Het is de ochtend na het oesterfestival Oistra en inspecteur Karen Eiken Hornby wordt met een stevige kater wakker in een onbekende hotelkamer. En dat is nog niet het ergste, want naast haar ligt haar baas, met wie ze een niet al te beste verstandhouding heeft. Karen vlucht het hotel uit en niet veel later komt de melding binnen dat er een moord is gepleegd. Het gaat om de ex-vrouw van voorgenoemde baas. Karen realiseert zich al snel dat het onderzoek naar deze moord verstrikt raakt in persoonlijke verhoudingen en de geschiedenis van het eiland.
Maria Adolfsson woont in Stockholm en werkte tot voor kort als communicatie-expert en persvoorlichter. Doggerland – misleiding is haar debuut en in Zweden is het tweede deel, Stormvarning, inmiddels verschenen. In Nederland staan deel twee en drie van de trilogie al aangekondigd voor 2020 en 2021.
Het meest opvallende aan Doggerland is dat het zich afspeelt in een fictief land, de eilandstaat Doggerland. Helemaal fictief is het echter niet, want zo’n 10.000 jaar geleden heeft er daadwerkelijk een gebied bestaan dat Doggerland heette. Adolfsson blijft echter vrij vaag over hoe groot de eilanden zijn, hoeveel mensen er wonen en door welke nationaliteiten de eilanden bevolkt worden. Hierdoor is het voor de lezer moeilijk om zich een voorstelling van de omgeving te maken. Ook heeft Adolfsson de neiging om te veel in details te verzanden waardoor de lezer een overkill aan, vaak niet toedoende, informatie te verwerken krijgt.
De karakters komen goed uit de verf al zijn ze niet bijzonder sympathiek. Vooral hoofdpersoon Karen leren we goed kennen en zij maakt echt een ontwikkeling door. Ook over haar verleden komen we mondjesmaat dingen te weten en dat verklaart haar gedragingen in het heden een stuk beter. Dit is zeker een personage waar de schrijfster in de toekomst nog veel mee kan.
Wat betreft de plot: er zit weinig vaart en opwinding in het boek en het leest op sommige momenten meer als een spannende roman dan als een thriller. Gelukkig komt er tegen het einde alsnog de nodige spanning in het verhaal en de ontknoping komt onverwacht en zit goed in elkaar.
Doggerland – misleiding heeft het typische Scandinavische sfeertje dat we gewend zijn: korte dagen, weinig licht, slecht weer en een sombere sfeer. Dit draagt wel bij aan de atmosfeer en past bij het verhaal.
In het alsmaar uitdijende landschap van de Scandinavische thriller lukt het maar weinig Scandinavische auteurs om er echt uit te springen en helaas hoort Adolfsson daar niet bij. Daarvoor is Doggerland – misleiding te langdradig en niet spannend genoeg. Hopelijk lukt het Adolfsson om het niveau in deel twee wat omhoog te krikken.
Maria Adolfsson woont in Stockholm en werkte tot voor kort als communicatie-expert en persvoorlichter. Doggerland – misleiding is haar debuut en in Zweden is het tweede deel, Stormvarning, inmiddels verschenen. In Nederland staan deel twee en drie van de trilogie al aangekondigd voor 2020 en 2021.
Het meest opvallende aan Doggerland is dat het zich afspeelt in een fictief land, de eilandstaat Doggerland. Helemaal fictief is het echter niet, want zo’n 10.000 jaar geleden heeft er daadwerkelijk een gebied bestaan dat Doggerland heette. Adolfsson blijft echter vrij vaag over hoe groot de eilanden zijn, hoeveel mensen er wonen en door welke nationaliteiten de eilanden bevolkt worden. Hierdoor is het voor de lezer moeilijk om zich een voorstelling van de omgeving te maken. Ook heeft Adolfsson de neiging om te veel in details te verzanden waardoor de lezer een overkill aan, vaak niet toedoende, informatie te verwerken krijgt.
De karakters komen goed uit de verf al zijn ze niet bijzonder sympathiek. Vooral hoofdpersoon Karen leren we goed kennen en zij maakt echt een ontwikkeling door. Ook over haar verleden komen we mondjesmaat dingen te weten en dat verklaart haar gedragingen in het heden een stuk beter. Dit is zeker een personage waar de schrijfster in de toekomst nog veel mee kan.
Wat betreft de plot: er zit weinig vaart en opwinding in het boek en het leest op sommige momenten meer als een spannende roman dan als een thriller. Gelukkig komt er tegen het einde alsnog de nodige spanning in het verhaal en de ontknoping komt onverwacht en zit goed in elkaar.
Doggerland – misleiding heeft het typische Scandinavische sfeertje dat we gewend zijn: korte dagen, weinig licht, slecht weer en een sombere sfeer. Dit draagt wel bij aan de atmosfeer en past bij het verhaal.
In het alsmaar uitdijende landschap van de Scandinavische thriller lukt het maar weinig Scandinavische auteurs om er echt uit te springen en helaas hoort Adolfsson daar niet bij. Daarvoor is Doggerland – misleiding te langdradig en niet spannend genoeg. Hopelijk lukt het Adolfsson om het niveau in deel twee wat omhoog te krikken.