Het gelegenheidsduo met ieder hun eigen specifieke carrière, Tomas Ross en Corine Hartman hebben met Doodskopvlinder in 2015 hun duo-debuut op de markt gebracht en niet zonder succes. Dat eerste avontuur met Carrie de Graaff en Adam Kaplan in de hoofdrol werd positief ontvangen en van meerdere kanten is toen uitgesproken dat het jammer zou zijn als dit geen vervolg zou krijgen. Misschien was dat voornemen bij hen al lang aanwezig maar het is altijd leuk te constateren dat je niet de enige bent die dat vindt en het ook nog navolging krijgt. Onlangs is het tweede deel verschenen onder de voor meerdere uitleg vatbare titel: Zwarte weduwe. Het verhaal zal wel een antwoord geven op deze weinig goeds voorspellende titel.

In Europa worden op diverse plaatsen aanslagen gepleegd die, vreemd genoeg, door geen enkele groepering worden opgeëist. Tussen diverse regeringen vindt overleg plaats en als reactie daarop hebben de leden van Securicor van sir Charles Spencer Cavendisk, hoofd van deze NAVO-veiligheidsdienst, opdracht gekregen onderzoek te doen welke groepering verantwoordelijk is en de aanslagen te doen stoppen. Opmerkelijk is dat steeds een in djellaba geklede Syrische of Libische vrouw, met bomgordel om, de aanslag als zelfmoordterroriste uitvoert. Als in Amsterdam op deze manier een aanslag op een synagoge wordt gepleegd waarbij tientallen doden zijn te betreuren, is ook duidelijk dat steeds de slachtoffers in Joodse gemeenschappen gezocht moeten worden.

Het verhaal in Zwarte weduwe is, zoals wellicht verwacht, weer een speurtocht naar het ultieme kwaad. De plot is, zoals van beide auteurs genoegzaam bekend, deels gebaseerd op actuele feiten, gecombineerd met fictieve spannende scenes. Ross & Hartman hebben heel handig gebruik gemaakt van de terroristendreigingen die helaas op dit moment schering en inslag zijn. Hun beide protagonisten moeten met gevaar voor eigen leven en anderen, weer stevig aan de bak en worden nauwelijks gespaard. Door intensief onderzoek naar vermoede informatielekken op het allerhoogste niveau in het Europese bestuur, wordt tevens de kwetsbaarheid van West-Europa onder de aandacht gebracht.
Het door hun geschetste beeld is helaas niet helemaal onrealistisch en ondenkbaar. Nieuw en verrassend is het gebruik van het zogenaamde mind control, waardoor mensen, buiten hun eigen wil, door andere worden gestuurd om bepaalde handelingen te verrichten. Het onderwerp wordt jammer genoeg nauwelijks uitgediept maar alleen als tool gebruikt.

Door het frequente overleg, meestal in dialoogvorm, dat op allerlei niveaus en door verschillende mensen plaatsvindt, wordt meerdere keren min of meer hetzelfde verhaal verteld. Dat gebeurt soms uit hetzelfde en soms uit een ander perspectief. Voor de spanning is dat niet zo heel bevorderlijk. Doe daar de toevalligheden in een paar precaire situaties bij zoals een poepende motorrijder en een plotseling beschikbaar komende groene Jaguar en de ongeloofwaardigheid is groeiende. Voor de auteurs wel een bron voor aandacht want de serie is heel prettig om te lezen en leesplezier is natuurlijk wel een prominent onderdeel om op te scoren. De cliffhanger op het einde doet vermoeden dat het realistisch is om te wachten op een vervolg van de avonturen van De Graaff en Kaplan, waar natuurlijk wel naar wordt uitgekeken.