Sally Green (1961) woont in een dorp in het noordwesten van Engeland, en schrijft momenteel aan een nieuwe serie, dat de titel The Smoke Thieves zal krijgen. Eerder werd The bastard son and the devil himself uitgebracht als Half bad en vertaald in het Nederlands als Half zwart. De serie staat dus onder lezers bekend als de Half bad-trilogie. Opvolgers van Half zwart zijn Half wild en Half licht.

In het moderne Engeland leven witte en zwarte heksen naast gewone mensen, ook wel bekend als de Fairbornheksen en de Bloedheksen. Van jongs af aan leert de vijftienjarige Nathan dat Fairbornheksen goed zijn, en de Bloedheksen slecht. Zelf heeft hij een Fairborn moeder, maar zijn vader stamt af van een lange lijn Bloedheksen, en is daardoor de meest gevreesde zwarte heks. Zijn vader is dan ook berucht om zijn duistere magie. Om te bepalen welke kant hij het meeste in zich heeft, houdt de Raad hem daarom nauwgezet in de gaten, want wanneer heksen zeventien worden, horen ze drie inwijdingsgeschenken van een ouder of ander familielid te krijgen. In de eerste plaats hoopt hij dat hij tegen die tijd een Fairborn kan worden, dat hij dus meer van een goede heks heeft. Zijn hoop is op zijn oma gevestigd, want zijn moeder is dood. Maar er is nog een ander probleem: De Fairbornheksen zijn bang voor Nathan, met tot gevolg dat ze hem tot zijn zestiende verjaardag opsluiten. Wanneer zijn oma er onverhoopt niet meer is, vestigt Nathan alsnog zijn hoop op zijn vader, want dit is ook het moment waarop de drie inwijdingsgeschenken moet worden gegeven. Zo niet, dan zal Nathan sterven. Kan Nathan zijn vader vinden ondanks dat iedereen hem in de gaten houdt? Kan hij de gemeenschap, zijn familie en het meisje waar hij verliefd op is eigenlijk wel vertrouwen? Nathan heeft weinig keus. Zal het hem lukken om keihard terug te vechten, zijn bestaan daarmee te waarborgen?

Het verhaal begint met hoe Sally Green tegen haar hoofdpersonage Nathan spreekt. Er is daardoor sprake van een auctoriaal perspectief. Het is alsof de auteur hem moed inspreekt. Hiermee wendt ze zich ook tot haar lezers, alsof ze tevens tegen hen spreekt. Ze wekt hiermee de indruk dat Nathan apathisch is, omdat ze in feite haar personage waar de lezer dus later inkruipt, probeert te verwittigen wat er met hem is gebeurd. De verhaallijn is in delen opgesplitst, en naarmate het tweede deel begint, verandert het vertellersperspectief vanuit Nathan zelf, zodat de lezer dus moeiteloos vanuit zijn oogpunt het verhaal kan bekijken. Je zou kunnen zeggen dat Nathan op deze manier terug naar de werkelijkheid keert, zodat hij vanaf daar zijn verhaal zelf weer op kan herpakken. Uiteindelijk is het een personaal verhaal, een combinatie van de ik-vorm en het auctoriaal perspectief, en daar moet de lezer wel op bedacht zijn, ondanks dat het taalgebruik niet moeilijk is, en het verhaal vlot leest.

Het verhaal is niet moeilijk te volgen, en de lezer kan makkelijk opmaken wat er allemaal met Nathan (is) gebeurd. Hij heeft een sterk, intrigerend achtergrondverhaal, waar de bijrollen toch voor het gevoel zich nog langzaam lijken te ontwikkelen. Toch leert de lezer Nathan steeds beter kennen, en valt erover hem nog veel te vertellen naarmate het verhaal vordert. Hij heeft niet voor niets een geheim dat uiteraard langzaam maar zeker wordt onthuld. De auteur heeft gekozen voor een mannelijke heks in de hoofdrol in plaats van een vrouwelijke, een detail dat toch weer van de nodige lef in een verhaal getuigd. Natuurlijk zijn er ook enkele vrouwelijke heksen in deze verhaallijn opgenomen, maar deze touch maakt het extra boeiend, omdat de lezer zich toch gaat afvragen wat dit detail toe zal voegen.

Voor een Young Adult hebben lezers enigszins een sterke maag nodig. Green geeft een wel heel opmerkelijk, al dan niet schokkende betekenis aan codificeren. Hoewel dat over iets pijnlijks gaat, weet ze de scene met een het-doet-hem-weinig intonatie te brengen. Alleen al hoe deze scene uit de verf is gekomen, kan de lezer doen huiveren. Zeker wanneer de lezer zelf niet goed tegen het besproken fenomeen kan. In dat geval kan het dan te visueel zijn. De gebeurtenis zit wel heel geloofwaardig in elkaar.

De hele verhaallijn is doorspekt met melancholie, en het is dan ook een heerlijk duister verhaal met fascinerende personages, waarvan sommigen een beetje aan de kille kant zijn. Dit past dan ook wel weer bij de algehele setting. En zoals verwacht, heeft de auteur een opening gevonden naar het vervolg, zodat Nathan ook een doel in het volgende boek heeft.

Het blijft mooi dat Sally Green het stigma dat heksen vrouwelijk moeten zijn met vlag en wimpel heeft weggenomen. Daardoor is het nu al een veelbelovende serie.