Dankzij haar controversiële, prikkelende en kunstzinnige werk wordt Catriona Ward beschouwd als een van de meest spraakmakende auteurs van dit moment. Ward werd geboren in Washington, District of Columbia. Omdat haar vader voor de Wereldbank werkte, legde ze een wereldreis af. Zo woonde ze in Kenia, Jemen, Marokko en Madagaskar. Ondanks dat ze verschillende awards won voor haar eerste twee thrillers was er in het begin allerminst sprake van een succesvolle schrijverscarrière. Door haar geringe succes was zelfs de kans aanwezig dat Het laatste huis (lees hier onze recensie) haar laatste boek zou worden. Maar nadat niemand minder dan Stephen King de loftrompet over haar creatie stak, was er geen houden meer aan. 

Na de publicatie van Zonnewijzer keerde ze in april 2023 terug met de bijzondere titel Looking glass sound, wat uiteindelijk in het Nederlands vertaald zou worden naar Onderhuids. Een titel die goed past bij de manier waarop Ward de spanning opbouwt in haar boeken. Als een van de meest toonaangevende horrorauteurs wil ze naar eigen zeggen het genre opnieuw uitvinden: “Ik zal het horrorgenre met hand en tand verdedigen, maar het heeft soms problemen in het bespreekbaar maken van mentale gezondheid en kwetsbaarheid. Ik denk dat dit historisch gezien een probleem is in het genre, dus ik wilde de verwachtingen die lezers hebben bij horror op zijn kop zetten”, liet ze destijds aan ThrillZone weten. Het hele interview lees je hier. Weet Ward opnieuw iets verrassends neer te zetten? 

In Onderhuids volgen we de tiener Wilder Harlow. De jongen heeft ongebruikelijk grote ogen en is een beetje een vreemde vogel. Waar hij op school moeilijk vrienden maakt sluit hij tijdens zijn familievakantie in hun huisje aan Whistler Bay aan de kunst van Maine al snel een hechte vriendschap met de knappe Nat en de intrigerende Harper. De drie tienervrienden lijken een zorgeloze zomer tegemoet te gaan totdat ze iets verschrikkelijks ontdekken dat hun leven voorgoed zal veranderen, maar ook verder met elkaar zal versmelten. Ruim 30 jaar later keert Wilder terug op de plek waar het allemaal gebeurde. In een poging zijn droom om een bekend auteur te worden en zijn verleden voorgoed achter zich te laten, schrijft hij een boek over die ene zomer. Maar naarmate Wilder vorderingen maakt met zijn boek, lijkt, mede door de hallucinaties die gepaard gaan met zijn oogziekte, de scheidslijn tussen fantasie en realiteit steeds verder te vervagen. Wilder begint te vrezen dat het schrijven van dit boek zijn allerlaatste daad op aarde zal zijn…

In Onderhuids staat de levensreis van Wilder Harlow centraal. We beleven zijn zomervakanties in Whistler Bay, zien het effect dat die ene zomer in 1990 op Wilder heeft gehad, en volgen hem door zijn studententijd. Wilder is een rare snuiter, maar toch weet de jongen een bepaalde sympathie bij je op te wekken. De zomers in Whistler Bay zijn niet bijzonder interessant. Wilder, Nat en Harper doen vooral alledaagse dingen, maar Ward zet hiermee wel het fundament neer voor de rest van het boek. Ward weet een vreemd nostalgisch gevoel op te roepen. Wanneer Wilder de zomers aan de kust van Maine voorgoed vaarwelzegt en zich gaat focussen op zijn studie, laat dit toch een gevoel van melancholie bij de lezer achter. 

Door de beklemmende sfeer, de dromerige passages en de onderhuidse spanning die dit boek typeren, trekt Ward je compleet het verhaal in. Je kunt je vinger er niet op leggen, maar dit boek heeft een magnetische aantrekkingskracht. Ward kan als geen ander locaties een bepaalde unheimische sfeer en gewichtigheid meegeven tot het punt dat de locaties even belangrijk zijn als haar personages van vlees en bloed. In het geval van Onderhuids is dat Whistler Bay. 

Ward maakt graag gebruik van personages die vaak onbetrouwbare vertellers blijken te zijn. Er mankeert iets aan hen en hun blik op de wereld strookt vaak niet met de realiteit, waardoor je het verhaal bekijkt door een vervormd venster. Ook met Wilder lijkt dit het geval te zijn. Dat maakt dat het zoeken is naar houvast en aanknopingspunten. Wat is echt en wat niet? Wat is waar en wat is niet waar? Ward speelt tot in het extreme met deze vragen. Met Onderhuids rekt ze de grenzen van de realiteit extreem ver op. Onderhuids is een vreemde reis waar je je als lezer echt aan moet overgeven om niet kopje onder te gaan. 

Wards boeken hebben altijd iets onvoorspelbaars, verontrustends en uitdagends. De auteur weet het wie, wat, wanneer waarom en hoe altijd net een andere kant op te draaien, waardoor het lastig kan zijn om grip op het verhaal te krijgen. Ward begeeft zich met Onderhuids opnieuw op die dunne scheidslijn tussen genialiteit en gekte. Er zijn momenten dat het de verkeerde kant opvalt. Dan is het allemaal te veel van het goede en lijdt het tempo en de samenhang van het verhaal er sterk onder. Je moet als lezer echt goed je aandacht erbij houden om dit complexe boek te kunnen volgen. 

Als je echter eenmaal de flow en stijl van Ward omarmt zie je haar werk zoals het is, namelijk als een kunstwerk. En voor ieder kunstwerk geldt dat de meningen sterk uiteen kunnen lopen. Maar hoe vreemd het werk van Ward dan ook mag zijn, er is niemand die verhalen kan scheppen zoals zij.