Het tweede deel van de Huldar & Freya serie van de IJslandse auteur Yrsa Sigurdardottir, Vortex, is binnen een half jaar na het eerste deel, DNA, verschenen. Dat is op zich een vrij straf tempo, maar dat is niet zo heel verwonderlijk, daar in IJsland inmiddels het vijfde deel in 2018 is gepubliceerd. Het wil niet zeggen dat er nog een zesde deel komt. Yrsa Sigurdardottir maakt vooraf dat ze nieuwe serie begint een afspraak dat ze zes delen gaat maken, maar na deel vijf van haar vorige serie met de advocate Thora Gudmundsdottir, was ze haar hoofdpersonage meer dan zat en stopte dan ook met deze serie. Vortex is haar achtste boek die in de Nederlandse taal in verschenen. Overigens is dit boek al in 2015 in IJsland uitgekomen en het is te verwachten dat het derde deel ook redelijk snel zal uitkomen in ons kikkerlandje. De titel van een boek is voor de meeste lezers altijd een must om aan het verhaal te koppelen. Dan is het altijd handig om de betekenis van vortex te weten. Er zijn 8 verschillende betekenissen bekend en de meest voorkomende is een wervel of een werveling. Zij die regelmatig naar autosport kijken zagen in het verleden bij de Formule 1 dat er een soort van luchtwerveling ontstond aan de zijkanten achterop de achtervleugel. Dat staat bekend als een vortex. Een tornado of een wervelwind wordt ook als een vortex beschouwd. Wat deze titel met het verhaal heeft te maken wordt niet echt duidelijk, dus het waarom van deze titel is toch een beetje een raadsel.

Als in Reykjavik een tijdscapsule wordt geopend vindt men daarin brieven en aantekeningen van veertienjarige schoolkinderen die als opdracht hadden gekregen om te beschrijven hoe hun leven er volgens hun in 2016 uit zou zien. De meeste kinderen hadden hun fantasie de vrije loop gelaten maar tussen de brieven vindt men een lijst met initialen die vermoord zullen worden. Men neemt deze lijst niet serieus, maar Huldar, die na zijn vorige zaak is gedegradeerd, gaat de lijst uitpluizen alleen om wat te doen te hebben. Hij doet dit samen met kinderpsychologe Freyja, waarmee hij de vorige zaak heeft opgelost maar ook voor haar leverde dit een stevige berisping op. Samen verhoren zij het kind dat de lijst heeft opgesteld. De gevonden lijst wordt echter urgent wanneer verschillende lichaamsdelen wordt gevonden in de stad, gevolgd door een moord op een man wiens initialen op de lijst voorkomen. Wat volgt is een race tegen de klok om de moordenaar te vinden, voordat alle namen op de lijst zijn vermoord.

De verhalen van Yrsa Sigurdardottir worden voornamelijk gekenmerkt door vrij lugubere moorden en een wat trage opbouw. Dat is voor Vortex niets anders. Ze heeft de gave om de spanning in het verhaal te houden, maar vraagt wel veel van haar lezers. Het geduld wordt duidelijk op de proef gesteld en vooral de stoplichtverhouding (aan/uit) van beide hoofdpersonages is soms wat te veel van het goede en draagt niet bij aan een dynamisch en vlot leesbare thriller.

Ook schijnt het voor Yrsa een must te zijn om de gruwelijkheid van de moorden via een overtreffende trap naar een bepaald hoogtepunt te brengen, terwijl dit eigenlijk niet zoveel toevoegt aan het verhaal en men als lezer zich af kan vragen wat de meerwaarde van deze gruwelijkheden zijn. Het staat werkelijk in een schril contrast met de soms wat lome manier waarop zij de steeds wisselende relatie beschrijft tussen Huldar en Freyja.

Wat de auteur perfect in de vingers heeft is het beschrijven van haar personages. Ze weet deze zo te beschrijven dat zij je bijna dwingt om in een bepaalde gedachte mee te gaan maar laat toch ruimte om een eigen interpretatie te geven. Dat geldt voor zowel haar hoofdpersonages als voor diegene die minder in het verhaal betrokken zijn.

Als lezer verwacht je van een auteur dat zij meegroeit met haar hoofdpersonages, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat Yrsa Sigurdardottir deze groei niet of nauwelijks heeft gemaakt sinds DNA. En dat is spijtig want de potentie in de opzet en verhaallijnen zijn interessant maar als de groei niet snel gaat komen dan kan men zich afvragen of deel drie en vier genoeg aantrekkingskracht hebben om veel lezers te trekken. Eigenlijk kan men zeggen dat Vortex een status quo is ten opzichte van haar eerste deel, DNA.

Naarmate het verhaal het einde nadert neemt wel de spanning in het verhaal toe en komt tot een aparte apotheose. De schrijfster weet de dader lang in haar verhaal te verbergen en dat is een aangename verrassing.

Vortex is een verhaal wat niet beklijft. Dat heeft vooral te maken dat Yrsa Sigurdardottir te veel op twee gedachten hinkt. Ze wil de bijzondere verhouding tussen haar hoofdpersonages te veel de ruimte geven waardoor de spanning regelmatig uit het verhaal loopt. Dit was ook al in haar eerste deel van Huldar en Freyja het geval en daarom doet het verhaal traag aan.

Als lezer zou je zo graag willen dat het volgende deel van Yrsa een spetterend verhaal wordt waar de spanning van af spat, want ergens diep weggestoken in de eerste twee delen zit het er wel in, maar of het er ooit uitkomt...? Wij blijven hopen!