet waardoor zijn kat Olivia als enige gezelschap overblijft. Het huis maakt een wat verwaarloosde indruk; de ramen zijn dichtgetimmerd en de spiegels zijn weggehaald toen Ted zichzelf er niet meer recht in kon aankijken. Dan krijgt de straat een nieuwe bewoonster die wel heel veel interesse in Ted en zijn huis lijkt te hebben. Jaren geleden verdween er een meisje in de omgeving van Needless Street. Het mysterie rond haar verdwijning werd nooit opgelost en in de ogen van de vrouw zou Ted Bannerman zomaar het ontbrekende stukje van de puzzel kunnen zijn.

Het laatste huis is het verhaal van een moordenaar. Van een gestolen kind. Van wraak. Het is een verhaal over Ted, Lauren en Olivia die in een doodgewoon huis aan het einde van een doodgewone straat wonen. Al deze dingen zijn waar. En toch zijn sommige ervan leugens. Want er ligt iets begraven achter het laatste huis aan de bosrand. Maar het is niet wat je denkt…

Het laatste huis ontvouwt zich direct als een complexe en ongebruikelijke leeservaring. In het begin is het daarom moeilijk om in het verhaal te komen. In de eerste passages maken we kennis met Ted Bannerman en de afdaling in zijn psyche is een vreemde ervaring. De zinnen die Ward produceert vanuit dit personage hebben een onnatuurlijke en haast kinderlijke ondertoon. Daarmee vangt ze echter perfect de geest van dit personage.

Het wordt al snel duidelijk dat Ted niet helemaal goed snik is. Hij leidt aan hallucinaties en waanbeelden, waardoor er in zijn huis een unheimische sfeer hangt. Je krijgt geen hoogte van Ted, wat maakt dat het voor de lezer lastig is om een band met hem op te bouwen. Ward maakt in dit verhaal gebruik van onbetrouwbare vertellers, waardoor het een hele opgave is om een schifting te maken tussen wat echt en niet echt en wat waar en niet waar is. Het boek wordt nog eens extra bizar wanneer er passages vanuit Teds strenggelovige, Bijbel lezende kat Olivia worden geschreven. De verwachte horrorelementen blijven vrijwel uit en in plaats daarvan voelt dit boek voornamelijk als een psychologische thriller.

De opening van Het laatste huis is verwarrend en de lezer zit in het begin met veel vragen. Maar het zijn diezelfde vragen die je constant aan het twijfelen brengen en je bewegen om verder te lezen in een zoektocht naar antwoorden.  

Het laatste huis voelt als een vreemde droom waar je maar niet uit kunt ontwaken in de goede zin van het woord. Ward heeft een duister verhaal gecreëerd dat je ongemakkelijk laat voelen, waarbij steeds het gevoel beklijft dat er iets niet klopt. Dat laatste punt maak het plot zo ingenieus. Je weet dat de vork anders in de steel zit dan Ward je voorschotelt, maar hoe het zit? Dat wordt pas echt aan het eind helemaal duidelijk.

Ondanks het onwennige begin, waarin het veelal ploeteren is en je echt je aandacht erbij moet houden, zit er een onmiskenbare stijgende lijn in dit verhaal. Ward kleurt het personage Ted Bannerman steeds verder in wanneer ze concrete verhalen uit zijn moeilijke jeugd aanhaalt. Wanneer Dee, de nieuwe bewoonster, in de straat komt wonen, vallen de eerste puzzelstukjes op zijn plek en komt er meer vastigheid en structuur. De daaropvolgende passages worden steeds beter. 

De schrijfstijl van Ward is eigenzinnig. Er is volop aandacht voor innerlijke conflicten en akelige details in het leven van Dee en Ted. De gedachten van haar personages weet Ward op een complexe en emotionele wijze uit te diepen, terwijl er een onderhuidse spanning begint te broeien evenals een onbehaaglijk gevoel dat je maar moeilijk kunt thuisbrengen. Het laatste huis is een gelaagde, diepzinnige thriller die je recht in je ziel raakt.

Ward balanceert met Het laatste huis op de grens tussen genialiteit en gekte. Maar dat is precies waarom dit boek het voor elkaar krijgt om zich diep in je gedachten te nestelen en er voorlopig niet meer uit te komen. Het laatste huis is een diepzinnig samenspel van verdrongen herinneringen, begraven geheimen en een lange weg naar innerlijke harmonie. 

Ward heeft overduidelijk haar hart en ziel in Het laatste huis gestopt met betekenis, kwetsbaarheid en emotie als voornaamste uitvloeiselen daarvan. Ontroerend, intrigerend en aangrijpend. Wie door de dichte mist waarmee dit verhaal lange tijd is omhuld weet heen te kijken, voelt hoe dit verhaal je hart omsluit, je gedachten in beslag neemt en een levenslange herinnering bij je achterlaat. Pas na de laatste letter te hebben gelezen kun je werkelijk alle gebeurtenissen bevatten. En zelfs dan zul je er nog van moeten bijkomen. Het laatste huis behoort tot het selecte gezelschap van klassiekers waar mensen het decennia later nog over zullen hebben.