Lezers die al eerder boeken van haar hebben gelezen associëren d’r naam vanzelfsprekend met het speurders duo Tim Sackley en Jude McCool. Daar heeft de Vlaamse Christine Bols inmiddels vier spannende delen van op de markt gebracht. Maar ideeën dienen zich vaak in willekeurige volgorde aan en met sommige kun je wat en andere weer niet. Het verhaal dat al langere tijd in haar geest aan het rijpen was, was met geen mogelijkheid passend te maken binnen de serie met Sackley en McCool en wat doet een creatieve auteur dan? Inderdaad, de tijd is dan rijp voor een standalone. Zo zou het gegaan kunnen zijn in de opmaat naar Kortsluiting, het pas verschenen boek van Christine Bols. 

In Kortsluiting leren we al snel Mark Devos kennen. Hij runt een slecht renderende zonnestudio onder de tropisch klinkende naam Hawaï Sun en heeft veel zorgen over de continuïteit van zijn bedrijf. Geld voor het noodzakelijke onderhoud is er nauwelijks en een afspraak annuleren of een verzoek niet honoreren is voor hem geen optie. Een telefoontje van Claire Nikolajev om even, vroeg in de ochtend een kuurtje te kunnen doen voor ze afreist naar haar dochter, gaat daarom geen enkel probleem opleveren. De dame is nog maar net in de cabine gestapt als een plotselinge ijzingwekkende gil Devos laat opschrikken. Hij vindt een dode Claire in de ruimte, omgeven door stukken cabineglas en smeedt dan in een luttele paar seconden een plan dat zijn betrokkenheid in deze ongewenste zaak moet uitsluiten. En houten krat van een pas geleverde frisdrankautomaat gaat een tweede leven tegemoet. Het begin van een eindeloos lijkende vlucht is aangevangen en het gaat er niet om of en wanneer hij in de val loopt maar met welk slinks verhaal hij steeds weer de dans weet te ontspringen. 

Slechts enkele tientallen pagina’s lezen is nodig om de verbazing te laten toeslaan. En dat betreft dan de twee geheel verschillende schrijfstijlen die de auteur ten toon spreidt. Lijkt het in de verhalen rond Sackley en McCool nog uiterst gedisciplineerd en strak, daar is in Kortsluiting weinig van terug te vinden. Met een zwierige pen waar in elke zin wel wat humor is terug te vinden, meandert het verhaal 312 pagina’s lang, zonder een moment te vervelen, naar het einde. Met personages die geheel conform hun rol zijn geschapen en neergezet en die houding ook constant volhouden als ware ze in beton gegoten. 

Bols laat in deze standalone een heel andere creatieve kant van haar schrijftalent zien. In een serie zijn de protagonisten door de diverse verhalen langzaam gevormd. Wel geëvolueerd maar staan er uiteindelijk en heeft een auteur lopende het verloop, weinig ruimte daar tussentijds nog iets leuks mee te doen. Bij een standalone is dat heel anders. Daar kun je helemaal losgaan met je ideeën, je schrijfstijl en de kleur van het verhaal. Daar heeft Bols maximaal gebruik van gemaakt. 

Met een Devos in de hoofdrol die een deel van zijn leven grotendeels zelf aan zijn toehoorders vertelt, rolt de lezer van de ene vermakelijke situatie naar de volgende. Een protagonist die een eindeloze creativiteit en fantasie bezit om zichzelf buiten de schuldvraag te houden. Het wordt met zoveel overtuiging verteld dat je bijna gaat denken dat Devos zijn avontuur aan Bols heeft verteld en die het vervolgens op papier heeft gezet. Maar deze lezer weet beter en maakt met respect een buiging voor dit ontluikende talent dat pas op latere leeftijd volledig tot bloei aan het komen is. En Devos? Hij doet zijn naam eer aan en verzint een list, als een ware Reinaert de Vos.