Nora is met de trein onderweg naar Marlow, een klein gehuchtje waar haar zus Rachel in een klein boerderijtje woont. De twee zijn onafscheidelijk, helemaal na een moeizame jeugd met een vader die meer van alcohol dan van zijn dochters hield. Rachel en Nora waren met andere woorden op elkaar aangewezen en die band zet zich door in hun volwassen leven. Nora ziet echter wat ze nooit hoopte te zien wanneer ze in Marlow arriveert; Rachel is vermoord door tig messteken. Haar hond hangt aan een trapstijl in de trapopgang. De dader: spoorloos. Het huis: onder het bloed. Nora stort in en besluit in het dorpje te blijven, wanhopig op zoek naar aanwijzingen naar een dader of motief.
In haar zoektocht wordt de lezer meegezogen in het leven van Nora en dat van Rachel. Van hun eerder genoemde moeilijke jeugd, maar ook van gebeurtenissen verderop; zo werd Rachel zomaar aangevallen tijdens een nachtje stappen. Of dit iets met haar dood te maken heeft?
Flynn Berry, Amerikaanse van origine, schreef Lokvogel en situeerde dat niet in de V.S. maar in Engeland. Het schilderachtige dorpje Marlow (maar of dat achter de voordeuren ook nog wel zo vredelievend is...) is het toneel van de zoektocht naar de moordenaar van Rachel. Berry schreef een redelijk kort verhaal en maakt ook gebruik van bondige taal. Alle zinnen doen ertoe en elke dialoog telt. Door deze vertelstijl wordt de lezer al snel opgenomen in het verhaal en is wegleggen van het boek geen optie meer. Langzaamaan bekruipt de lezer hetzelfde gevoel als Rachel had en later ook Nora heeft; er klopt iets niet aan dit dorpje. En daar komt voor de lezer nóg een dimensie bij. Het verhaal wordt namelijk verteld door Nora. Maar of die nu partijdig is? En wat is haar rol precies bij de dood van Rachel? De ik-persoon vertelt vol kracht, maar zou weleens niet het achterste van haar tong kunnen laten zien. Intrige te over dus. Door al deze extra facetten is Lokvogel geenszins de simpele en dertien-in-een-dozijn whodunnit die je vaak in dit genre treft. En het verrassende slot doet daar nog een schepje bovenop.
Flynn Berry heeft met Lokvogel een frisse, bondige en meerlaagse thriller geschreven waarin niets is wat het lijkt en de verteller ongewild een grote vinger in de pap heeft. Heerlijk.
In haar zoektocht wordt de lezer meegezogen in het leven van Nora en dat van Rachel. Van hun eerder genoemde moeilijke jeugd, maar ook van gebeurtenissen verderop; zo werd Rachel zomaar aangevallen tijdens een nachtje stappen. Of dit iets met haar dood te maken heeft?
Flynn Berry, Amerikaanse van origine, schreef Lokvogel en situeerde dat niet in de V.S. maar in Engeland. Het schilderachtige dorpje Marlow (maar of dat achter de voordeuren ook nog wel zo vredelievend is...) is het toneel van de zoektocht naar de moordenaar van Rachel. Berry schreef een redelijk kort verhaal en maakt ook gebruik van bondige taal. Alle zinnen doen ertoe en elke dialoog telt. Door deze vertelstijl wordt de lezer al snel opgenomen in het verhaal en is wegleggen van het boek geen optie meer. Langzaamaan bekruipt de lezer hetzelfde gevoel als Rachel had en later ook Nora heeft; er klopt iets niet aan dit dorpje. En daar komt voor de lezer nóg een dimensie bij. Het verhaal wordt namelijk verteld door Nora. Maar of die nu partijdig is? En wat is haar rol precies bij de dood van Rachel? De ik-persoon vertelt vol kracht, maar zou weleens niet het achterste van haar tong kunnen laten zien. Intrige te over dus. Door al deze extra facetten is Lokvogel geenszins de simpele en dertien-in-een-dozijn whodunnit die je vaak in dit genre treft. En het verrassende slot doet daar nog een schepje bovenop.
Flynn Berry heeft met Lokvogel een frisse, bondige en meerlaagse thriller geschreven waarin niets is wat het lijkt en de verteller ongewild een grote vinger in de pap heeft. Heerlijk.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In haar zoektocht wordt de lezer meegezogen in het leven van Nora en dat van Rachel. Van hun eerder genoemde moeilijke jeugd, maar ook van gebeurtenissen verderop; zo werd Rachel zomaar aangevallen tijdens een nachtje stappen. Of dit iets met haar dood te maken heeft?
Flynn Berry, Amerikaanse van origine, schreef Lokvogel en situeerde dat niet in de V.S. maar in Engeland. Het schilderachtige dorpje Marlow (maar of dat achter de voordeuren ook nog wel zo vredelievend is...) is het toneel van de zoektocht naar de moordenaar van Rachel. Berry schreef een redelijk kort verhaal en maakt ook gebruik van bondige taal. Alle zinnen doen ertoe en elke dialoog telt. Door deze vertelstijl wordt de lezer al snel opgenomen in het verhaal en is wegleggen van het boek geen optie meer. Langzaamaan bekruipt de lezer hetzelfde gevoel als Rachel had en later ook Nora heeft; er klopt iets niet aan dit dorpje. En daar komt voor de lezer nóg een dimensie bij. Het verhaal wordt namelijk verteld door Nora. Maar of die nu partijdig is? En wat is haar rol precies bij de dood van Rachel? De ik-persoon vertelt vol kracht, maar zou weleens niet het achterste van haar tong kunnen laten zien. Intrige te over dus. Door al deze extra facetten is Lokvogel geenszins de simpele en dertien-in-een-dozijn whodunnit die je vaak in dit genre treft. En het verrassende slot doet daar nog een schepje bovenop.
Flynn Berry heeft met Lokvogel een frisse, bondige en meerlaagse thriller geschreven waarin niets is wat het lijkt en de verteller ongewild een grote vinger in de pap heeft. Heerlijk.