De Britse Sharon Bolton volgde een toneelopleiding, haalde een MBA, werkte vervolgens in de pr en marketing én bij de gemeente Londen voordat zij zich toelegde op het schrijverschap. Kleine zwarte leugens is een van haar standalone thrillers.

Het verhaal van Kleine zwarte leugens omhelst een tijdspanne van vijf dagen. Het speelt zich af op de Falklandeilanden halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw, ruim tien jaar na de oorlog die daar woedde, en wordt verteld vanuit het gezichtspunt van drie personages: Catrin, Callum en Rachel, ieder in hun eigen deel van het boek. Ze hebben een aantal dingen gemeen: ze hebben geheimen die ze voor elkaar verbergen, ze leven in hun eigen wereldje en ze hebben een dramatisch verleden – ieder op hun eigen manier. En ze vertellen leugens.

In het eerste deel van het boek komt Catrin aan het woord. Ze rouwt nog steeds om de dood van haar twee zoontjes Kit en Ned en leeft daardoor teruggetrokken en alleen, zichzelf afsluitend voor iedereen. Al snel is duidelijk wie ze verantwoordelijk acht voor de dood van de jongens: haar beste vriendin Rachel. Zij liet de kinderen voor een kort moment achter in haar auto, die daarna van een klip afreed. Ten tijde van het verhaal is de dag waarop dat gebeurde bijna drie jaar geleden en Catrin wil die dag memorabel maken door juist dan wraak op Rachel te nemen. Maar vlak voordat het zover is, raakt er een kind vermist. Voor de derde keer in evenzoveel jaren. En Catrin raakt betrokken bij de zoektocht. Daarnaast krijgt ze via haar werk bij Natuurbeheer te maken met ruim honderdvijftig aangespoelde walvissen waarvoor ze eerst een reddingactie opzet, maar bij het besef dat het niet gaat lukken een andere dramatische beslissing neemt die daarna alle gebeurtenissen in een stroomversnelling stort.

In het tweede deel lezen we het verhaal van Callum, ex-veteraan uit de Falklandoorlog die lijdt aan PTSS en regelmatig black-outs heeft. Hij is na de oorlog teruggekeerd naar de eilanden in de hoop dat hij daar kan herstellen van zijn trauma en krijgt bepaalde gevoelens voor Catrin waarvan hij denkt dat ze niet beantwoord worden. Hij vermoedt dat er niet zomaar sprake is van een paar vermiste kinderen, maar zoekt er iets veel sinisters achter.

Dan komt Rachel aan de beurt in het derde deel. Beste vriendin van Catrin, voordat door haar fout Kit en Ned omkwamen. Catrin wil niet meer met haar praten en haar vooral niet meer zien. Zelf zit Rachel vol vernietigend schuldgevoel. De eilandbewoners hebben na het ongeluk nogal gemengde gevoelens ten opzichte van haar, wat ook niet bijdraagt aan haar zelfvergeving. Ze is wanhopig op zoek naar een manier om het goed te maken met Catrin, maar faalt daar volledig in, en ziet uiteindelijk nog maar één oplossing om contact met haar te krijgen.

Ondanks dat het boek is opgesplitst in drie delen, vermengen de verhalen van Catrin, Callum en Rachel zich regelmatig met elkaar. Zou je verwachten dat er veel herhalingen zijn – ten slotte beschrijven ze alle drie dezelfde paar dagen – niets is minder waar. Elk personage heeft zijn eigen problemen waar hij of zij mee worstelt. Op diverse punten echter raken de verhalen elkaar en wordt er een plot gevormd die maar naar één ontknoping kan leiden. Maar is dat wel de waarheid? Of zijn het allemaal kleine zwarte leugens die ons op het verkeerde been zetten?
De atmosfeer in het boek is nergens vrolijk, eerder ongemakkelijk en bij tijden zelfs boosaardig. De spanning bouwt zich op, om uiteindelijk als een donderstorm tot een ontlading te komen. Tussendoor weet Bolton de eilanden en de zee levendig te beschrijven, enerzijds magisch en prachtig, anderzijds ruw en hard, en zet ze de achterdocht en het wantrouwen van de eilandbewoners neer zoals het er wel vaker aan toe gaat in besloten gemeenschappen. Hoe het uiteindelijk allemaal afloopt is anders dan gedacht, al is de allerlaatste twist misschien net iets te gemakkelijk en kun je als lezer een klein beetje op je honger blijven zitten.