Ik ben Carmen Prins, foodvlogger en moeder van een tweeling. Mijn moeder, die op Terschelling woont, had me met klem gevraagd om deze voorjaarsvakantie naar haar toe te komen. Ze moest mij en mijn broer iets vertellen. Maar toen ik arriveerde bij mijn ouderlijk huis, was mijn moeder niet meer in leven. Haar dood is met allerlei geheimen omgeven en ik kan niet van het eiland weg voordat ik heb uitgedokterd wat er aan de hand is. Dit is mijn verhaal.
Carmen Prins is foodvlogger en moeder van een tweeling.
Hoofdpersoon Carmen Prins is net als de schrijfster van het boek Carmens kookpunt foodvlogger. Een leuke vondst! Carmen is 35 en gescheiden van Menno, de vader van haar zoons. Op de boot naar Terschelling treffen Carmen en haar zoons Carmens broer Jelle, die ze zes jaar niet heeft gezien omdat hij in de gevangenis zat. Als ze aankomen in Zeester, het huis van haar moeder Mieke, vinden ze haar dood in de keuken, met een plastic zak over haar hoofd en allerlei pillen om zich heen. Er ligt een briefje met de tekst ‘vergeef me’. Ondanks dat het huis is versierd en een pan kippensoep gereed staat, denkt zowel de familie als de politie aan zelfmoord.
Sectie op het lichaam blijft uit en Prins draait er, om de spanning op te voeren waarschijnlijk, omheen. Dat doet ze ook met het stinkende bed van de jongens, de tas met meisjesspullen in huis, het gastenboek met de tekeningen van Jorien en waar haar moeder bij de supermarkt van schrok. Wel lees je veel over de storm op Terschelling, wetenswaardigheden van Carmens verwarde vader Bert die aan Alzheimer lijdt, zijn vriend Hein Bonnema, de vreemde Jorien en de mysterieuze Miller. Ook zijn er nog een aantal eilanders die worden opgevoerd, zoals politieagente Aukje en collega Ries. Al die ‘losse eindjes’ wekten uiteindelijk wat irritatie op en ze zijn ook niet netjes afgewerkt aan het einde van het boek.
Waar wel veel aandacht voor was is het realistisch beschreven verdriet van Carmen, over haar moeder, haar vader, broer Jelle en haar zieltogende foodvlog. Filmpjes neemt ze zelfs de dag voor de begrafenis nog op en daarmee krijgt de lezer medelijden met de hoofdpersoon. Terschelling is een prachtig decor voor het verhaal en Prins benut dit dan ook. De auteur heeft een prettige schrijfstijl en voert je moeiteloos mee door het boek. Alleen is het verhaal nergens spannend en de plot erg ongeloofwaardig. Wel vraag je je als lezer af wat er waar is van het verhaal en wie schrijfster Carmen precies is. Maar da's niet genoeg om van Carmens kookpunt een spannende thriller te maken. Jammer, wellicht de volgende keer?
Carmen Prins is foodvlogger en moeder van een tweeling.
Hoofdpersoon Carmen Prins is net als de schrijfster van het boek Carmens kookpunt foodvlogger. Een leuke vondst! Carmen is 35 en gescheiden van Menno, de vader van haar zoons. Op de boot naar Terschelling treffen Carmen en haar zoons Carmens broer Jelle, die ze zes jaar niet heeft gezien omdat hij in de gevangenis zat. Als ze aankomen in Zeester, het huis van haar moeder Mieke, vinden ze haar dood in de keuken, met een plastic zak over haar hoofd en allerlei pillen om zich heen. Er ligt een briefje met de tekst ‘vergeef me’. Ondanks dat het huis is versierd en een pan kippensoep gereed staat, denkt zowel de familie als de politie aan zelfmoord.
Sectie op het lichaam blijft uit en Prins draait er, om de spanning op te voeren waarschijnlijk, omheen. Dat doet ze ook met het stinkende bed van de jongens, de tas met meisjesspullen in huis, het gastenboek met de tekeningen van Jorien en waar haar moeder bij de supermarkt van schrok. Wel lees je veel over de storm op Terschelling, wetenswaardigheden van Carmens verwarde vader Bert die aan Alzheimer lijdt, zijn vriend Hein Bonnema, de vreemde Jorien en de mysterieuze Miller. Ook zijn er nog een aantal eilanders die worden opgevoerd, zoals politieagente Aukje en collega Ries. Al die ‘losse eindjes’ wekten uiteindelijk wat irritatie op en ze zijn ook niet netjes afgewerkt aan het einde van het boek.
Waar wel veel aandacht voor was is het realistisch beschreven verdriet van Carmen, over haar moeder, haar vader, broer Jelle en haar zieltogende foodvlog. Filmpjes neemt ze zelfs de dag voor de begrafenis nog op en daarmee krijgt de lezer medelijden met de hoofdpersoon. Terschelling is een prachtig decor voor het verhaal en Prins benut dit dan ook. De auteur heeft een prettige schrijfstijl en voert je moeiteloos mee door het boek. Alleen is het verhaal nergens spannend en de plot erg ongeloofwaardig. Wel vraag je je als lezer af wat er waar is van het verhaal en wie schrijfster Carmen precies is. Maar da's niet genoeg om van Carmens kookpunt een spannende thriller te maken. Jammer, wellicht de volgende keer?
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Carmen Prins is foodvlogger en moeder van een tweeling.
Hoofdpersoon Carmen Prins is net als de schrijfster van het boek Carmens kookpunt foodvlogger. Een leuke vondst! Carmen is 35 en gescheiden van Menno, de vader van haar zoons. Op de boot naar Terschelling treffen Carmen en haar zoons Carmens broer Jelle, die ze zes jaar niet heeft gezien omdat hij in de gevangenis zat. Als ze aankomen in Zeester, het huis van haar moeder Mieke, vinden ze haar dood in de keuken, met een plastic zak over haar hoofd en allerlei pillen om zich heen. Er ligt een briefje met de tekst ‘vergeef me’. Ondanks dat het huis is versierd en een pan kippensoep gereed staat, denkt zowel de familie als de politie aan zelfmoord.
Sectie op het lichaam blijft uit en Prins draait er, om de spanning op te voeren waarschijnlijk, omheen. Dat doet ze ook met het stinkende bed van de jongens, de tas met meisjesspullen in huis, het gastenboek met de tekeningen van Jorien en waar haar moeder bij de supermarkt van schrok. Wel lees je veel over de storm op Terschelling, wetenswaardigheden van Carmens verwarde vader Bert die aan Alzheimer lijdt, zijn vriend Hein Bonnema, de vreemde Jorien en de mysterieuze Miller. Ook zijn er nog een aantal eilanders die worden opgevoerd, zoals politieagente Aukje en collega Ries. Al die ‘losse eindjes’ wekten uiteindelijk wat irritatie op en ze zijn ook niet netjes afgewerkt aan het einde van het boek.
Waar wel veel aandacht voor was is het realistisch beschreven verdriet van Carmen, over haar moeder, haar vader, broer Jelle en haar zieltogende foodvlog. Filmpjes neemt ze zelfs de dag voor de begrafenis nog op en daarmee krijgt de lezer medelijden met de hoofdpersoon. Terschelling is een prachtig decor voor het verhaal en Prins benut dit dan ook. De auteur heeft een prettige schrijfstijl en voert je moeiteloos mee door het boek. Alleen is het verhaal nergens spannend en de plot erg ongeloofwaardig. Wel vraag je je als lezer af wat er waar is van het verhaal en wie schrijfster Carmen precies is. Maar da's niet genoeg om van Carmens kookpunt een spannende thriller te maken. Jammer, wellicht de volgende keer?