Spelen met vuur

• 14 februari 2024
• Scandinavisch
• Guy Doms

Spelen met vuur

• Serie

  N.v.t.

• Auteur(s)

  Lina Bengtsdotter

• Uitgeverij(en)

  Harper Collins Holland

• Jaar van uitgave

  2024

• Thrillzone score

  3
• Deel deze recensie

Na haar succesrijke trilogie met de eigenzinnige rechercheur Charlie Lager, is dit keer Spelen met vuur, geschreven door de Zweedse Lina Bengtsdotter, een losstaand verhaal. 

De lezer maakt uitgebreid kennis met Vega; zij woont reeds tien jaar in Londen. Als ze een eigenaardige oproep ontvangt van haar jeugdvriendin Katja, beslist Vega om terug te keren naar Silverbro. Het is een onooglijke plek waar de twee zijn opgegroeid. Bij aankomst in haar geboortedorp is Katja compleet van de radar verdwenen. Vega denkt in dit verband terug aan Sofia Lo, Katja’s tante, die zo’n dertig jaar geleden plots in het niets is opgelost. Bestaat er enig verband tussen beide verdwijningen, of is dat louter toeval? Vindt men Katja nog levend terug? Komt Vega’s vreselijke geheim van vroeger aan de oppervlakte drijven, zodat haar mooie leventje helemaal naar de verdommenis gaat? 

‘Lange tijd bleven we zo zitten in de berm, emotioneel door het lot dat nooit gekomen was. We hoorden blij te zijn dat we nog leefden, maar het voelde alsof er iets verloren was gegaan.’

Spelen met vuur is geen eenvoudig of luchtig verhaal, integendeel. Een duister mysterie hangt constant als een wazige mist over het geheel. De auteur dompelt je helemaal onder in een geladen en droevige atmosfeer. Hiertegenover staat het intrigerende decor dat Silverbro is, hier schenkt ze heel wat aandacht aan. Afwisselend schakelt ze kundig tussen het verleden en het nu; wat enige concentratie vereist. De schrijver schetst het portret van enkele getormenteerde tieners; dit resulteert in een complexe intrige in het heden.

Vega en Katja, alsook een aantal andere belangrijke personages, zijn keurig uitgediept. 

Schuldgevoel, schaamte, jaloezie, geloof, aspiraties en levenskeuzes vormen de centrale thema’s. Sommige lezers vinden het misschien ietwat te veel van het goede. Bengtsdotter hanteert een eenvoudige schrijfstijl, waarbij de dialogen geplukt zijn uit de gewone spreektaal. De korte hoofdstukken zijn meer dan welkom; op deze wijze lijkt de emotionele roetsjbaan ietwat minder zwaar om te verteren.   

Het boek is geen conventionele thriller doch veeleer een psychologische misdaadroman. Er is dan wel sprake van een misdaad en verdwijningen, toch laait de spanning bijna nooit hoog op. Tevens blijft de vaart afgesteld op een laag niveau; dit wordt vooral veroorzaakt door de uitgebreide - en zelfs langgerekte - weergave van de details en losse gebeurtenissen. De echte kracht van het boek ligt in het schetsen van een arme arbeidersgemeenschap, waar het gebruik van alcohol en drugs dagelijkse kost zijn. Tevens is het geweld overal aanwezig en de mensen zijn elk afzonderlijk getekend en beschadigd. Hoe snoeihard de realiteit kan zijn.