Het is nu een aantal maanden geleden dat Sam Porter het leven van Emory redde. Hierbij kon hij niet voorkomen dat hij dader en seriemoordenaar Anson Bishop liet ontsnappen. Porter wordt van de zaak gehaald en mag zich zowel zakelijk als privé niet meer met de zaak bezighouden. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Bishop blijft maar door Porters hoofd spoken.

Als het lichaam van Ella Reynolds wordt aangetroffen in een bevroren meer, vraagt de politie zich af of dit het volgende slachtoffer van Bishop is. Tegelijkertijd kan Porter zijn vechtlust om Bishop te vinden niet in bedwang houden en gaat hij op eigen houtje op jacht naar de seriemoordenaar. Langzaam maar zeker ontvouwen zich steeds meer geheimen uit Bishops verleden. Porter realiseert zich dat er nog maar één ding angstaanjagender is dan een seriemoordenaar: de moeder.

Na Horen, zien, zwijgen is Barker terug met een bloedstollend en steengoed tweede deel: Het vijfde meisje. Ook al blikt Barker af en toe terug naar het verleden, we bevelen aan om eerst Horen, zien, zwijgen te lezen, en dat is absoluut geen straf!

Als het lichaam van Ella Reynolds wordt gevonden in een bevroren meer, is de politie bang dat Bishop de draad weer heeft opgepakt. Ondanks dat Porter zich niet met de zaak mag bemoeien is hij niet zo zeker van die theorie. Ella Reynolds is gevonden in een meer, maar blijkt verdronken te zijn in zout water. Daarnaast draagt ze de kleren van Lili Davies, die nu een dag vermist is. Twee dingen die niet passen in het patroon van Bishop. Porter ziet hierdoor dan ook geen link, maar is vastberaden uit te zoeken wat Bishop in zijn schild voert. Niet veel later wordt een derde meisje vermist. Porters collega’s Clair, Nash en Klozowski (Kloz) hebben hun handen vol aan deze zaken. Ze zien verbanden, maar geen directe link met Bishop. En van een eventuele andere dader ontbreekt ook ieder spoor. Porter is vastbesloten Bishop te vinden. Hij kent hem beter dan wie dan ook. Barker neemt ons mee op jacht en spiegelt de lezer met enige regelmaat lugubere taferelen voor, waarbij je hoopt dat dit in je ergste nachtmerries nog niet aan je netvlies voorbij trekt.

Vanaf de eerste bladzijde weet Barker de lezer weer aan het boek te kluisteren. Barker kent de kracht van het beeldend vertellen en door zijn vlotte schrijfstijl en de korte hoofdstukken vlieg je door de hoofdstukken heen. Barker wisselt ieder hoofdstuk van verteller en geeft menig personage een stem. Tussendoor lezen we fragmenten uit het dagboek van Bishop, waardoor hij door zijn verleden steeds meer een gezicht krijgt. Even indutten is dan ook geen optie. Maar daar geeft Barker je ook zeker niet de kans voor. Het vijfde meisje zit net als Horen, zien, zwijgen steengoed in elkaar en als je dacht te weten hoe de vork in de steel zat, dan weet Barker je toch weer omver te plaatsen met originele plotwendingen. Ach en wie zegt dat Het vijfde meisje onbevredigend eindigt met de woorden “wordt vervolgd” heeft wellicht niet helemaal begrepen dat het om een trilogie ging?.

Wij wachten met smart op het laatste deel in deze bloedstollende en lugubere reeks met Sam Porter en Anson Bishop in de hoofdrol. We kunnen niet wachten tot het april is en Vergeef mein de winkels ligt. Met Het vijfde meisje laat Barker zien zeker geen eendagsvlieg te zijn, maar dat hij zich kan vestigen tussen grote namen als Bryndza en Arlidge.

J.D. Barker weet de lezer vanaf de eerste bladzijde aan het boek te kluisteren. Hij heeft een prettige, vlotte schrijfstijl en de hoofdstukken vlieg je in sneltreinvaart door. Deze stijl lijkt hierdoor een beetje op de boeken van MJ Arlidge en Robert Bryndza. Barker heeft aan alles veel tijd en aandacht besteed waardoor nergens uit op is te maken dat dit een debuut is. De auteur is in het schrijven van romans gepokt en gemazeld, maar mag zich vanaf nu van ons richten op het thrillergenre.