Fred Vargas (1957) is een pseudoniem voor Frederique Audoin-Rouzeau. Ze is een van de meest succesvolle thrillerauteurs die Frankrijk ooit voort heeft gebracht. Haar zijn bijvoorbeeld CWA Dagger Award ten dele gevallen. Velen keken dan ook halsreikend uit naar de nieuwste in haar reeks rondom de eigenaardige politiecommissaris Jean-Baptiste Adamsberg: IJsmoord. Om eerlijk te zijn; voor ons is het de kennismaking met Vargas. Weet ze ons om de vinger te winden?
Het zijn drukke tijden voor commissaris Jean-Baptiste Adamsberg. In het Parijs waar hij zijn politiewerk doet, worden kort achter elkaar twee lichamen aangetroffen. Het lijkt op zelfmoord, maar er is iets bijzonders met de twee aan de hand. Beiden zijn tien jaar geleden onderdeel geweest van een expeditie naar IJsland, waar iets verschrikkelijks moet zijn gebeurd. En al snel volgen er meer doden, waarbij steeds een bijzonder teken wordt achtergelaten: die van een guillotine. Het lijkt te verwijzen naar de Franse Revolutie, waarin de guillotine een roemruchte hoofdrol speelde. Adamsberg en zijn team komen achter een bijzonder complot, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Robespierre, een van de hoofdrolspelers van de Franse Revolutie. Hebben IJsland en de moorden in Parijs met elkaar van doen?
Fred Vargas is een eigenaardige schrijfster. En die eigenaardigheid heeft ze ook overgeleverd aan het papier. Dat is het eerste dat in me opkomt als ik de laatste bladzijde van IJsmoord heb omgeslagen. En dat is geenszins negatief bedoeld! Niet zoals je zou zeggen bij een kind dat niet al te knap is: wat een bijzonder of lief kind. Nee, Vargas houdt er een aangenaam eigenaardige schrijfstijl op na. Eentje die doordrenkt is van doordenkers en cynische en sarcastische dialogen. Het is even wennen, maar als je er eenmaal 'in zit', is de stijl van Vargas genieten geblazen.
Die eigenaardigheid heeft Vargas ook aan haar protagonisten meegegeven, waarbij Adamsberg zelf toch wel het meest noemenswaardig is. Het is een politiecommissaris die zijn onderzoek zonder plan lijkt te doen, ingegeven wordt door impulsen en uit het niets opeens een lumineus idee heeft. Daarnaast is het niet degene die het liefst voor de groep staat, waardoor hij erg menselijk over komt. Het is met andere woorden niet de gung ho detective die we in andere politiethrillers tegenkomen. Hetzelfde geldt voor zijn kompaan Danglard, die van alles nog het meest van de fles lijkt te houden. Maar zijn enorme wetenschappelijke en historische kennis mogen Adamsberg dan irriteren, meer dan eens blijkt hij de sleutel tot succes te zijn. Al deze -en andere- personages geven een enorme kleur aan IJsmoord, die alleen al door de karakters enorm smaakvol en genietbaar is.
De plot heeft enkele interessante gegevens; een gedateerde moord in een uithoek van IJsland en moorden in het Parijs van nu maar ingegeven door gebeurtenissen rondom de Franse Revolutie. Deze twee onderwerpen geven IJsmoord afwisseling en een bijzondere dynamiek mee, waardoor Vargas nooit lijkt te verzaken in haar vertelling.
Resumerend is IJsmoord een zeer appetijtelijke thriller geworden, die uitstekend uit de verf komt met zijn kleurrijke personages, dito conversaties en een uitstekende plot. Vargas staat bij ons in het rijtje van 'must reads'.
Het zijn drukke tijden voor commissaris Jean-Baptiste Adamsberg. In het Parijs waar hij zijn politiewerk doet, worden kort achter elkaar twee lichamen aangetroffen. Het lijkt op zelfmoord, maar er is iets bijzonders met de twee aan de hand. Beiden zijn tien jaar geleden onderdeel geweest van een expeditie naar IJsland, waar iets verschrikkelijks moet zijn gebeurd. En al snel volgen er meer doden, waarbij steeds een bijzonder teken wordt achtergelaten: die van een guillotine. Het lijkt te verwijzen naar de Franse Revolutie, waarin de guillotine een roemruchte hoofdrol speelde. Adamsberg en zijn team komen achter een bijzonder complot, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Robespierre, een van de hoofdrolspelers van de Franse Revolutie. Hebben IJsland en de moorden in Parijs met elkaar van doen?
Fred Vargas is een eigenaardige schrijfster. En die eigenaardigheid heeft ze ook overgeleverd aan het papier. Dat is het eerste dat in me opkomt als ik de laatste bladzijde van IJsmoord heb omgeslagen. En dat is geenszins negatief bedoeld! Niet zoals je zou zeggen bij een kind dat niet al te knap is: wat een bijzonder of lief kind. Nee, Vargas houdt er een aangenaam eigenaardige schrijfstijl op na. Eentje die doordrenkt is van doordenkers en cynische en sarcastische dialogen. Het is even wennen, maar als je er eenmaal 'in zit', is de stijl van Vargas genieten geblazen.
Die eigenaardigheid heeft Vargas ook aan haar protagonisten meegegeven, waarbij Adamsberg zelf toch wel het meest noemenswaardig is. Het is een politiecommissaris die zijn onderzoek zonder plan lijkt te doen, ingegeven wordt door impulsen en uit het niets opeens een lumineus idee heeft. Daarnaast is het niet degene die het liefst voor de groep staat, waardoor hij erg menselijk over komt. Het is met andere woorden niet de gung ho detective die we in andere politiethrillers tegenkomen. Hetzelfde geldt voor zijn kompaan Danglard, die van alles nog het meest van de fles lijkt te houden. Maar zijn enorme wetenschappelijke en historische kennis mogen Adamsberg dan irriteren, meer dan eens blijkt hij de sleutel tot succes te zijn. Al deze -en andere- personages geven een enorme kleur aan IJsmoord, die alleen al door de karakters enorm smaakvol en genietbaar is.
De plot heeft enkele interessante gegevens; een gedateerde moord in een uithoek van IJsland en moorden in het Parijs van nu maar ingegeven door gebeurtenissen rondom de Franse Revolutie. Deze twee onderwerpen geven IJsmoord afwisseling en een bijzondere dynamiek mee, waardoor Vargas nooit lijkt te verzaken in haar vertelling.
Resumerend is IJsmoord een zeer appetijtelijke thriller geworden, die uitstekend uit de verf komt met zijn kleurrijke personages, dito conversaties en een uitstekende plot. Vargas staat bij ons in het rijtje van 'must reads'.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het zijn drukke tijden voor commissaris Jean-Baptiste Adamsberg. In het Parijs waar hij zijn politiewerk doet, worden kort achter elkaar twee lichamen aangetroffen. Het lijkt op zelfmoord, maar er is iets bijzonders met de twee aan de hand. Beiden zijn tien jaar geleden onderdeel geweest van een expeditie naar IJsland, waar iets verschrikkelijks moet zijn gebeurd. En al snel volgen er meer doden, waarbij steeds een bijzonder teken wordt achtergelaten: die van een guillotine. Het lijkt te verwijzen naar de Franse Revolutie, waarin de guillotine een roemruchte hoofdrol speelde. Adamsberg en zijn team komen achter een bijzonder complot, waarin een hoofdrol is weggelegd voor Robespierre, een van de hoofdrolspelers van de Franse Revolutie. Hebben IJsland en de moorden in Parijs met elkaar van doen?
Fred Vargas is een eigenaardige schrijfster. En die eigenaardigheid heeft ze ook overgeleverd aan het papier. Dat is het eerste dat in me opkomt als ik de laatste bladzijde van IJsmoord heb omgeslagen. En dat is geenszins negatief bedoeld! Niet zoals je zou zeggen bij een kind dat niet al te knap is: wat een bijzonder of lief kind. Nee, Vargas houdt er een aangenaam eigenaardige schrijfstijl op na. Eentje die doordrenkt is van doordenkers en cynische en sarcastische dialogen. Het is even wennen, maar als je er eenmaal 'in zit', is de stijl van Vargas genieten geblazen.
Die eigenaardigheid heeft Vargas ook aan haar protagonisten meegegeven, waarbij Adamsberg zelf toch wel het meest noemenswaardig is. Het is een politiecommissaris die zijn onderzoek zonder plan lijkt te doen, ingegeven wordt door impulsen en uit het niets opeens een lumineus idee heeft. Daarnaast is het niet degene die het liefst voor de groep staat, waardoor hij erg menselijk over komt. Het is met andere woorden niet de gung ho detective die we in andere politiethrillers tegenkomen. Hetzelfde geldt voor zijn kompaan Danglard, die van alles nog het meest van de fles lijkt te houden. Maar zijn enorme wetenschappelijke en historische kennis mogen Adamsberg dan irriteren, meer dan eens blijkt hij de sleutel tot succes te zijn. Al deze -en andere- personages geven een enorme kleur aan IJsmoord, die alleen al door de karakters enorm smaakvol en genietbaar is.
De plot heeft enkele interessante gegevens; een gedateerde moord in een uithoek van IJsland en moorden in het Parijs van nu maar ingegeven door gebeurtenissen rondom de Franse Revolutie. Deze twee onderwerpen geven IJsmoord afwisseling en een bijzondere dynamiek mee, waardoor Vargas nooit lijkt te verzaken in haar vertelling.
Resumerend is IJsmoord een zeer appetijtelijke thriller geworden, die uitstekend uit de verf komt met zijn kleurrijke personages, dito conversaties en een uitstekende plot. Vargas staat bij ons in het rijtje van 'must reads'.