Hans Koppel, pseudoniem voor Petter Lidbeck, was voorheen journalist. Nu is hij fulltime auteur en schrijft naast thrillers ook kinderboeken. Een bijzondere combinatie, maar wel eentje die we vaker zien. In Nederland verschenen eerder van zijn hand Je bent nu van mij en Ze komt nooit meer terug.
We maken kennis met Calle Collin, een schrijver van verhalen over te vroeg overleden personen voor een weekblad. Zo komt hij op het spoor van de dood van Kent Svensson, die op 13-jarige leeftijd werd overreden en daardoor overleed. Ondanks de verschillende meningen van mensen dat de overleden Kent helemaal niet zo'n lieverdje was, schrijft hij, na moeder Margit en broer Matte te hebben gesproken, een positief verhaal. Dat verhaal wordt opgepikt door satireschrijver Anders Malmberg, die Kent vroeger kende. Daar hij door hem werd gepest, schrijft hij een verwoestend verhaal over hetgeen Calle Collin heeft geschreven. En dat blijft niet zonder gevolgen...
Aan de andere kant zien we onderwereldmensen Matte Svensson (ja, de broer van de overleden Kent) en zijn cheffin Sara. Ze runt een aantal bordelen en doet dat op brute wijze. Hun wegen komen samen met die van Calle en Anders.
Niets dan kwaad is relatief gezien een dun boek: ruim 230 pagina's. En die pagina's zijn weer verdeeld in tientallen hoofdstukken van vier of minder pagina's. Weinig inhoud dus, maar het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit. Helaas schiet Niets dan kwaad ook in kwalitatieve zin tekort. Het is een verhaal dat weliswaar fijn is geschreven, maar het plot pakt niet. Er zit geen spanning in en het is meer een vertelling dat echt een thriller. Daardoor komt de lezer niet in het verhaal. En door het ontbreken van echte plotwendingen blijf je als lezer met een soort McDonald's gevoel achter: het was wel even lekker, maar wat je nu ook alweer hebt gegeten of gelezen, ben je zo weer vergeten. Daar komt nog bij dat ook de personages niet echt goed uitgediept, waardoor je niet met ze in contact komt.
Nee, onze eerste kennismaking met Hans Koppel is geen memorabele. Niets dan kwaad schiet op alle fronten net even tekort om boven de middelmaat uit te steken.
We maken kennis met Calle Collin, een schrijver van verhalen over te vroeg overleden personen voor een weekblad. Zo komt hij op het spoor van de dood van Kent Svensson, die op 13-jarige leeftijd werd overreden en daardoor overleed. Ondanks de verschillende meningen van mensen dat de overleden Kent helemaal niet zo'n lieverdje was, schrijft hij, na moeder Margit en broer Matte te hebben gesproken, een positief verhaal. Dat verhaal wordt opgepikt door satireschrijver Anders Malmberg, die Kent vroeger kende. Daar hij door hem werd gepest, schrijft hij een verwoestend verhaal over hetgeen Calle Collin heeft geschreven. En dat blijft niet zonder gevolgen...
Aan de andere kant zien we onderwereldmensen Matte Svensson (ja, de broer van de overleden Kent) en zijn cheffin Sara. Ze runt een aantal bordelen en doet dat op brute wijze. Hun wegen komen samen met die van Calle en Anders.
Niets dan kwaad is relatief gezien een dun boek: ruim 230 pagina's. En die pagina's zijn weer verdeeld in tientallen hoofdstukken van vier of minder pagina's. Weinig inhoud dus, maar het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit. Helaas schiet Niets dan kwaad ook in kwalitatieve zin tekort. Het is een verhaal dat weliswaar fijn is geschreven, maar het plot pakt niet. Er zit geen spanning in en het is meer een vertelling dat echt een thriller. Daardoor komt de lezer niet in het verhaal. En door het ontbreken van echte plotwendingen blijf je als lezer met een soort McDonald's gevoel achter: het was wel even lekker, maar wat je nu ook alweer hebt gegeten of gelezen, ben je zo weer vergeten. Daar komt nog bij dat ook de personages niet echt goed uitgediept, waardoor je niet met ze in contact komt.
Nee, onze eerste kennismaking met Hans Koppel is geen memorabele. Niets dan kwaad schiet op alle fronten net even tekort om boven de middelmaat uit te steken.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
We maken kennis met Calle Collin, een schrijver van verhalen over te vroeg overleden personen voor een weekblad. Zo komt hij op het spoor van de dood van Kent Svensson, die op 13-jarige leeftijd werd overreden en daardoor overleed. Ondanks de verschillende meningen van mensen dat de overleden Kent helemaal niet zo'n lieverdje was, schrijft hij, na moeder Margit en broer Matte te hebben gesproken, een positief verhaal. Dat verhaal wordt opgepikt door satireschrijver Anders Malmberg, die Kent vroeger kende. Daar hij door hem werd gepest, schrijft hij een verwoestend verhaal over hetgeen Calle Collin heeft geschreven. En dat blijft niet zonder gevolgen...
Aan de andere kant zien we onderwereldmensen Matte Svensson (ja, de broer van de overleden Kent) en zijn cheffin Sara. Ze runt een aantal bordelen en doet dat op brute wijze. Hun wegen komen samen met die van Calle en Anders.
Niets dan kwaad is relatief gezien een dun boek: ruim 230 pagina's. En die pagina's zijn weer verdeeld in tientallen hoofdstukken van vier of minder pagina's. Weinig inhoud dus, maar het gaat niet om kwantiteit maar om kwaliteit. Helaas schiet Niets dan kwaad ook in kwalitatieve zin tekort. Het is een verhaal dat weliswaar fijn is geschreven, maar het plot pakt niet. Er zit geen spanning in en het is meer een vertelling dat echt een thriller. Daardoor komt de lezer niet in het verhaal. En door het ontbreken van echte plotwendingen blijf je als lezer met een soort McDonald's gevoel achter: het was wel even lekker, maar wat je nu ook alweer hebt gegeten of gelezen, ben je zo weer vergeten. Daar komt nog bij dat ook de personages niet echt goed uitgediept, waardoor je niet met ze in contact komt.
Nee, onze eerste kennismaking met Hans Koppel is geen memorabele. Niets dan kwaad schiet op alle fronten net even tekort om boven de middelmaat uit te steken.