Jesse Loncraine studeerde Engels in Bristol en Violence, Conflict en Development aan de School of Oriental and African Studies van de University of London. Hij werkte korte tijd als journalist in Londen en Kenia en houdt zich nu in New York bezig met het maken van documentaires over genocide en oorlogsmisdaden. Hier reisde hij al voor naar Kenia, Oeganda, Congo en Libanon. Met zijn debuut In het veld tracht hij een beeld te schetsen van de leefomstandigheden in het donkere Afrika.
Orin Perth is journalist en in die hoedanigheid heeft hij een reportage geschreven over Christine Lokeka, die ergens in donker Afrika woont. Het huis van Christine is door militante rebellen overvallen en haar echtgenoot Bitek heeft die laffe overval niet overleefd. Het twaalfjarige zoontje Paul is door de rebellen meegenomen. Orin’s moeder, Elizabeth Weir, ondergaat een behandeling tegen borstkanker en krijgt de reportage van haar zoon onder ogen en probeert vanuit het ziekenhuis telefonisch contact met hem te leggen. Het contact komt er maar niet met haar zoon maar iemand die ze niet kent. Vermoedend dat haar zoon iets is overkomen, belt ze haar ex Tom Grayson, een expat in Afrika die als hoge ambtenaar werkzaam is.
Loncraine verrast met zijn debuutroman iedereen die de moeite neemt zijn verhaal te lezen. Zonder een land bij naam te noemen weet hij met grote precisie de situatie te beschrijven zoals in zoveel Afrikaanse landen aan de orde van de dag is.
Inhoudelijk raakt hij met zijn kennis en schrijfstijl veel emotionele snaren. Dat begint al met de eerste kennismaking tussen lezers en personages. Met relatief weinig woorden wordt ieder karakter met een passende emotionele lading uitgerust. Of het nu een niet te keren verslaving of een moeilijk te genezen ziekte is, in nauwelijks honderd woorden krijgt de lezer een duidelijk inkijk in de personages en hun persoonlijke trekjes.
Dit alles wordt lopende het verhaal nog aangevuld met veel, verschillende emoties die constant de lezersaandacht stimuleert en het totaal zo interessant maakt. Zaken als angst, schrijnende onzekerheid, gevaar, terugkerende herinneringen, schuld, hoop en berouw maar ook schaamteloze wreedheden het zijn er maar enkele maar de aandachtige lezer zal er nog veel meer herkennen.
Goed ingelezen in de materie, aangevuld met een deugdelijke research die wordt gecompleteerd met een studie als basis, vormen de ingrediënten die Loncraine op verbluffende wijze gebruikt om In het veld te bewerken tot een getuigenis, recht uit de bevolking. Hoop op betere momenten is de enige reddingsboei die door de auteur aan zijn personages wordt geboden. Met in het achterhoofd van de lezer de wetenschap dat het geschreven verhaal zeker niet alleen maar fictie is. Dat maakt dit debuut zo waardevol en verschaft ook nog documentaire waarde.
Orin Perth is journalist en in die hoedanigheid heeft hij een reportage geschreven over Christine Lokeka, die ergens in donker Afrika woont. Het huis van Christine is door militante rebellen overvallen en haar echtgenoot Bitek heeft die laffe overval niet overleefd. Het twaalfjarige zoontje Paul is door de rebellen meegenomen. Orin’s moeder, Elizabeth Weir, ondergaat een behandeling tegen borstkanker en krijgt de reportage van haar zoon onder ogen en probeert vanuit het ziekenhuis telefonisch contact met hem te leggen. Het contact komt er maar niet met haar zoon maar iemand die ze niet kent. Vermoedend dat haar zoon iets is overkomen, belt ze haar ex Tom Grayson, een expat in Afrika die als hoge ambtenaar werkzaam is.
Loncraine verrast met zijn debuutroman iedereen die de moeite neemt zijn verhaal te lezen. Zonder een land bij naam te noemen weet hij met grote precisie de situatie te beschrijven zoals in zoveel Afrikaanse landen aan de orde van de dag is.
Inhoudelijk raakt hij met zijn kennis en schrijfstijl veel emotionele snaren. Dat begint al met de eerste kennismaking tussen lezers en personages. Met relatief weinig woorden wordt ieder karakter met een passende emotionele lading uitgerust. Of het nu een niet te keren verslaving of een moeilijk te genezen ziekte is, in nauwelijks honderd woorden krijgt de lezer een duidelijk inkijk in de personages en hun persoonlijke trekjes.
Dit alles wordt lopende het verhaal nog aangevuld met veel, verschillende emoties die constant de lezersaandacht stimuleert en het totaal zo interessant maakt. Zaken als angst, schrijnende onzekerheid, gevaar, terugkerende herinneringen, schuld, hoop en berouw maar ook schaamteloze wreedheden het zijn er maar enkele maar de aandachtige lezer zal er nog veel meer herkennen.
Goed ingelezen in de materie, aangevuld met een deugdelijke research die wordt gecompleteerd met een studie als basis, vormen de ingrediënten die Loncraine op verbluffende wijze gebruikt om In het veld te bewerken tot een getuigenis, recht uit de bevolking. Hoop op betere momenten is de enige reddingsboei die door de auteur aan zijn personages wordt geboden. Met in het achterhoofd van de lezer de wetenschap dat het geschreven verhaal zeker niet alleen maar fictie is. Dat maakt dit debuut zo waardevol en verschaft ook nog documentaire waarde.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Orin Perth is journalist en in die hoedanigheid heeft hij een reportage geschreven over Christine Lokeka, die ergens in donker Afrika woont. Het huis van Christine is door militante rebellen overvallen en haar echtgenoot Bitek heeft die laffe overval niet overleefd. Het twaalfjarige zoontje Paul is door de rebellen meegenomen. Orin’s moeder, Elizabeth Weir, ondergaat een behandeling tegen borstkanker en krijgt de reportage van haar zoon onder ogen en probeert vanuit het ziekenhuis telefonisch contact met hem te leggen. Het contact komt er maar niet met haar zoon maar iemand die ze niet kent. Vermoedend dat haar zoon iets is overkomen, belt ze haar ex Tom Grayson, een expat in Afrika die als hoge ambtenaar werkzaam is.
Loncraine verrast met zijn debuutroman iedereen die de moeite neemt zijn verhaal te lezen. Zonder een land bij naam te noemen weet hij met grote precisie de situatie te beschrijven zoals in zoveel Afrikaanse landen aan de orde van de dag is.
Inhoudelijk raakt hij met zijn kennis en schrijfstijl veel emotionele snaren. Dat begint al met de eerste kennismaking tussen lezers en personages. Met relatief weinig woorden wordt ieder karakter met een passende emotionele lading uitgerust. Of het nu een niet te keren verslaving of een moeilijk te genezen ziekte is, in nauwelijks honderd woorden krijgt de lezer een duidelijk inkijk in de personages en hun persoonlijke trekjes.
Dit alles wordt lopende het verhaal nog aangevuld met veel, verschillende emoties die constant de lezersaandacht stimuleert en het totaal zo interessant maakt. Zaken als angst, schrijnende onzekerheid, gevaar, terugkerende herinneringen, schuld, hoop en berouw maar ook schaamteloze wreedheden het zijn er maar enkele maar de aandachtige lezer zal er nog veel meer herkennen.
Goed ingelezen in de materie, aangevuld met een deugdelijke research die wordt gecompleteerd met een studie als basis, vormen de ingrediënten die Loncraine op verbluffende wijze gebruikt om In het veld te bewerken tot een getuigenis, recht uit de bevolking. Hoop op betere momenten is de enige reddingsboei die door de auteur aan zijn personages wordt geboden. Met in het achterhoofd van de lezer de wetenschap dat het geschreven verhaal zeker niet alleen maar fictie is. Dat maakt dit debuut zo waardevol en verschaft ook nog documentaire waarde.