De Vlaamse auteur Koen Strobbe werkt en woont in de Franse Provence. Hij leefde zijn droom en was ruim vijftien jaar lang wijnbouwer van beroep. Maar schrijven bleek hem goed af te gaan. Zijn debuut Kruis en munt viel in goede aarde. Hij werd laureaat van de vermaarde Aspe Awards in 2015. Logisch, als je naar de ThrillZone recensie van Kruis en munt kijkt.

"..Een genot om te lezen. Het debuut van Strobbe is snel en uitstekend verteld..."

Dat zijn geen loze kreten. Nu is het tijd voor De wolf van Colombes, nadat Strobbe een uitstapje naar een samenwerking met Pieter Aspe wat resulteerde in Blankenberge blues.

Nicolas, zoon van een bekende Parijzenaar, en zijn Laura vertrekken vanuit de drukke hoofdstad naar de rustige Provence. Het idee is om het drukke leven in te ruilen voor rust en regelmaat. In dit truffelparadijs leren ze het dorpje Colombes-sur-Ciel al snel kennen. Hun uitvalsbasis is een oude dokterswoning. Vooral Laura duikt onder in de streekcultuur. Al snel blijkt het dorpje veel geheimen en raadsels te herbergen. Er is een bijzondere notaris; een schaapsherder uit Afrika; een truffelboer met een bijzonder verleden; veel verdwenen kinderen én een reeks dode dieren die gedood lijken te zijn door een wolf. Genoeg om te ontdekken dus...

Kruis en munt vergeleken we met een film van Tarantino, maar dan in boekvorm. Ook De wolf van Colombes is het best te typeren als een Tarintineske vertoning. Het boek wordt bevolkt door de meest bijzondere personages die op een aparte manier met elkaar en de streek zijn verweven. Hun ervaringen leveren bizarre gebeurtenissen op, die soms van toeval en soms van opzet aan elkaar hangen. De personages zijn verbazingwekkend goed uitgediept. Er wordt om de karakters te schetsen, bijvoorbeeld regelmatig teruggegrepen op het verleden. Mede daardoor worden ze zo levendig en maken ze het boek tot de uitstekende thriller die het is.

Strobbe beschrijft alle gebeurtenissen op een geestige wijze, waardoor de lezer regelmatig door een glimlach overvallen wordt. Je kunt haast het schrijfplezier proeven dat Strobbe ongetwijfeld zal hebben gehad bij het neerpennen van De wolf van Colombes. Hij schrijft zo gemakkelijk, dat het verhaal met sneltreinvaart aan het netvlies voorbij zoeft. Er komt zelfs een heus huurmoordenaarskoppel aan te pas om het verhaal nog meer schwung te geven.

Waarschijnlijk is de mooiste hoofdpersoon in De wolf van Colombes het dorpje Colombes-sur-Ciel zelf. Het is een kleine en gesloten gemeenschap, waar buitenstaanders moeilijk kunnen aarden. Vaker dan eens is de overheid van buiten gekomen om het dorpje 'schoon te vegen', maar de bewoners zijn hardnekkig, net als de omgeving. Strobbe beschrijft deze gemeenschap op prachtige wijze.

Strobbe heeft de lat met Kruis en munt enorm hoog gelegd. Maar hij heeft een aanloop genomen en is er met speels gemak overheen gesprongen. De personages, de verhaallijn, de bijzondere omgeving; het is een genot om te lezen. Enig minpunt is het wat inzakken van het plot naar het eind toe. Het zij Strobbe vergeven, het doet weinig af aan het boek. Tarantino in Europese boekvorm!