In Trage paarden maken we zeer uitgebreid kennis met het personeel in Slough House. Zo leren we dat zij allemaal voorheen bij De Dienst (geheime dienst) gewerkt hebben, maar een "grote fout" gemaakt hebben. Deze fout wordt, op een enkeling na, per persoon uitgebreid beschreven. In Slough House doen zij naar hun bescheiden mening, nutteloos werk. Daarom worden ze trage paarden genoemd. Maar er zijn er die een verborgen agenda hebben.

Dan wordt een jonge jongen ontvoerd en verschijnt er een videofilmpje op internet waarin zijn dood aangekondigd wordt. Slough House ontwaakt. Wordt de jongen op tijd gevonden en wie zitten er achter de ontvoering?

Auteur Mick Herron werd geboren in Newcastle en studeerde in Oxford. In Oxford woont hij nog altijd. Hij won de Gold Dagger award voor Dead lions. Trage paarden is het eerste boek in een reeks over Slough House. In Engeland zijn er al zeven delen verschenen, waaronder dus het prijswinnende Dead lions. Trage paarden komt maar langzaam op gang. De lange introductie vergt geduld van de lezer en spanning blijft lang uit. Positief is wel dat hierdoor de personages flink worden uitgediept en de sfeer in Slough House goed wordt neergezet. Iedereen is totaal afgesloten van de anderen. Ieder "werkt" voor zichzelf en negeert de anderen. Wel moet gezegd dat het taalgebruik en de zinsopbouw, lange complexe zinnen, het er voor de lezer niet gemakkelijker op maakt. Lastig woordgebruik en zinnen die lastig te snappen zijn. Het lijkt soms wel een soort codetaal. Niet alles wordt uitgesproken in dialogen. Dit laat de lezer nadenken wat er mee bedoeld wordt. Opvallend is ook de herhaling van woorden/zinnen in de gedachtegang van de personages. Dit heeft wel als gevolg dat de traagheid van de dagen wordt versterkt en voelbaar wordt voor de lezer. Iedere zin moet je laten doordringen. Dat betekent dan ook dat het leestempo niet hoog ligt voor de gemiddelde lezer.

Als dan eenmaal de ontvoering gaande is, dan begint zachtjes aan wat spanning te komen en komen de personages met elkaar in aanraking of in botsing. We maken ook kennis met de ontvoerders via de ontvoerde jongen, waardoor de lezer voelt dat het zaak is om hem snel te vinden. De humor in Trage paarden is wel aanwezig, maar ook daar moet de lezer dan wel de gave voor hebben om het te kunnen onderscheiden.

Trage paarden is geen boek om even gauw uit te lezen en is zeker geen boek voor een ongeoefende lezer, maar heeft een prima plot met heel boeiende personages. De uitgebreide introductie maakt dat de personages stuk voor stuk goed in beeld zijn.