We zeiden het al veel vaker en zeggen het maar weer: de Scandinavische thriller is enorm hot in Nederland. Maar niet alles wat van onze noorderburen komt, is van hoog niveau. Uit Finland lazen we nog geen thriller. Nu is er het debuut van de Finse rocker en thrillerauteur Kati Hiekkapelto: De kolibrie. Komt ze in het rijtje van Larsson, Jens Henrik Jensen en Jens Lapidus?
Een hardloopster wordt dood gevonden op een pad in een bos. Ze is met een hagelgeweer doorzeefd. Niet lang daarna wordt een man gevonden. Ook doodgeschoten, ook op een hardlooppad én in dezelfde omgeving als de vermoorde vrouw. Ze hebben -naast hardlopen- nog iets gemeen; in hun zak wordt een Azteekse amulet gevonden. Dat maakt het mysterie alleen maar groter. Het is de eerste moordzaak voor politieagente Anna Fekete. Maar naast deze uitdaging komt ze er nog meer tegen; haar partner lijkt een alcoholistische racist te zijn én ze strijdt tegen haar eigen Joegoslavische verleden. Daarnaast trekt ze zich de eerwraakzaak van Bihar, een Koerdische vrouw, aan. Al met al heeft ze dus genoeg uitdagingen...
Hiekkapelto heeft op meerdere fronten een knappe thriller neergezet. Ten eerste heeft ze het voor elkaar gekregen het politiewerk realistisch te beschrijven. Geen CSI-onderzoek waar in ongeveer veertig minuten een zaak wordt opgelost. Nee, Hiekkapelto laat zien dat het politiewerk soms saai, langdurend en regelmatig op toeval berust is. Dat alles doet Hiekkapelto met een agente die zich onzeker, lichamelijk uitgeput en vreemd voelt. Dus niet een superagent die ook in die veertig minuten...juist. 'Realiteit' is dus troef in De kolibrie.
Daarnaast weet Hiekkapelto de omgeving knap tot leven te roepen. Finland is een prachtig land met een magnifieke natuur, maar wel een natie waarin bijna iedereen een wapen bezit. En ook in Finland gaan (sommige) mannen niet op de juiste manier met vrouwen om. Hiekkapelto is in De kolibrie meer dan eens kritisch naar de Finse maatschappij en weet dit goed in het verhaal te verweven.
Zijn er dan geen kritiekpunten? Jawel. Naar het eind toe is er een redelijk verrassende climax, maar wel eentje die een beetje afgeraffeld aanvoelt. Het gaat te gemakkelijk, te snel. Zeker de verhaallijn rond de Koerdische Bihar is verrassend, maar (te) snel afgerond. Hier had wellicht meer ingezeten. Daarnaast is de setting qua personages er eentje die we al vaker zagen, bijvoorbeeld in de boeken van Cilla en Rolf Börjlind: een nieuwe agente, een vervelende partner om tegenop te boksen, en uiteindelijk...het is dus niet nieuw wat Hiekkapelto doet, maar ze doet het niet slecht. Het is daardoor zeker niet storend.
Al met al heeft Hiekkapelto een interessant debuut geschreven: een leuke verhaallijn, een aansprekend hoofdpersonage en een mooie setting. We zijn benieuwd naar de opvolgende thrillers met Anna Fekete in een hoofdrol!
Een hardloopster wordt dood gevonden op een pad in een bos. Ze is met een hagelgeweer doorzeefd. Niet lang daarna wordt een man gevonden. Ook doodgeschoten, ook op een hardlooppad én in dezelfde omgeving als de vermoorde vrouw. Ze hebben -naast hardlopen- nog iets gemeen; in hun zak wordt een Azteekse amulet gevonden. Dat maakt het mysterie alleen maar groter. Het is de eerste moordzaak voor politieagente Anna Fekete. Maar naast deze uitdaging komt ze er nog meer tegen; haar partner lijkt een alcoholistische racist te zijn én ze strijdt tegen haar eigen Joegoslavische verleden. Daarnaast trekt ze zich de eerwraakzaak van Bihar, een Koerdische vrouw, aan. Al met al heeft ze dus genoeg uitdagingen...
Hiekkapelto heeft op meerdere fronten een knappe thriller neergezet. Ten eerste heeft ze het voor elkaar gekregen het politiewerk realistisch te beschrijven. Geen CSI-onderzoek waar in ongeveer veertig minuten een zaak wordt opgelost. Nee, Hiekkapelto laat zien dat het politiewerk soms saai, langdurend en regelmatig op toeval berust is. Dat alles doet Hiekkapelto met een agente die zich onzeker, lichamelijk uitgeput en vreemd voelt. Dus niet een superagent die ook in die veertig minuten...juist. 'Realiteit' is dus troef in De kolibrie.
Daarnaast weet Hiekkapelto de omgeving knap tot leven te roepen. Finland is een prachtig land met een magnifieke natuur, maar wel een natie waarin bijna iedereen een wapen bezit. En ook in Finland gaan (sommige) mannen niet op de juiste manier met vrouwen om. Hiekkapelto is in De kolibrie meer dan eens kritisch naar de Finse maatschappij en weet dit goed in het verhaal te verweven.
Zijn er dan geen kritiekpunten? Jawel. Naar het eind toe is er een redelijk verrassende climax, maar wel eentje die een beetje afgeraffeld aanvoelt. Het gaat te gemakkelijk, te snel. Zeker de verhaallijn rond de Koerdische Bihar is verrassend, maar (te) snel afgerond. Hier had wellicht meer ingezeten. Daarnaast is de setting qua personages er eentje die we al vaker zagen, bijvoorbeeld in de boeken van Cilla en Rolf Börjlind: een nieuwe agente, een vervelende partner om tegenop te boksen, en uiteindelijk...het is dus niet nieuw wat Hiekkapelto doet, maar ze doet het niet slecht. Het is daardoor zeker niet storend.
Al met al heeft Hiekkapelto een interessant debuut geschreven: een leuke verhaallijn, een aansprekend hoofdpersonage en een mooie setting. We zijn benieuwd naar de opvolgende thrillers met Anna Fekete in een hoofdrol!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Een hardloopster wordt dood gevonden op een pad in een bos. Ze is met een hagelgeweer doorzeefd. Niet lang daarna wordt een man gevonden. Ook doodgeschoten, ook op een hardlooppad én in dezelfde omgeving als de vermoorde vrouw. Ze hebben -naast hardlopen- nog iets gemeen; in hun zak wordt een Azteekse amulet gevonden. Dat maakt het mysterie alleen maar groter. Het is de eerste moordzaak voor politieagente Anna Fekete. Maar naast deze uitdaging komt ze er nog meer tegen; haar partner lijkt een alcoholistische racist te zijn én ze strijdt tegen haar eigen Joegoslavische verleden. Daarnaast trekt ze zich de eerwraakzaak van Bihar, een Koerdische vrouw, aan. Al met al heeft ze dus genoeg uitdagingen...
Hiekkapelto heeft op meerdere fronten een knappe thriller neergezet. Ten eerste heeft ze het voor elkaar gekregen het politiewerk realistisch te beschrijven. Geen CSI-onderzoek waar in ongeveer veertig minuten een zaak wordt opgelost. Nee, Hiekkapelto laat zien dat het politiewerk soms saai, langdurend en regelmatig op toeval berust is. Dat alles doet Hiekkapelto met een agente die zich onzeker, lichamelijk uitgeput en vreemd voelt. Dus niet een superagent die ook in die veertig minuten...juist. 'Realiteit' is dus troef in De kolibrie.
Daarnaast weet Hiekkapelto de omgeving knap tot leven te roepen. Finland is een prachtig land met een magnifieke natuur, maar wel een natie waarin bijna iedereen een wapen bezit. En ook in Finland gaan (sommige) mannen niet op de juiste manier met vrouwen om. Hiekkapelto is in De kolibrie meer dan eens kritisch naar de Finse maatschappij en weet dit goed in het verhaal te verweven.
Zijn er dan geen kritiekpunten? Jawel. Naar het eind toe is er een redelijk verrassende climax, maar wel eentje die een beetje afgeraffeld aanvoelt. Het gaat te gemakkelijk, te snel. Zeker de verhaallijn rond de Koerdische Bihar is verrassend, maar (te) snel afgerond. Hier had wellicht meer ingezeten. Daarnaast is de setting qua personages er eentje die we al vaker zagen, bijvoorbeeld in de boeken van Cilla en Rolf Börjlind: een nieuwe agente, een vervelende partner om tegenop te boksen, en uiteindelijk...het is dus niet nieuw wat Hiekkapelto doet, maar ze doet het niet slecht. Het is daardoor zeker niet storend.
Al met al heeft Hiekkapelto een interessant debuut geschreven: een leuke verhaallijn, een aansprekend hoofdpersonage en een mooie setting. We zijn benieuwd naar de opvolgende thrillers met Anna Fekete in een hoofdrol!