'Voor de liefhebbers van Quentin Tarantino', zo luidt de tekst op een sticker die op de kaft van Chateau Fatale is geplakt. Eerlijk gezegd heb ik niet zoveel op met Quentin Tarantino. Zijn films Reservoir Dogs en Pulp Fiction vond ik best nog wel aardig, maar alles wat daarna kwam vond ik niet bijzonder. Stijl boven inhoud, orgastische geweldsscenes, nee, dat is niet echt 'my cup of tea.' Toch aarzelde ik niet heel lang toen ik dit boek als recensie-exemplaar kon krijgen. Misschien dat het ermee te maken had dat het boek Chateau Fatale door uitgeverij Lebowski wordt uitgegeven, een uitgeverij die over het algemeen toch wel een neus heeft voor kwaliteit. Misschien dat het met de schrijver te maken had. Ilja Gort, en flamboyante wijn-connaisseur die als een God in Frankrijk leeft. Geen flauw idee dat hij ook romans kon schrijven, maar ja, dat zegt tegenwoordig niet zo veel, iedere BN'er krijgt tegenwoordig de kans om zijn gedachtespinsels op papier te zetten. Misschien had het ten slotte te maken met de aantrekkelijke dame op de voorkaft. Het zal niet voor niets zijn geweest dat dit boek zo werd aangeraden als cadeau voor Vaderdag.
Het boek telt een dikke 500 pagina's en als je daardoor heen bent gekomen dan heb je kunnen lezen hoe het vriendje van de vrouwelijke hoofdpersoon (Leonie Fougard) door toedoen van een snode albino-neger (die de verbluffende naam Edelweiss draagt, je moet er maar op komen) op een gruwelijke manier om het leven is gekomen en hoe Leonie vervolgens wraak neemt op deze Edelweiss, waarbij ze onderweg allerlei buitenissig boevengespuis tegen komt. Het klinkt eigenlijk best allemaal behoorlijk Tarantinesk. Gelukkig hoef je niet perse een liefhebber van Quentin Tarantino te zijn om toch van het boek te kunnen genieten. Er zijn weliswaar overeenkomsten (het boek leest als een kazige C-film, er komen allerlei over the top bad guys in voor), maar ook best zat verschillen. De voor QT zo kenmerkende bijtende humor is bijvoorbeeld ver te zoeken in het boek. Sterker nog, er komt zelfs helemaal geen humor in voor. Wel veel barok taalgebruik en dialogen die nogal kolderiek aandoen. Dat doet toch wel enigszins afbreuk aan de kwaliteit van het boek. Aan de andere kant... Je merkt wel dat Ilja Gort zich lekker heeft uitgeleefd en vermoedelijk behoorlijk wat plezier heeft gehad tijdens het schrijven van het boek. Vanwege dat enthousiasme geef ik dit boek toch nog een voldoende.
Lebowski zette er zeer terecht niet het veel misbruikte predikaat literaire thriller op, dat zou tegelijkertijd een gotspe en zeer humoristisch zijn geweest. Lees dit boek op een vakantie, schakel je verstandelijke vermogens uit en je zult dan vermoedelijk heel veel plezier aan het boek beleven.
Recensie door: Marinus
Ilja Gort (Amersfoort, 1951) is een man met vele talenten. Eerst was hij druk met het componeren van reclamedeuntjes (Charlie Sheen, anybody?) en daarna wierp hij zich toe op het schrijven van boeken en het produceren van wijn in Frankrijk. En daarna kwam hij steeds vaker op tv, onder andere met het programma Wijn aan Gort. Iets dat Gort nog niet eerder deed, was het schrijven van een thriller. Maar ook dat heeft Gort nu afgevinkt. Onlangs verscheen Chateau Fatale van zijn hand.
Leonie Fougard is journaliste voor Le Figaro. Als haar vriend Serge wordt vermoord, vlucht ze naar een vriend die wijnboer is. Op Chateau Briard hoopt ze rust te vinden: een kasteel waar vader en zoon Briard een wijnbusiness runnen. Dan krijgt Alain Briard, de zoon des huizes, een aanbod die hij niet kan afslaan: voor miljoenen kan hij zijn wijn verkopen en daardoor ineens uit de schulden zijn. Wat hij niet weet, is dat hij een pact met de duivel heeft gesloten. De albinoneger Edelweiss is een nietsontziende gangster die zich op de wijnhandel heeft gestort. En nu heeft Alain Briard voor altijd het lot van hem, maar ook die van vader Didier en vriendin Leonie, met hem verbonden. Weten Leonie en Alain uit de klauwen van Edelweiss te blijven? Een strijd waarin ze worden geholpen door ex-legionair CT.
Laten we direct duidelijk zijn. Chateau Fatale is een thriller die je met een korreltje zout moet nemen. En dat is al te zien als je de kaft aanschouwt. Een mooie roodharige dame met een strakke leren outfit met in de ene hand een rode chardonnay en in de andere een doorgeladen Uzi; niet veel auteurs zouden hun boek op deze wijze willen presenteren. Maar Gort wel en het blijkt een gouden vondst te zijn. Chateau Fatale is een razendsnelle actiethriller die nog het best te vergelijken is met de film Kill Bill van grootheid Quentin Tarantino. Over the top, maar o zo lekker. Personages die heerlijk zijn uitvergroot: zo is er CT, een afkorting van casse-tête. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn harde kop en het vermogen om daarmee snoeiharde kopstoten uit te delen. Prachtig toch? Het bloed vliegt je bij tijd en wijlen om de oren terwijl je met Leonie en Alain op de vlucht bent voor Edelweiss. De dialogen die ondertussen worden gevoerd zijn messcherp en toveren menig maal een dikke glimlach op de tronie van de lezer.
In de tussentijd weet Gort je ook nog iets te leren. Blijkbaar is de handel in (nep)wijn zo ontzettend groot, dat het kan wedijveren met de handel in drugs. En dat wisten veel lezers tot voor kort waarschijnlijk niet. Maar goed, voor levenslessen moet je niet bij Chateau Fatale zijn. Nee, dit boek is een heerlijk weglezende actiethriller met scenes die zowel spannend zijn alsook een glimlach op je gezicht weten te toveren. Een verslavend mix, net als de wijn van de familie Briard.
Het boek telt een dikke 500 pagina's en als je daardoor heen bent gekomen dan heb je kunnen lezen hoe het vriendje van de vrouwelijke hoofdpersoon (Leonie Fougard) door toedoen van een snode albino-neger (die de verbluffende naam Edelweiss draagt, je moet er maar op komen) op een gruwelijke manier om het leven is gekomen en hoe Leonie vervolgens wraak neemt op deze Edelweiss, waarbij ze onderweg allerlei buitenissig boevengespuis tegen komt. Het klinkt eigenlijk best allemaal behoorlijk Tarantinesk. Gelukkig hoef je niet perse een liefhebber van Quentin Tarantino te zijn om toch van het boek te kunnen genieten. Er zijn weliswaar overeenkomsten (het boek leest als een kazige C-film, er komen allerlei over the top bad guys in voor), maar ook best zat verschillen. De voor QT zo kenmerkende bijtende humor is bijvoorbeeld ver te zoeken in het boek. Sterker nog, er komt zelfs helemaal geen humor in voor. Wel veel barok taalgebruik en dialogen die nogal kolderiek aandoen. Dat doet toch wel enigszins afbreuk aan de kwaliteit van het boek. Aan de andere kant... Je merkt wel dat Ilja Gort zich lekker heeft uitgeleefd en vermoedelijk behoorlijk wat plezier heeft gehad tijdens het schrijven van het boek. Vanwege dat enthousiasme geef ik dit boek toch nog een voldoende.
Lebowski zette er zeer terecht niet het veel misbruikte predikaat literaire thriller op, dat zou tegelijkertijd een gotspe en zeer humoristisch zijn geweest. Lees dit boek op een vakantie, schakel je verstandelijke vermogens uit en je zult dan vermoedelijk heel veel plezier aan het boek beleven.
Recensie door: Marinus
Ilja Gort (Amersfoort, 1951) is een man met vele talenten. Eerst was hij druk met het componeren van reclamedeuntjes (Charlie Sheen, anybody?) en daarna wierp hij zich toe op het schrijven van boeken en het produceren van wijn in Frankrijk. En daarna kwam hij steeds vaker op tv, onder andere met het programma Wijn aan Gort. Iets dat Gort nog niet eerder deed, was het schrijven van een thriller. Maar ook dat heeft Gort nu afgevinkt. Onlangs verscheen Chateau Fatale van zijn hand.
Leonie Fougard is journaliste voor Le Figaro. Als haar vriend Serge wordt vermoord, vlucht ze naar een vriend die wijnboer is. Op Chateau Briard hoopt ze rust te vinden: een kasteel waar vader en zoon Briard een wijnbusiness runnen. Dan krijgt Alain Briard, de zoon des huizes, een aanbod die hij niet kan afslaan: voor miljoenen kan hij zijn wijn verkopen en daardoor ineens uit de schulden zijn. Wat hij niet weet, is dat hij een pact met de duivel heeft gesloten. De albinoneger Edelweiss is een nietsontziende gangster die zich op de wijnhandel heeft gestort. En nu heeft Alain Briard voor altijd het lot van hem, maar ook die van vader Didier en vriendin Leonie, met hem verbonden. Weten Leonie en Alain uit de klauwen van Edelweiss te blijven? Een strijd waarin ze worden geholpen door ex-legionair CT.
Laten we direct duidelijk zijn. Chateau Fatale is een thriller die je met een korreltje zout moet nemen. En dat is al te zien als je de kaft aanschouwt. Een mooie roodharige dame met een strakke leren outfit met in de ene hand een rode chardonnay en in de andere een doorgeladen Uzi; niet veel auteurs zouden hun boek op deze wijze willen presenteren. Maar Gort wel en het blijkt een gouden vondst te zijn. Chateau Fatale is een razendsnelle actiethriller die nog het best te vergelijken is met de film Kill Bill van grootheid Quentin Tarantino. Over the top, maar o zo lekker. Personages die heerlijk zijn uitvergroot: zo is er CT, een afkorting van casse-tête. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn harde kop en het vermogen om daarmee snoeiharde kopstoten uit te delen. Prachtig toch? Het bloed vliegt je bij tijd en wijlen om de oren terwijl je met Leonie en Alain op de vlucht bent voor Edelweiss. De dialogen die ondertussen worden gevoerd zijn messcherp en toveren menig maal een dikke glimlach op de tronie van de lezer.
In de tussentijd weet Gort je ook nog iets te leren. Blijkbaar is de handel in (nep)wijn zo ontzettend groot, dat het kan wedijveren met de handel in drugs. En dat wisten veel lezers tot voor kort waarschijnlijk niet. Maar goed, voor levenslessen moet je niet bij Chateau Fatale zijn. Nee, dit boek is een heerlijk weglezende actiethriller met scenes die zowel spannend zijn alsook een glimlach op je gezicht weten te toveren. Een verslavend mix, net als de wijn van de familie Briard.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het boek telt een dikke 500 pagina's en als je daardoor heen bent gekomen dan heb je kunnen lezen hoe het vriendje van de vrouwelijke hoofdpersoon (Leonie Fougard) door toedoen van een snode albino-neger (die de verbluffende naam Edelweiss draagt, je moet er maar op komen) op een gruwelijke manier om het leven is gekomen en hoe Leonie vervolgens wraak neemt op deze Edelweiss, waarbij ze onderweg allerlei buitenissig boevengespuis tegen komt. Het klinkt eigenlijk best allemaal behoorlijk Tarantinesk. Gelukkig hoef je niet perse een liefhebber van Quentin Tarantino te zijn om toch van het boek te kunnen genieten. Er zijn weliswaar overeenkomsten (het boek leest als een kazige C-film, er komen allerlei over the top bad guys in voor), maar ook best zat verschillen. De voor QT zo kenmerkende bijtende humor is bijvoorbeeld ver te zoeken in het boek. Sterker nog, er komt zelfs helemaal geen humor in voor. Wel veel barok taalgebruik en dialogen die nogal kolderiek aandoen. Dat doet toch wel enigszins afbreuk aan de kwaliteit van het boek. Aan de andere kant... Je merkt wel dat Ilja Gort zich lekker heeft uitgeleefd en vermoedelijk behoorlijk wat plezier heeft gehad tijdens het schrijven van het boek. Vanwege dat enthousiasme geef ik dit boek toch nog een voldoende.
Lebowski zette er zeer terecht niet het veel misbruikte predikaat literaire thriller op, dat zou tegelijkertijd een gotspe en zeer humoristisch zijn geweest. Lees dit boek op een vakantie, schakel je verstandelijke vermogens uit en je zult dan vermoedelijk heel veel plezier aan het boek beleven.
Recensie door: Marinus
Ilja Gort (Amersfoort, 1951) is een man met vele talenten. Eerst was hij druk met het componeren van reclamedeuntjes (Charlie Sheen, anybody?) en daarna wierp hij zich toe op het schrijven van boeken en het produceren van wijn in Frankrijk. En daarna kwam hij steeds vaker op tv, onder andere met het programma Wijn aan Gort. Iets dat Gort nog niet eerder deed, was het schrijven van een thriller. Maar ook dat heeft Gort nu afgevinkt. Onlangs verscheen Chateau Fatale van zijn hand.
Leonie Fougard is journaliste voor Le Figaro. Als haar vriend Serge wordt vermoord, vlucht ze naar een vriend die wijnboer is. Op Chateau Briard hoopt ze rust te vinden: een kasteel waar vader en zoon Briard een wijnbusiness runnen. Dan krijgt Alain Briard, de zoon des huizes, een aanbod die hij niet kan afslaan: voor miljoenen kan hij zijn wijn verkopen en daardoor ineens uit de schulden zijn. Wat hij niet weet, is dat hij een pact met de duivel heeft gesloten. De albinoneger Edelweiss is een nietsontziende gangster die zich op de wijnhandel heeft gestort. En nu heeft Alain Briard voor altijd het lot van hem, maar ook die van vader Didier en vriendin Leonie, met hem verbonden. Weten Leonie en Alain uit de klauwen van Edelweiss te blijven? Een strijd waarin ze worden geholpen door ex-legionair CT.
Laten we direct duidelijk zijn. Chateau Fatale is een thriller die je met een korreltje zout moet nemen. En dat is al te zien als je de kaft aanschouwt. Een mooie roodharige dame met een strakke leren outfit met in de ene hand een rode chardonnay en in de andere een doorgeladen Uzi; niet veel auteurs zouden hun boek op deze wijze willen presenteren. Maar Gort wel en het blijkt een gouden vondst te zijn. Chateau Fatale is een razendsnelle actiethriller die nog het best te vergelijken is met de film Kill Bill van grootheid Quentin Tarantino. Over the top, maar o zo lekker. Personages die heerlijk zijn uitvergroot: zo is er CT, een afkorting van casse-tête. Hij dankt zijn bijnaam aan zijn harde kop en het vermogen om daarmee snoeiharde kopstoten uit te delen. Prachtig toch? Het bloed vliegt je bij tijd en wijlen om de oren terwijl je met Leonie en Alain op de vlucht bent voor Edelweiss. De dialogen die ondertussen worden gevoerd zijn messcherp en toveren menig maal een dikke glimlach op de tronie van de lezer.
In de tussentijd weet Gort je ook nog iets te leren. Blijkbaar is de handel in (nep)wijn zo ontzettend groot, dat het kan wedijveren met de handel in drugs. En dat wisten veel lezers tot voor kort waarschijnlijk niet. Maar goed, voor levenslessen moet je niet bij Chateau Fatale zijn. Nee, dit boek is een heerlijk weglezende actiethriller met scenes die zowel spannend zijn alsook een glimlach op je gezicht weten te toveren. Een verslavend mix, net als de wijn van de familie Briard.