Het gebeurt -helaas- niet zo heel vaak: een science fiction-boek van eigen bodem die door een serieuze uitgever wordt gelanceerd. Gelukkig is er tegenwoordig Iceberg Books, die zichzelf tot opdracht heeft gegeven zowel fantasy als science fiction weer serieus op de Nederlandstalige kaart te zetten. Daarbij hoort ook het scannen van Nederlands talent. En onlangs bracht deze uitgeverij een aantal boeken uit van Jan D. Westerman, waaronder De Kronieken van Zanterre. Het eerste deel van deze science fiction-trilogie heet Gestrand op Helga’s doem.
Na het uitbreken van een duizendjarige oorlog tussen de Westelijke Federatie en het Groot Aziatisch Keizerrijk in het jaar 2700, was het afgelopen met het normale leven op aarde. Beide partijen gebruikten biologische en chemische wapens en creëerden genetisch gemanipuleerde soldaten.
In 3715 zijn de gevolgen van eeuwenlange genetische manipulatie onbeheersbaar geworden. Mutanten hebben de aarde overgenomen, en het laatste toevluchtsoord, waar het sterrenschip Pinta klaarstaat voor vertrek naar de verre planeet Axtarte, dreigt te worden vernietigd. Wanneer het schip uiteindelijk vertrekt, is luitenant Lev Teggert de enige overlevende. Maar is hij echt alleen aan boord, en waar gaat het schip naartoe?
Bovenstaande is de samenvatting van een uitstekende aftrap van de trilogie De Kronieken van Zanterre. Westerman, een eenennegentigjarige (!) auteur die opgroeide op een binnenvaartschip, weet zijn lezers aan zich te binden met dit interessante uitgangspunt. De omstandigheden doen dystopisch aan en zorgen voor een duister tintje in Gestrand op Helga’s doem.
Hoofpersoon is Lev Teggert, een plichtsgetrouwe militair die als opdracht heeft om de Pinta naar veilige oorden te bewegen. Helaas moet hij snel handelen wanneer mutanten het laatste veilige oord op aarde overstromen. Hij weet te ontsnappen met de Pinta, maar waar moet hij naartoe? Westerman brengt Teggert goed tot leven, maar hij weet ook genoeg te verhullen waardoor de volgende twee delen in de reeks genoeg nieuws te bieden te hebben.
Zonder teveel te verklappen, doet Gestrand op Helga’s doem in het eerste deel soms denken aan de fantastische Alien-films. Met een groot ruimteschip waarop Teggert weleens niet alleen kon vertoeven, is het maar de vraag of onze protagonist veilig is.
Er zit een duidelijke tweescheiding in deze science fiction, want over de helft belandt Teggert in een soort middeleeuws aandoende universum. Dat is dan ook direct het grootste kritiekpunt op Gestrand op...: voor echte science fiction is het wellicht nog even wachten op deel twee. En nog een ander puntje van kritiek: Westerman hanteert een vlotte pen, maar gebruikt daarbij regelmatig oubollige taal. Dit kan iets informeler waardoor het verhaal nog toegankelijker wordt.
Toch mag het gezegd: Gestrand op Helga’s doem is een goede start van een science fiction-trilogie van eigen bodem. Dat is al verfrissend genoeg, maar Westerman weet zijn lezers te vermaken met interessante uitgangspunten in een tof universum. Door naar deel twee!
