Het meisje in het bos is het tweede boek van Kate Hamer. Ze debuteerde met Het meisje in de rode jas, een boek dat door de lezers wisselend werd ontvangen. Het boek kreeg op Thrillzone drie sterren. Hoe zal het Het meisje in het bos vergaan?
In de bossen woont Ruby met haar ouders Mick en Sandra. Ruby wordt streng opgevoed en haar vader heeft regelmatig losse handjes. Met smoesjes worden de blauwe plekken toegeschreven aan simpele ongelukjes. Ruby is doodongelukkig. Op haar dertiende verjaardag krijgt Ruby het mooiste cadeau van haar leven. Ze krijgt te horen dat haar ouders niet haar biologische vader en moeder zijn. Dit had ze nooit durven dromen, maar ze kan haar geluk niet op. Ruby besluit op zoek te gaan naar haar echte ouders. Met een koffer in de hand vertrekt ze verder het bos in.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; Het meisje in het bos is een erg traag boek dat steeds aan de oppervlakte blijft en daardoor nergens bekoort. Ze start direct met de onthulling op Ruby's dertiende verjaardag. Je zou verwachten dat de rest van het boek bol staat van spanning bij het vinden van haar biologische ouders. Maar niets is minder waar.
De hoofdstukken zijn kort en bondig. Hamer schrijft beeldend, waardoor de omgeving waarin de personen zich bevinden op je netvlies lijkt te staan. De auteur wisselt steeds tussen twee perspectieven. Het dagboek van Ruby, in het heden, en de moeder van Anna, in het verleden, die worstelt of ze haar kindje wel of niet kan opvoeden.
Het hoofdpersonage Ruby is koud en kil. Haar emoties, gevoelens en gedachten zijn ver te zoeken. Ze krijgt daardoor geen diepgang en het verhaal niet de body die het maar al te goed zou kunnen gebruiken. De lezer kan zich hierdoor ook maar moeilijk inleven in het hoofdpersonage. De parallelle verhaallijn van moeder Anna heeft meer in zich en daarin krijgt de lezer antwoorden op de vragen die er zijn omtrent de adoptie van Ruby. Het verhaal vordert gestaag en de lezer worstelt zich door het boek heen, maar bekoren kan het niet.
Qua sfeerbeschrijving is er een poging gedaan om het spannend, duister en luguber te doen overkomen. Toch lukt dit niet omdat het hoofdpersonage Ruby geen diepgang heeft. Een belangrijke bijkomstigheid is ook dat de schrijver teveel van de hak op de tak springt in de verhaallijn van Ruby. Zowel haar zoektocht, bezigheden als contact met Schaduw worden beschreven. Schaduw is een ziel, maar wat deze toevoegt aan het gehele verhaal is onduidelijk. Het schept alleen maar meer verwarring.
Tja...en wat is dan het genre waar dit boek het beste een plek kan krijgen? Voor welke lezers zou dit boek geschikt zijn? Als thriller heeft het verhaal te weinig spanning in zich. Als roman is het verhaal waarschijnlijk ook niet bevredigend genoeg, want van overtuigende liefde, emoties en gevoelens ontbreekt ieder spoor, psychologisch schort er ook genoeg aan, dus dat valt ook af. Het meisje in het bos neigt dan meer naar een bovennatuurlijk verhaal, maar ook dat lijkt in onze optiek de plank mis te slaan.
Het lijkt er op dat Kate Hamer met Het meisje in het bos niet goed lijkt te weten welke kant ze op wil. Het verhaal komt daardoor niet binnen bij de lezer. Met de twee parallelle verhaallijnen werkt Hamer toe naar een ontknoping die je als lezer voor waar aanneemt. En waarna je blij bent dat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen en je hopelijk weer een pakkend boek op je nachtkastje hebt liggen...
In de bossen woont Ruby met haar ouders Mick en Sandra. Ruby wordt streng opgevoed en haar vader heeft regelmatig losse handjes. Met smoesjes worden de blauwe plekken toegeschreven aan simpele ongelukjes. Ruby is doodongelukkig. Op haar dertiende verjaardag krijgt Ruby het mooiste cadeau van haar leven. Ze krijgt te horen dat haar ouders niet haar biologische vader en moeder zijn. Dit had ze nooit durven dromen, maar ze kan haar geluk niet op. Ruby besluit op zoek te gaan naar haar echte ouders. Met een koffer in de hand vertrekt ze verder het bos in.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; Het meisje in het bos is een erg traag boek dat steeds aan de oppervlakte blijft en daardoor nergens bekoort. Ze start direct met de onthulling op Ruby's dertiende verjaardag. Je zou verwachten dat de rest van het boek bol staat van spanning bij het vinden van haar biologische ouders. Maar niets is minder waar.
De hoofdstukken zijn kort en bondig. Hamer schrijft beeldend, waardoor de omgeving waarin de personen zich bevinden op je netvlies lijkt te staan. De auteur wisselt steeds tussen twee perspectieven. Het dagboek van Ruby, in het heden, en de moeder van Anna, in het verleden, die worstelt of ze haar kindje wel of niet kan opvoeden.
Het hoofdpersonage Ruby is koud en kil. Haar emoties, gevoelens en gedachten zijn ver te zoeken. Ze krijgt daardoor geen diepgang en het verhaal niet de body die het maar al te goed zou kunnen gebruiken. De lezer kan zich hierdoor ook maar moeilijk inleven in het hoofdpersonage. De parallelle verhaallijn van moeder Anna heeft meer in zich en daarin krijgt de lezer antwoorden op de vragen die er zijn omtrent de adoptie van Ruby. Het verhaal vordert gestaag en de lezer worstelt zich door het boek heen, maar bekoren kan het niet.
Qua sfeerbeschrijving is er een poging gedaan om het spannend, duister en luguber te doen overkomen. Toch lukt dit niet omdat het hoofdpersonage Ruby geen diepgang heeft. Een belangrijke bijkomstigheid is ook dat de schrijver teveel van de hak op de tak springt in de verhaallijn van Ruby. Zowel haar zoektocht, bezigheden als contact met Schaduw worden beschreven. Schaduw is een ziel, maar wat deze toevoegt aan het gehele verhaal is onduidelijk. Het schept alleen maar meer verwarring.
Tja...en wat is dan het genre waar dit boek het beste een plek kan krijgen? Voor welke lezers zou dit boek geschikt zijn? Als thriller heeft het verhaal te weinig spanning in zich. Als roman is het verhaal waarschijnlijk ook niet bevredigend genoeg, want van overtuigende liefde, emoties en gevoelens ontbreekt ieder spoor, psychologisch schort er ook genoeg aan, dus dat valt ook af. Het meisje in het bos neigt dan meer naar een bovennatuurlijk verhaal, maar ook dat lijkt in onze optiek de plank mis te slaan.
Het lijkt er op dat Kate Hamer met Het meisje in het bos niet goed lijkt te weten welke kant ze op wil. Het verhaal komt daardoor niet binnen bij de lezer. Met de twee parallelle verhaallijnen werkt Hamer toe naar een ontknoping die je als lezer voor waar aanneemt. En waarna je blij bent dat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen en je hopelijk weer een pakkend boek op je nachtkastje hebt liggen...
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In de bossen woont Ruby met haar ouders Mick en Sandra. Ruby wordt streng opgevoed en haar vader heeft regelmatig losse handjes. Met smoesjes worden de blauwe plekken toegeschreven aan simpele ongelukjes. Ruby is doodongelukkig. Op haar dertiende verjaardag krijgt Ruby het mooiste cadeau van haar leven. Ze krijgt te horen dat haar ouders niet haar biologische vader en moeder zijn. Dit had ze nooit durven dromen, maar ze kan haar geluk niet op. Ruby besluit op zoek te gaan naar haar echte ouders. Met een koffer in de hand vertrekt ze verder het bos in.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; Het meisje in het bos is een erg traag boek dat steeds aan de oppervlakte blijft en daardoor nergens bekoort. Ze start direct met de onthulling op Ruby's dertiende verjaardag. Je zou verwachten dat de rest van het boek bol staat van spanning bij het vinden van haar biologische ouders. Maar niets is minder waar.
De hoofdstukken zijn kort en bondig. Hamer schrijft beeldend, waardoor de omgeving waarin de personen zich bevinden op je netvlies lijkt te staan. De auteur wisselt steeds tussen twee perspectieven. Het dagboek van Ruby, in het heden, en de moeder van Anna, in het verleden, die worstelt of ze haar kindje wel of niet kan opvoeden.
Het hoofdpersonage Ruby is koud en kil. Haar emoties, gevoelens en gedachten zijn ver te zoeken. Ze krijgt daardoor geen diepgang en het verhaal niet de body die het maar al te goed zou kunnen gebruiken. De lezer kan zich hierdoor ook maar moeilijk inleven in het hoofdpersonage. De parallelle verhaallijn van moeder Anna heeft meer in zich en daarin krijgt de lezer antwoorden op de vragen die er zijn omtrent de adoptie van Ruby. Het verhaal vordert gestaag en de lezer worstelt zich door het boek heen, maar bekoren kan het niet.
Qua sfeerbeschrijving is er een poging gedaan om het spannend, duister en luguber te doen overkomen. Toch lukt dit niet omdat het hoofdpersonage Ruby geen diepgang heeft. Een belangrijke bijkomstigheid is ook dat de schrijver teveel van de hak op de tak springt in de verhaallijn van Ruby. Zowel haar zoektocht, bezigheden als contact met Schaduw worden beschreven. Schaduw is een ziel, maar wat deze toevoegt aan het gehele verhaal is onduidelijk. Het schept alleen maar meer verwarring.
Tja...en wat is dan het genre waar dit boek het beste een plek kan krijgen? Voor welke lezers zou dit boek geschikt zijn? Als thriller heeft het verhaal te weinig spanning in zich. Als roman is het verhaal waarschijnlijk ook niet bevredigend genoeg, want van overtuigende liefde, emoties en gevoelens ontbreekt ieder spoor, psychologisch schort er ook genoeg aan, dus dat valt ook af. Het meisje in het bos neigt dan meer naar een bovennatuurlijk verhaal, maar ook dat lijkt in onze optiek de plank mis te slaan.
Het lijkt er op dat Kate Hamer met Het meisje in het bos niet goed lijkt te weten welke kant ze op wil. Het verhaal komt daardoor niet binnen bij de lezer. Met de twee parallelle verhaallijnen werkt Hamer toe naar een ontknoping die je als lezer voor waar aanneemt. En waarna je blij bent dat je de laatste bladzijde hebt omgeslagen en je hopelijk weer een pakkend boek op je nachtkastje hebt liggen...