De naam Auschwitz doet zeventig jaar na de bevrijding door de Russen, nog steeds de nekharen overeind staan. Een bezoek aan het voormalige vernietigingscomplex van de Duitsers is iets dat je nooit vergeet en ik spreek uit ervaring. Historicus Laurence Rees schreef er een boek over.
Auschwitz, in het Pools Oswiecim, werd begin jaren veertig door de Duitsers in gebruik genomen en moest in de loop der jaren steeds aanpassen aan de eisen van gebruik. In het begin ‘slechts’ een interneringskamp, werd het door de jaren heen het vernietigingscomplex waar het later wereldberoemd om is geworden. Een belangrijke stap in deze bizarre ontwikkeling was in de Duitse inval in Rusland; operatie Barbarossa. Voor het eerst werden daar Einsatzgruppen ingezet om achter de linies zigeuners, homo’s, gehandicapten en Joden te doden. Deze taak was echter psychisch zo zwaar dat de Duitsers wilden onderzoeken of dit ook anders kon. En zo kwamen de gaskamers in de picture. De deelname van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog sterkte Hitler in zijn gedachte dat ‘De Jood’ wederom een wereldoorlog had veroorzaakt. Hij wilde de Joden vernietigen, en daaruit vloeide de Wannsee conferentie en de Endlösung voort. Naast Chelmno, Majdanek en Belzec werd ook Auschwitz een dodenfabriek. Dat die eerste minder bekend zijn geworden kwam door hun kleine oppervlak; daar konden mensen niet eens slapen; uit de trein naar de gaskamer.
Rees is er uitstekend in geslaagd de beestachtige geschiedenis van Auschwitz aan het papier toe te vertrouwen. Niet alleen de organisatie van de SS, maar ook de dagelijkse gang van zaken komen voor in het boek. Dit vaak door middel van getuigenverklaringen, die het verhaal nog meer indruk doen maken. Wat enorm steekt, is de ontkenning van de bewakers; zestig jaar later hebben zij vaak nog steeds geen spijt van hun daden. Rees geeft vooral schuld aan de nazi-artsen en hun onmenselijke praktijken, voortvloeiend uit vragen van bijvoorbeeld grote fabrikanten als Bayer (bestaat overigens nog steeds). Op de wijze zoals Rees het boek inkleurt, zien we de vele invalshoeken van het drama dat Auschwitz heet. Een geschiedenis die gelezen móét worden, opdat het nooit weer plaatsvindt.
Auschwitz, in het Pools Oswiecim, werd begin jaren veertig door de Duitsers in gebruik genomen en moest in de loop der jaren steeds aanpassen aan de eisen van gebruik. In het begin ‘slechts’ een interneringskamp, werd het door de jaren heen het vernietigingscomplex waar het later wereldberoemd om is geworden. Een belangrijke stap in deze bizarre ontwikkeling was in de Duitse inval in Rusland; operatie Barbarossa. Voor het eerst werden daar Einsatzgruppen ingezet om achter de linies zigeuners, homo’s, gehandicapten en Joden te doden. Deze taak was echter psychisch zo zwaar dat de Duitsers wilden onderzoeken of dit ook anders kon. En zo kwamen de gaskamers in de picture. De deelname van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog sterkte Hitler in zijn gedachte dat ‘De Jood’ wederom een wereldoorlog had veroorzaakt. Hij wilde de Joden vernietigen, en daaruit vloeide de Wannsee conferentie en de Endlösung voort. Naast Chelmno, Majdanek en Belzec werd ook Auschwitz een dodenfabriek. Dat die eerste minder bekend zijn geworden kwam door hun kleine oppervlak; daar konden mensen niet eens slapen; uit de trein naar de gaskamer.
Rees is er uitstekend in geslaagd de beestachtige geschiedenis van Auschwitz aan het papier toe te vertrouwen. Niet alleen de organisatie van de SS, maar ook de dagelijkse gang van zaken komen voor in het boek. Dit vaak door middel van getuigenverklaringen, die het verhaal nog meer indruk doen maken. Wat enorm steekt, is de ontkenning van de bewakers; zestig jaar later hebben zij vaak nog steeds geen spijt van hun daden. Rees geeft vooral schuld aan de nazi-artsen en hun onmenselijke praktijken, voortvloeiend uit vragen van bijvoorbeeld grote fabrikanten als Bayer (bestaat overigens nog steeds). Op de wijze zoals Rees het boek inkleurt, zien we de vele invalshoeken van het drama dat Auschwitz heet. Een geschiedenis die gelezen móét worden, opdat het nooit weer plaatsvindt.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Auschwitz, in het Pools Oswiecim, werd begin jaren veertig door de Duitsers in gebruik genomen en moest in de loop der jaren steeds aanpassen aan de eisen van gebruik. In het begin ‘slechts’ een interneringskamp, werd het door de jaren heen het vernietigingscomplex waar het later wereldberoemd om is geworden. Een belangrijke stap in deze bizarre ontwikkeling was in de Duitse inval in Rusland; operatie Barbarossa. Voor het eerst werden daar Einsatzgruppen ingezet om achter de linies zigeuners, homo’s, gehandicapten en Joden te doden. Deze taak was echter psychisch zo zwaar dat de Duitsers wilden onderzoeken of dit ook anders kon. En zo kwamen de gaskamers in de picture. De deelname van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog sterkte Hitler in zijn gedachte dat ‘De Jood’ wederom een wereldoorlog had veroorzaakt. Hij wilde de Joden vernietigen, en daaruit vloeide de Wannsee conferentie en de Endlösung voort. Naast Chelmno, Majdanek en Belzec werd ook Auschwitz een dodenfabriek. Dat die eerste minder bekend zijn geworden kwam door hun kleine oppervlak; daar konden mensen niet eens slapen; uit de trein naar de gaskamer.
Rees is er uitstekend in geslaagd de beestachtige geschiedenis van Auschwitz aan het papier toe te vertrouwen. Niet alleen de organisatie van de SS, maar ook de dagelijkse gang van zaken komen voor in het boek. Dit vaak door middel van getuigenverklaringen, die het verhaal nog meer indruk doen maken. Wat enorm steekt, is de ontkenning van de bewakers; zestig jaar later hebben zij vaak nog steeds geen spijt van hun daden. Rees geeft vooral schuld aan de nazi-artsen en hun onmenselijke praktijken, voortvloeiend uit vragen van bijvoorbeeld grote fabrikanten als Bayer (bestaat overigens nog steeds). Op de wijze zoals Rees het boek inkleurt, zien we de vele invalshoeken van het drama dat Auschwitz heet. Een geschiedenis die gelezen móét worden, opdat het nooit weer plaatsvindt.