Een wereld zonder rechtbanken, rechters en een wettelijk bepaald strafsysteem. Dat zou chaos opleveren, toch? Niet volgens Kerry Drewery, auteur van twee Young Adult-romans die het met haar nieuwste boek over een andere boeg gooit. In CEL 7 is de aloude rechtspraak vervangen door een publiekelijke stemmechanisme, waarbij de bevolking bepaalt of iemand schuldig is aan een (moord)daad of niet. Men kan hun stem - schuldig of onschuldig – uitbrengen middels een berichtje naar het live tv-programma Dood of gerechtigheid. De veroordeelden worden na arrestatie in een cel gegooid en vanaf dat moment ligt hun lot in de handen van het volk. Binnen 7 dagen wordt er over hun lotsbestemming gestemd, waarbij ze elke dag in een steeds kleiner wordende cel worden gezet. Wanneer men schuldig wordt bevonden, eindigt men op de elektrische stoel en vind de executie plaats voor de ogen van miljoenen mensen.
In de huidige tijd, waarin thema’s als nepnieuws en de invloed van de diverse media op de maatschappelijke opinie hot items zijn, zullen dergelijke scenario’s iets beter voor te stellen zijn dan vroeger, alhoewel het natuurlijk allemaal gewoon fictie is. Volgens de overheid in CEL 7 zal dit nieuwe stemsysteem echter bijdragen aan een verlaging van de criminaliteit. Immers, wanneer het volk mag bepalen of iemand wordt geëxecuteerd of niet, zullen criminelen wel 4x nadenken alvorens ze tot hun daad overgaan. Maar goed, de twijfels over deze opzet – die ook in het verhaal worden behandeld – zijn er natuurlijk volop. Hoe kwalijk is het dat ondeskundigen bepalen of iemand schuldig is of niet, zonder evidente bewijzen? En in hoeverre is deze vraagstelling beïnvloedbaar door media of rijkelui?
De 16-jarige Martha wordt opgepakt nabij het lijk van de steenrijke tv-persoonlijkheid Jackson Paige. Martha zit onder het bloed, heeft een pistool in haar handen en bekent zelfs degene te zijn die Paige heeft vermoord. Ze wordt in Cel 1 gegooid en via Dood of gerechtigheid mag de bevolking hun stem geven. Een uitgemaakte zaak, aangezien Martha schuld heeft bekend. Gedurende de week wordt Martha elke dag in een andere cel gestopt, die elk een eigen marteling kent.
Terwijl de dagen aftellen, wordt je als lezer heen en weer geslingerd tussen de vraag of Martha schuldig is of niet. Ze houdt zich hard en blijft volhouden schuldig te zijn, maar langzamerhand lezen we ook het scenario dat zich werkelijk heeft afgespeeld vóór en op die bewuste dag. Is Martha wel zo schuldig als ze zelf zegt? Vanuit diverse perspectieven en oogpunten komen we achter de motieven voor de moord en het spel dat er gespeeld wordt. Therapeute Eve, de enige persoon met wie Martha vanuit de gevangenis mag praten, is daarbij de meeste interessante. Zij strijdt voor de onschuld van Martha, zonder dat ze de waarheid kent. En dan is daar nog oud-rechter Cicero, die uiteraard tegen het huidige systeem is en dit telkens aanhaalt zodra hij de mogelijkheid krijgt. Ook (delen van) de live uitzendingen worden door Drewery beschreven, alsof je als lezer live bij de opnames bent. Deze passages passen niet in het geheel, omdat ze eenvoudig en statisch overkomen, maar de schijnheilige en soms irritante presentatoren zijn dan wel weer goed weergegeven.
Een minpunt voor de thrillerlezer is het ontbreken van echte spanning. De suspense is onderhuids wel aanwezig, maar Drewery stuurt ook aan op de romantische lijn binnen het verhaal, waarbij Isaac de (nog) onbekende jongen is waar tegen Martha vanuit haar cel praat en die een connectie lijkt te hebben met het gebeurde.
De ontknoping is uiteindelijk niet bijster verrassend, hoewel je er als lezer wel naar toeleeft. Knap dus van Kewery, die zonder echte spanning de vaart erin houdt en het leestempo opbouwt.
CEL 7 is zeker een veelbelovende start van een trilogie. Het verhaal heeft dezelfde potentie als de bekende Young Adult-klassiekers (lees: De Hongerspelen, Phobos, The Maze Runner, Divergent) van de laatste tijd, maar dan zal Drewery in de vervolgdelen wel meer de richting van de spanning moeten opgaan en de liefde als 'zijdraadje' erin verweven.
In de huidige tijd, waarin thema’s als nepnieuws en de invloed van de diverse media op de maatschappelijke opinie hot items zijn, zullen dergelijke scenario’s iets beter voor te stellen zijn dan vroeger, alhoewel het natuurlijk allemaal gewoon fictie is. Volgens de overheid in CEL 7 zal dit nieuwe stemsysteem echter bijdragen aan een verlaging van de criminaliteit. Immers, wanneer het volk mag bepalen of iemand wordt geëxecuteerd of niet, zullen criminelen wel 4x nadenken alvorens ze tot hun daad overgaan. Maar goed, de twijfels over deze opzet – die ook in het verhaal worden behandeld – zijn er natuurlijk volop. Hoe kwalijk is het dat ondeskundigen bepalen of iemand schuldig is of niet, zonder evidente bewijzen? En in hoeverre is deze vraagstelling beïnvloedbaar door media of rijkelui?
De 16-jarige Martha wordt opgepakt nabij het lijk van de steenrijke tv-persoonlijkheid Jackson Paige. Martha zit onder het bloed, heeft een pistool in haar handen en bekent zelfs degene te zijn die Paige heeft vermoord. Ze wordt in Cel 1 gegooid en via Dood of gerechtigheid mag de bevolking hun stem geven. Een uitgemaakte zaak, aangezien Martha schuld heeft bekend. Gedurende de week wordt Martha elke dag in een andere cel gestopt, die elk een eigen marteling kent.
Terwijl de dagen aftellen, wordt je als lezer heen en weer geslingerd tussen de vraag of Martha schuldig is of niet. Ze houdt zich hard en blijft volhouden schuldig te zijn, maar langzamerhand lezen we ook het scenario dat zich werkelijk heeft afgespeeld vóór en op die bewuste dag. Is Martha wel zo schuldig als ze zelf zegt? Vanuit diverse perspectieven en oogpunten komen we achter de motieven voor de moord en het spel dat er gespeeld wordt. Therapeute Eve, de enige persoon met wie Martha vanuit de gevangenis mag praten, is daarbij de meeste interessante. Zij strijdt voor de onschuld van Martha, zonder dat ze de waarheid kent. En dan is daar nog oud-rechter Cicero, die uiteraard tegen het huidige systeem is en dit telkens aanhaalt zodra hij de mogelijkheid krijgt. Ook (delen van) de live uitzendingen worden door Drewery beschreven, alsof je als lezer live bij de opnames bent. Deze passages passen niet in het geheel, omdat ze eenvoudig en statisch overkomen, maar de schijnheilige en soms irritante presentatoren zijn dan wel weer goed weergegeven.
Een minpunt voor de thrillerlezer is het ontbreken van echte spanning. De suspense is onderhuids wel aanwezig, maar Drewery stuurt ook aan op de romantische lijn binnen het verhaal, waarbij Isaac de (nog) onbekende jongen is waar tegen Martha vanuit haar cel praat en die een connectie lijkt te hebben met het gebeurde.
De ontknoping is uiteindelijk niet bijster verrassend, hoewel je er als lezer wel naar toeleeft. Knap dus van Kewery, die zonder echte spanning de vaart erin houdt en het leestempo opbouwt.
CEL 7 is zeker een veelbelovende start van een trilogie. Het verhaal heeft dezelfde potentie als de bekende Young Adult-klassiekers (lees: De Hongerspelen, Phobos, The Maze Runner, Divergent) van de laatste tijd, maar dan zal Drewery in de vervolgdelen wel meer de richting van de spanning moeten opgaan en de liefde als 'zijdraadje' erin verweven.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
In de huidige tijd, waarin thema’s als nepnieuws en de invloed van de diverse media op de maatschappelijke opinie hot items zijn, zullen dergelijke scenario’s iets beter voor te stellen zijn dan vroeger, alhoewel het natuurlijk allemaal gewoon fictie is. Volgens de overheid in CEL 7 zal dit nieuwe stemsysteem echter bijdragen aan een verlaging van de criminaliteit. Immers, wanneer het volk mag bepalen of iemand wordt geëxecuteerd of niet, zullen criminelen wel 4x nadenken alvorens ze tot hun daad overgaan. Maar goed, de twijfels over deze opzet – die ook in het verhaal worden behandeld – zijn er natuurlijk volop. Hoe kwalijk is het dat ondeskundigen bepalen of iemand schuldig is of niet, zonder evidente bewijzen? En in hoeverre is deze vraagstelling beïnvloedbaar door media of rijkelui?
De 16-jarige Martha wordt opgepakt nabij het lijk van de steenrijke tv-persoonlijkheid Jackson Paige. Martha zit onder het bloed, heeft een pistool in haar handen en bekent zelfs degene te zijn die Paige heeft vermoord. Ze wordt in Cel 1 gegooid en via Dood of gerechtigheid mag de bevolking hun stem geven. Een uitgemaakte zaak, aangezien Martha schuld heeft bekend. Gedurende de week wordt Martha elke dag in een andere cel gestopt, die elk een eigen marteling kent.
Terwijl de dagen aftellen, wordt je als lezer heen en weer geslingerd tussen de vraag of Martha schuldig is of niet. Ze houdt zich hard en blijft volhouden schuldig te zijn, maar langzamerhand lezen we ook het scenario dat zich werkelijk heeft afgespeeld vóór en op die bewuste dag. Is Martha wel zo schuldig als ze zelf zegt? Vanuit diverse perspectieven en oogpunten komen we achter de motieven voor de moord en het spel dat er gespeeld wordt. Therapeute Eve, de enige persoon met wie Martha vanuit de gevangenis mag praten, is daarbij de meeste interessante. Zij strijdt voor de onschuld van Martha, zonder dat ze de waarheid kent. En dan is daar nog oud-rechter Cicero, die uiteraard tegen het huidige systeem is en dit telkens aanhaalt zodra hij de mogelijkheid krijgt. Ook (delen van) de live uitzendingen worden door Drewery beschreven, alsof je als lezer live bij de opnames bent. Deze passages passen niet in het geheel, omdat ze eenvoudig en statisch overkomen, maar de schijnheilige en soms irritante presentatoren zijn dan wel weer goed weergegeven.
Een minpunt voor de thrillerlezer is het ontbreken van echte spanning. De suspense is onderhuids wel aanwezig, maar Drewery stuurt ook aan op de romantische lijn binnen het verhaal, waarbij Isaac de (nog) onbekende jongen is waar tegen Martha vanuit haar cel praat en die een connectie lijkt te hebben met het gebeurde.
De ontknoping is uiteindelijk niet bijster verrassend, hoewel je er als lezer wel naar toeleeft. Knap dus van Kewery, die zonder echte spanning de vaart erin houdt en het leestempo opbouwt.
CEL 7 is zeker een veelbelovende start van een trilogie. Het verhaal heeft dezelfde potentie als de bekende Young Adult-klassiekers (lees: De Hongerspelen, Phobos, The Maze Runner, Divergent) van de laatste tijd, maar dan zal Drewery in de vervolgdelen wel meer de richting van de spanning moeten opgaan en de liefde als 'zijdraadje' erin verweven.