Verlies kent vele gezichten. De manier hoe we ermee omgaan ook. Dit thema is de achtergrond waartegen John Langan zijn horrorthriller De Visser heeft afgezet.

We maken kennis met Abe. Niet Abraham maar Abe, zoals hijzelf direct al aangeeft in De Visser. Abe heeft een paar jaar geleden zijn vrouw Marie verloren. De kanker verslond haar zo snel, dat Abe het verlies geenszins een plek heeft kunnen geven. Hij greep naar de fles en ging daar bijna aan onderdoor. Zijn werk bij IBM kwam onder druk te staan. Gelukkig gaat het nu weer wat beter met hem. De reden is dat hij een nieuwe hobby heeft: vissen. Hij verkent de omgeving waar hij woont. In het noorden van de staat New York zijn de mooiste vissersplekken, zo leert hij al snel. Als hij tijdens zijn werk kennismaakt met Dan, is het ijs tussen hen al snel gebroken. Ook Dan kampt met een zwaar verlies; zijn vrouw en tweeling zijn bij een aanrijding gedood. Hij weet het geen plek te geven, komt te laat op zijn werk en vertrekt te vroeg. Als Abe hem meevraagt om te vissen, zegt hij ja. Het vissen werkt louterend en gedurende het vissersseizoen groeit de band tussen de twee. Tijdens een gigantische regenbui besluiten de twee er opnieuw op uit te trekken. Deze keer naar Dutchman's Creek, een kleine kreek die op maar weinig kaarten staat. Het idee komt van Dan, maar waar hij deze plek vandaan heeft, vertelt hij niet. Eerst besluiten ze ergens te ontbijten en wel bij Herman's Diner. Daar krijgen ze van de kok Howard, die hoort waar ze naartoe gaan, te horen waarom ze maar beter niet naar Dutchman's Creek kunnen gaan...

Horrorboeken beangstigen over het algemeen via twee sporen; hetzij via monsters of andere verschrikkelijke wezens, of via de psychologische kant. De Visser vaart op het thema 'verlies' en is daarmee vooral een psychologische horrorthriller. Langan heeft ruim tien jaar gedaan om De Visser te schrijven en dat is te merken. Zijn schrijfstijl is soms bijna poëtisch en het loont om elk woord tot je te nemen. Hij heeft er zichtbaar over nagedacht en de tijd genomen om zijn zinnen zo krachtig mogelijk aan het papier toe te vertrouwen. Alles doet ertoe en Langan beschrijft de gebeurtenissen tot in de kleinste details.

Langan beschikt over het talent om de lezer gaandeweg het boek de lezer in het verhaal te zuigen. Het verhaal overkomt de lezer als het ware. Wat begint als een rustig kabbelend boek, verandert in een woeste stroom. Die stroomversnelling begint vooral wanneer Langan de kok Howard aan het woord laat. Daar zit ook de grootste kracht van De Visser; de vertelling van de geschiedenis van Dutchman's Creek gaat door merg en been en is erg spannend. Daar speelt het thema 'verlies' wederom de grootste rol, maar komt ook het horrorelement om de hoek kijken. En die is best gruwelijk. Toch probeert Langan zoals gezegd niet via monsters of andere creaturen angst aan te jagen; dat doet hij dus vooral door de menselijke kant te benadrukken. Wat doet verlies met iemand, hoe ver ben je bereid te gaan om je oude leven weer terug te krijgen. En wat kost dit? In de climax leert de lezer hoever mensen gaan om hun verlies te onderdrukken. Het is een eind dat nog lang zal naspoken...

De Visser is een huiveringwekkend boek dat nog lang zal naspoken in je hoofd. Hoever ben je bereid te gaan om je verlies een plek te geven?