Twee meisjes. De ene heet Theres. Het als vondeling gevonden meisje groeit op in de kelder van Lennart en Laila, twee mislukte musici, afgezonderd en in het duister. Zonder weet van het werkelijke leven, groeit Theres geïsoleerd op. Lennart en Laila voeden haar op hun manier op, zodat hun ‘Kleintje’ niks van de buitenwereld meekrijgt. Het meisje heeft een hemelse, heldere klank en muziek is het enige wat haar enigszins kan bekoren. Ze blijkt over een gouden zangstem te beschikken, dat verder wordt ontplooid door haar ‘ouders’. Maar wanneer hen een noodlottig ongeval treft, moet de volwassen zoon van Lennart, Jerry, zich over het meisje ontfermen.

Het andere meisje heet Teresa, een meisje met overgewicht dat slachtoffer is van pesterijen op school. Ze trekt zich er niks van aan en leeft haar eigen – miserabele – leven. Totdat ze op een forum in contact komt met Theres. Snel daarna spreken ze “in real life” af. Ze komen erachter dat ze over eenzelfde beschadigde ziel beschikken. Dit verwantschap mondt uit in een gruwelijk wraakplan, waarin ze afrekenen met alles en iedereen die hun leven verwoest heeft. Wanneer er zich meer meisjes melden, vormen ze een roedel en lijkt hun plan nog uitvoerbaar ook. Een zinderend slot volgt…

John Ajvide Lindqvist is een Zweedse schrijver en wordt weleens vergeleken met Stephen King. Lindqvist schrijft thrillers met een hoog horror-gehalte en bezit een prachtige, literaire woordenschat. Voor zijn debuut Laat de ware binnenkomen kreeg hij in 2008 de 'Selma Lagerlöfs Litteraturpris', een van de belangrijkste literaire onderscheidingen die een auteur in Zweden kan krijgen. Wolfskinderen is zijn vierde boek en verscheen in 2013.

In het eerste deel van het boek spelen beide ouders van Theres, Laila en Lennart, nog een prominente rol, maar na een verschrikkelijke gebeurtenis verdwijnen zij van het toneel. De rest van het boek wordt dus verteld door de ogen van de twee jonge meisjes Theres en Teresa. Kinderen dus. En hoewel een horrorverhaal nooit binnen de waarheidsgrenzen blijft, is dat een grote domper voor de geloofwaardigheid van het verhaal. Het mist volwassenheid. Dat de haatdragende drang naar wraak en gruwel zich ontwikkelt bij de meisjes, is enigszins te begrijpen en misschien nog volkomen vanzelfsprekend, maar zo ver als het zich nu ontplooid zou het nooit kunnen komen. Waar zijn de opvoedkundige instanties? En heeft het voltallige korps van politieagenten een blinddoek voor gedurende dit verhaal? Daarnaast is het haast ondenkbaar dat er werkelijk niemand de daden van de meisjes veroordeeld en er iets mee doet.

Aan de andere kant ligt het gebrek van die volwassenheid ten grondslag aan de ontwikkeling van beide meisjes. De gebrekkige opvoeding, het (bewust of onbewust) niet zien van de tekortkomingen en alleen met hun eigen perikelen bezig; oorzaken van de groei van de innerlijke haat bij de meiden. Lindqvist neemt de tijd om deze groei te beschrijven, de ellende te omschrijven. Langzaam voel je de haat erin sluipen en wordt de psychologische denkwijze logisch. Toch duurt het even alvorens de spanning echt uitbarst. Het eerder genoemde voorval bij Theres thuis, is tot twee derde van het boek de enige daad van suspense. Daarna kabbelt het verhaal voort en lezen we hoe de twee zich door ontwikkelen, tot elkaar komen en samen een gruwelijk plan smeden. De climax is uiteindelijk tegelijk meedogenloos en grof, maar ook ondenkbaar. Ook hierbij vraag je je af of dit allemaal wel mogelijk is.

Het gaat in Wolfskinderen uiteindelijk om de boodschap. Verwaarlozing van kinderen kan leiden tot een minderwaardigheidscomplex en tot een psychologische ontwikkeling van het karakter met desastreuze gevolgen. Natuurlijk, het is een schrijnend thema, helaas veel voorkomend, en Lindqvist schrijft er gruwelijk goed over. Echter had de inbreng van een stukje volwassenheid het geheel een aannemelijkere impuls gegeven.