Donna en Victor leren elkaar kennen op een feestje. De vonk slaat gelijk over. De twee zijn stapel verliefd op elkaar en besluiten niet veel later om in het huwelijksbootje te stappen. Na het huwelijk, treden al snel de eerste haarscheurtjes op. De eerste ruzies ontstaan en dan blijkt dat Donna en Victor elkaar helemaal niet zo kennen als dat ze hadden gedacht. Niet alles is rozengeur en maneschijn. De relatie kabbelt voort en samen krijgen ze twee kinderen. Maar ook dit lijkt niet het ingrediënt voor een gelukkig huwelijk. De ruzies stapelen zich op en Donna besluit de scheiding aan te vragen. Blij verrast is ze als de rechter uitspreekt dat zij de kinderen krijgt toegewezen. Er wordt een omgangsregeling afgesproken zodat Victor de kinderen kan blijven zien.

Beide pakken hun leven weer op. Donna krijgt een relatie met Mel en Victor en Donna lijken beide vrede te hebben met de situatie. De omgang met elkaar gaat hen steeds beter af. Maar dan is daar de dag dat Victor aanbiedt om de kinderen wat eerder thuis te brengen voor het feestje van de dochter van Mel. Donna is dolblij, ze had nooit verwacht dat Victor zoiets zou aanbieden. Maar op het afgesproken tijdstip is Victor er niet. Een kwartier later nog niet. Donna wil niet gelijk de telefoon ter ore nemen, maar geeft Victor het voordeel van de twijfel. Toch wordt ze steeds onrustiger en de tijd kabbelt voort. Donna besluit uiteindelijk contact te zoeken met Victor en als ze te horen krijgt dat het nummer niet meer in gebruik is, slaat de angst haar om het hart. Al snel blijkt dat Victor er met de kinderen vandoor is. De laatste woorden staan in haar geheugen gegrift: "zeg maar dag tegen mammie" Zal ze Adam en Sharon ooit nog terug zien?

Zeg maar dag tegen mammie is het debuut van Joy Fielding en werd eerder uitgebracht onder de titel Stil bedrog. Zeg maar dag tegen mammie is opgedeeld in twee delen; het verleden en het heden. Fielding opent het boek met de rechtszaak tussen Donna en Victor, waarbij de emoties hoog oplopen. De zorg voor de kinderen staat op het spel en Victor speelt het spel keihard. Verleden en heden wisselen elkaar daarna af. Dit zorgt geregeld voor verwarring bij de lezer. Naast de rechtszaak krijgen we te lezen hoe de twee elkaar leren kennen en hoe hun relatie steeds verder de afgrond inglijdt. De auteur beschrijft het proces in het eerste deel zeer gedetailleerd, waardoor je de personages goed leert kennen. Dit heeft echter ook een kanttekening, want meer dan de helft van het boek wordt aan deze verhaallijn besteed. De schrijver besteedt zoveel tijd en hoofdstukken aan de relatie, dat de ruzies tussen het stel de lezer na verloop van tijd de spuigaten uitkomt. Om elk wissewasje hebben ze ruzie en dit wekt irritatie bij de lezer op. Tegelijkertijd ontbreekt van spanning ieder spoor, wat de leeservaring er niet plezieriger op maakt.

Het tweede deel van het boek beschrijft het heden waarin Victor de kinderen heeft ontvoerd. De politie kan Donna en Mel niet helpen. Zelfs niet als hij af en toe belt, een sadistische boodschap achterlaat of de kinderen laat horen en vervolgens de hoorn op de haak gooit. De wanhoop en emoties van Donna zijn voelbaar en zeer te begrijpen voor de lezer. Haar wereld bestaat uit de zoektocht naar haar kinderen, waarin ze geen steek verder lijkt te komen. De relatie van Mel en Donna komt hierdoor verder onder druk te staan. Maar ook in dit deel blijft de spanning bij Fielding buiten beschouwing. De auteur probeert dit moedig door te telefoontjes in het verhaal te verwerken, maar dit komt niet goed uit de verf. De climax krijgt dan eindelijk waar de lezer smachtend op wacht; een tikkeltje spanning. Donna en Mel gaan tot slot zelf op zoek naar Victor en de kinderen. Toch komt dit allemaal geforceerd en afgeraffeld over.

Zeg maar dag tegen mammie is een 'thriller' waarbij de lezer de moed in de schoenen zakt en het plezier je bij het lezen snel vergaat. Het is een langdradig en traag voortkabbelend verhaal, dat de lezer maar nergens echt kan boeien. Bepaald geen aanrader!