Paolo Giordano is een jonge Italiaanse schrijver die meteen een bestseller in handen had toen hij De eenzaamheid van de priemgetallen schreef. Zijn tweede boek Het menselijk lichaam is in Nederland inmiddels ook tienduizenden keren over de toonbank gegaan.
Het menselijk lichaam vertel het verhaal van Allesandro Egitto die als luitenant is uitgezonden naar Afghanistan. Hij maakt deel uit van een regiment Alpensoldaten die in het westen van Afghanistan de lieve vree moeten bewaken. Naast Egitto bestaat het regiment uit een keur van karakters: de jonge Ietri, die ontmaagd wil worden in Afghanistan maar stiekem nog steeds een moederkindje is; René, de adjudant die onbreekbaar lijkt maar zijn eigen problemen voor zich probeert te houden; Cederna, de stoere militair die zijn eigen onzekerheid verbloemt door anderen te pesten; en tenslotte de hoofdpersoon zelf, die al jarenlang zijn verleden probeert te ontvluchten door medicatie te nemen. Al met al een bont gezelschap, bij elkaar gepropt op een stoffige en slordige legerbasis in de zandbak die Afghanistan heet.
Giordano beschrijft de facetten van het soldatenleven met chirurgische precisie. De verveling van de militairen die uitmondt in pesterijen en ook de zin en onzin van de uitzending passeren de revue. Soms beschrijft Giordano de relatie tussen soldaten op zo’n wijze, dat je je als lezer erbij waant en soms zelfs last krijgt van gene. Maar ook de situatie na de uitzending krijgt de nodige aandacht en dan zie je wat een uitzending met soldaten doet: verwoesting, trauma en onverwerkte emoties die zijn weerslag hebben op de thuissituatie. En dan, wanneer het verhaal lijkt in te dutten net als de soldaten op legerbasis “Ice”, is er de onverwachte plotwending die binnenkomt als een mortiergranaat.
Giordano heeft een prachtig en meeslepend verhaal over de mens in de oorlog neergezet. Anders dan andere boeken, want de meeste gaan over actie, bloed en kogels. Dit gaat over de mens, de emotie, de relaties en de trauma’s. Ik heb ervan genoten, het verhaal zet aan tot nadenken. Wees wel gewaarschuwd, het boek kan soms redelijk zwaar op de maag liggen.
Het menselijk lichaam blijft nog wel een tijdje in je hoofd naspoken.
Het menselijk lichaam vertel het verhaal van Allesandro Egitto die als luitenant is uitgezonden naar Afghanistan. Hij maakt deel uit van een regiment Alpensoldaten die in het westen van Afghanistan de lieve vree moeten bewaken. Naast Egitto bestaat het regiment uit een keur van karakters: de jonge Ietri, die ontmaagd wil worden in Afghanistan maar stiekem nog steeds een moederkindje is; René, de adjudant die onbreekbaar lijkt maar zijn eigen problemen voor zich probeert te houden; Cederna, de stoere militair die zijn eigen onzekerheid verbloemt door anderen te pesten; en tenslotte de hoofdpersoon zelf, die al jarenlang zijn verleden probeert te ontvluchten door medicatie te nemen. Al met al een bont gezelschap, bij elkaar gepropt op een stoffige en slordige legerbasis in de zandbak die Afghanistan heet.
Giordano beschrijft de facetten van het soldatenleven met chirurgische precisie. De verveling van de militairen die uitmondt in pesterijen en ook de zin en onzin van de uitzending passeren de revue. Soms beschrijft Giordano de relatie tussen soldaten op zo’n wijze, dat je je als lezer erbij waant en soms zelfs last krijgt van gene. Maar ook de situatie na de uitzending krijgt de nodige aandacht en dan zie je wat een uitzending met soldaten doet: verwoesting, trauma en onverwerkte emoties die zijn weerslag hebben op de thuissituatie. En dan, wanneer het verhaal lijkt in te dutten net als de soldaten op legerbasis “Ice”, is er de onverwachte plotwending die binnenkomt als een mortiergranaat.
Giordano heeft een prachtig en meeslepend verhaal over de mens in de oorlog neergezet. Anders dan andere boeken, want de meeste gaan over actie, bloed en kogels. Dit gaat over de mens, de emotie, de relaties en de trauma’s. Ik heb ervan genoten, het verhaal zet aan tot nadenken. Wees wel gewaarschuwd, het boek kan soms redelijk zwaar op de maag liggen.
Het menselijk lichaam blijft nog wel een tijdje in je hoofd naspoken.