Tien thrillers heeft de in Rotterdam geboren en getogen en in Rockanje woonachtige Judith Visser achter zich liggen. Als kind ging haar het schrijven vele malen beter af dan spreken want dat laatste deed ze niet. Na een jeugd waarin ze weinig had met groepen mensen, zowel kinderen als volwassenen, deed ze er alles aan om die te ontlopen. Spijbelen van school werd een vaste routine in haar leven. Pesterijen bleven haar op dat moment bespaard.
Het overlijden van haar moeder was aanleiding om die periode ook aan het papier toe te vertrouwen. Omdat haar levensverwachting volgens de medici nog enkele seizoenen was, kreeg deze roman ook de titel In seizoenen. Nog maar enkele jaren geleden, inmiddels volwassen, ontving Visser over haarzelf de diagnose syndroom van Asperger.
Pas toen werd veel uit haar jeugd en latere leven verklaarbaar en kon ze, met professionele hulp, zichzelf laten helpen en ondersteunen. Uitgerust met een absoluut geheugen, gecombineerd met de behoefte om dit ook aan het papier toe te vertrouwen, verschijnt op dit moment haar biografische roman over de eerste twintig jaar van haar leven. Haar geboortedatum 29 januari 1978 was een zondag, en voor haar moeder een goede reden om de kleine Judith een zondagskind te noemen en Judith vond dat een meer dan toepasselijke titel voor haar nieuwe boek, Zondagskind.
Visser heeft voor de vertolking van haar rol het personage Jasmijn Vink gebaard. Alles wat Jasmijn in het boek meemaakt, heeft Visser ook meegemaakt en is dus echt, maar niet alles wat Visser heeft meegemaakt, heeft een plaats in het boek gevonden. Belangrijke dingen in het leven van Jasmijn zoals haar grenzeloze liefde voor dieren en de Amerikaanse zanger Elvis Presley, krijgen wel een nadrukkelijke plaats in haar verhaal, wat voor wat betreft Jasmijn, grote delen haar eigen leven weerspiegeld. Haar niet onder controle te krijgen reacties op onverwachte gebeurtenissen en een aantal andere fasen uit haar leven zijn onderdeel van het verhaal geworden omdat het ook iets toevoegt aan de totale beeldvorming van die periode uit haar leven. Door de rol van dieren heel expliciet te laten zijn, worden dat vervolgens ook de vreugde en het verdriet dat ze heeft en met hen deelt. Maar ook hoe belangrijk ze zijn geweest door op hen te kunnen terugvallen tijdens de depressieve periodes die haar overvielen en waarin ze niemand wilde zien, als haar grote vijand, de migraine weer op bezoek kwam. Zelfs haar niet altijd even handige houding en eisen die ze als puber aan haar vriendjes oplegde, worden met veel gevoel geprojecteerd en zullen menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen. Maar het is werkelijk gebeurd en heeft daarom ongekuist van haar een plaats gekregen.
Respect, heel veel respect is de eerste reactie na het lezen van Zondagskind. Met een feilloze timing en exact afgewogen en gedoseerde emoties wordt een beeld beschreven van de eerste twintig jaar van de auteur. Hierbij zijn de onwetendheid over de oorzaak en dus ook eventuele tools niet aan de orde en dat is enerzijds jammer voor de ontbeerde hulp en anderzijds maakt dit het verhaal in zijn totaliteit mooi en emotievol. Maar soms maakte het haar omgeving ook volkomen radeloos. Een moeder die voor zichzelf, zonder enige wetenschappelijke kennis, heeft vastgesteld dat haar dochter ‘anders’ is en haar accepteert zoals ze is, het maakt de lezer bijna emotioneel en geeft een mooi beeld van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor deze dochter. Met veel gevoel voor stemming en sfeer heeft Visser een meer dan duidelijke inkijk gegeven in een persoonlijke en intieme fase van haar leven die een opmaat moet zijn geweest voor het vervolg van haar bestaan als volwassene. Waarbij een goede vriendin die dat nu ook nog steeds is, haar destijds accepteerde zoals ze was en haar spiegelingen van de jeugdige Judith Visser zonder het zelf te weten, de beste hulp is geweest die op dat moment beschikbaar was. De auteur is het volledig gelukt haar verdriet, vreugde, vertrouwen en wantrouwen samen te bundelen in een aaneengesloten stoet van emoties en dit te transformeren naar Jasmijn Vink.
Tijdens het interview vertelde Judith me dat ze een leeftijd bereikt heeft dat ze zich nergens meer voor schaamt. Dat hoeft ze zeker niet voor het door haar genomen en inmiddels uitgevoerde besluit om deze belangrijke levensfase met haar lezers te delen. Daarom zijn sterren hier minder op zijn plaats maar past respect beter. En dat wordt dan heel veel respect voor haar ongecensureerd en waarheidsgetrouw levensverhaal waar ze de lezers inzicht in geeft en nog meer voor de positie die ze nu als volwassen vrouw en succesvol auteur heeft verworven. Tot slot ben ik er van overtuigd dat dit boek voor veel mensen een goede steun in de rug kan zijn en voor sommige veel herkenbaarheid zal opleveren, naast het leesplezier dat er natuurlijk in ruime mate ook is.
Het overlijden van haar moeder was aanleiding om die periode ook aan het papier toe te vertrouwen. Omdat haar levensverwachting volgens de medici nog enkele seizoenen was, kreeg deze roman ook de titel In seizoenen. Nog maar enkele jaren geleden, inmiddels volwassen, ontving Visser over haarzelf de diagnose syndroom van Asperger.
Pas toen werd veel uit haar jeugd en latere leven verklaarbaar en kon ze, met professionele hulp, zichzelf laten helpen en ondersteunen. Uitgerust met een absoluut geheugen, gecombineerd met de behoefte om dit ook aan het papier toe te vertrouwen, verschijnt op dit moment haar biografische roman over de eerste twintig jaar van haar leven. Haar geboortedatum 29 januari 1978 was een zondag, en voor haar moeder een goede reden om de kleine Judith een zondagskind te noemen en Judith vond dat een meer dan toepasselijke titel voor haar nieuwe boek, Zondagskind.
Visser heeft voor de vertolking van haar rol het personage Jasmijn Vink gebaard. Alles wat Jasmijn in het boek meemaakt, heeft Visser ook meegemaakt en is dus echt, maar niet alles wat Visser heeft meegemaakt, heeft een plaats in het boek gevonden. Belangrijke dingen in het leven van Jasmijn zoals haar grenzeloze liefde voor dieren en de Amerikaanse zanger Elvis Presley, krijgen wel een nadrukkelijke plaats in haar verhaal, wat voor wat betreft Jasmijn, grote delen haar eigen leven weerspiegeld. Haar niet onder controle te krijgen reacties op onverwachte gebeurtenissen en een aantal andere fasen uit haar leven zijn onderdeel van het verhaal geworden omdat het ook iets toevoegt aan de totale beeldvorming van die periode uit haar leven. Door de rol van dieren heel expliciet te laten zijn, worden dat vervolgens ook de vreugde en het verdriet dat ze heeft en met hen deelt. Maar ook hoe belangrijk ze zijn geweest door op hen te kunnen terugvallen tijdens de depressieve periodes die haar overvielen en waarin ze niemand wilde zien, als haar grote vijand, de migraine weer op bezoek kwam. Zelfs haar niet altijd even handige houding en eisen die ze als puber aan haar vriendjes oplegde, worden met veel gevoel geprojecteerd en zullen menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen. Maar het is werkelijk gebeurd en heeft daarom ongekuist van haar een plaats gekregen.
Respect, heel veel respect is de eerste reactie na het lezen van Zondagskind. Met een feilloze timing en exact afgewogen en gedoseerde emoties wordt een beeld beschreven van de eerste twintig jaar van de auteur. Hierbij zijn de onwetendheid over de oorzaak en dus ook eventuele tools niet aan de orde en dat is enerzijds jammer voor de ontbeerde hulp en anderzijds maakt dit het verhaal in zijn totaliteit mooi en emotievol. Maar soms maakte het haar omgeving ook volkomen radeloos. Een moeder die voor zichzelf, zonder enige wetenschappelijke kennis, heeft vastgesteld dat haar dochter ‘anders’ is en haar accepteert zoals ze is, het maakt de lezer bijna emotioneel en geeft een mooi beeld van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor deze dochter. Met veel gevoel voor stemming en sfeer heeft Visser een meer dan duidelijke inkijk gegeven in een persoonlijke en intieme fase van haar leven die een opmaat moet zijn geweest voor het vervolg van haar bestaan als volwassene. Waarbij een goede vriendin die dat nu ook nog steeds is, haar destijds accepteerde zoals ze was en haar spiegelingen van de jeugdige Judith Visser zonder het zelf te weten, de beste hulp is geweest die op dat moment beschikbaar was. De auteur is het volledig gelukt haar verdriet, vreugde, vertrouwen en wantrouwen samen te bundelen in een aaneengesloten stoet van emoties en dit te transformeren naar Jasmijn Vink.
Tijdens het interview vertelde Judith me dat ze een leeftijd bereikt heeft dat ze zich nergens meer voor schaamt. Dat hoeft ze zeker niet voor het door haar genomen en inmiddels uitgevoerde besluit om deze belangrijke levensfase met haar lezers te delen. Daarom zijn sterren hier minder op zijn plaats maar past respect beter. En dat wordt dan heel veel respect voor haar ongecensureerd en waarheidsgetrouw levensverhaal waar ze de lezers inzicht in geeft en nog meer voor de positie die ze nu als volwassen vrouw en succesvol auteur heeft verworven. Tot slot ben ik er van overtuigd dat dit boek voor veel mensen een goede steun in de rug kan zijn en voor sommige veel herkenbaarheid zal opleveren, naast het leesplezier dat er natuurlijk in ruime mate ook is.
Image
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Het overlijden van haar moeder was aanleiding om die periode ook aan het papier toe te vertrouwen. Omdat haar levensverwachting volgens de medici nog enkele seizoenen was, kreeg deze roman ook de titel In seizoenen. Nog maar enkele jaren geleden, inmiddels volwassen, ontving Visser over haarzelf de diagnose syndroom van Asperger.
Pas toen werd veel uit haar jeugd en latere leven verklaarbaar en kon ze, met professionele hulp, zichzelf laten helpen en ondersteunen. Uitgerust met een absoluut geheugen, gecombineerd met de behoefte om dit ook aan het papier toe te vertrouwen, verschijnt op dit moment haar biografische roman over de eerste twintig jaar van haar leven. Haar geboortedatum 29 januari 1978 was een zondag, en voor haar moeder een goede reden om de kleine Judith een zondagskind te noemen en Judith vond dat een meer dan toepasselijke titel voor haar nieuwe boek, Zondagskind.
Visser heeft voor de vertolking van haar rol het personage Jasmijn Vink gebaard. Alles wat Jasmijn in het boek meemaakt, heeft Visser ook meegemaakt en is dus echt, maar niet alles wat Visser heeft meegemaakt, heeft een plaats in het boek gevonden. Belangrijke dingen in het leven van Jasmijn zoals haar grenzeloze liefde voor dieren en de Amerikaanse zanger Elvis Presley, krijgen wel een nadrukkelijke plaats in haar verhaal, wat voor wat betreft Jasmijn, grote delen haar eigen leven weerspiegeld. Haar niet onder controle te krijgen reacties op onverwachte gebeurtenissen en een aantal andere fasen uit haar leven zijn onderdeel van het verhaal geworden omdat het ook iets toevoegt aan de totale beeldvorming van die periode uit haar leven. Door de rol van dieren heel expliciet te laten zijn, worden dat vervolgens ook de vreugde en het verdriet dat ze heeft en met hen deelt. Maar ook hoe belangrijk ze zijn geweest door op hen te kunnen terugvallen tijdens de depressieve periodes die haar overvielen en waarin ze niemand wilde zien, als haar grote vijand, de migraine weer op bezoek kwam. Zelfs haar niet altijd even handige houding en eisen die ze als puber aan haar vriendjes oplegde, worden met veel gevoel geprojecteerd en zullen menig lezer de wenkbrauwen doen fronsen. Maar het is werkelijk gebeurd en heeft daarom ongekuist van haar een plaats gekregen.
Respect, heel veel respect is de eerste reactie na het lezen van Zondagskind. Met een feilloze timing en exact afgewogen en gedoseerde emoties wordt een beeld beschreven van de eerste twintig jaar van de auteur. Hierbij zijn de onwetendheid over de oorzaak en dus ook eventuele tools niet aan de orde en dat is enerzijds jammer voor de ontbeerde hulp en anderzijds maakt dit het verhaal in zijn totaliteit mooi en emotievol. Maar soms maakte het haar omgeving ook volkomen radeloos. Een moeder die voor zichzelf, zonder enige wetenschappelijke kennis, heeft vastgesteld dat haar dochter ‘anders’ is en haar accepteert zoals ze is, het maakt de lezer bijna emotioneel en geeft een mooi beeld van de onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor deze dochter. Met veel gevoel voor stemming en sfeer heeft Visser een meer dan duidelijke inkijk gegeven in een persoonlijke en intieme fase van haar leven die een opmaat moet zijn geweest voor het vervolg van haar bestaan als volwassene. Waarbij een goede vriendin die dat nu ook nog steeds is, haar destijds accepteerde zoals ze was en haar spiegelingen van de jeugdige Judith Visser zonder het zelf te weten, de beste hulp is geweest die op dat moment beschikbaar was. De auteur is het volledig gelukt haar verdriet, vreugde, vertrouwen en wantrouwen samen te bundelen in een aaneengesloten stoet van emoties en dit te transformeren naar Jasmijn Vink.
Tijdens het interview vertelde Judith me dat ze een leeftijd bereikt heeft dat ze zich nergens meer voor schaamt. Dat hoeft ze zeker niet voor het door haar genomen en inmiddels uitgevoerde besluit om deze belangrijke levensfase met haar lezers te delen. Daarom zijn sterren hier minder op zijn plaats maar past respect beter. En dat wordt dan heel veel respect voor haar ongecensureerd en waarheidsgetrouw levensverhaal waar ze de lezers inzicht in geeft en nog meer voor de positie die ze nu als volwassen vrouw en succesvol auteur heeft verworven. Tot slot ben ik er van overtuigd dat dit boek voor veel mensen een goede steun in de rug kan zijn en voor sommige veel herkenbaarheid zal opleveren, naast het leesplezier dat er natuurlijk in ruime mate ook is.