IK WEET HOE DE HEL ERUITZIET

Ik ben de moeder van een kind dat werd doodgepest.

Ik weet sinds die dag hoe de hel eruitziet en ik heb besloten om een paar mensen dezelfde ervaring te gunnen.

Loes den Hollander is een gerenommeerd thrillerschrijver. Met Mij zie je niet schrijft ze de tweede thriller onder de vlag van uitgever Crime Compagnie. Zoals we van den Hollander gewend zijn hanteert ze ook in Mij zie je niet wederom een vlotte en soepele schrijfstijl. De hoofdstukken zijn kort en bondig, voorzien van de verteller én het verhaal is filmisch geschreven. Kat in het bakkie? Toch zit het verhaal anders in elkaar dan we gewend zijn van Loes den Hollander. Met mij zie je niet schrijft de auteur een echte psychologische thriller waarin de nadruk ligt op de ontwikkeling van de personages en minder op de suspense. En dat is even wennen.

Mij zie je niet wordt geschreven vanuit twee personen: 'ik' en Jeantine van Dis. Allereerst; ik. De persoon die vrijwel het gehele verhaal anoniem blijft voor de lezer. Zoals ook hierboven te lezen valt (flaptekst), wordt er in de eerste persoon vanuit dit personage geschreven. Ze neemt geen blad voor de mond en richt zich direct tot de lezer.

Jeantine van Dis is getrouwd met Jerome en heeft het nodige voor haar kiezen gekregen. Ze is op haar werk schuldig bevonden van iets dat ze niet heeft gedaan. Toch moest ze hierdoor haar baan als docente maatschappijleer laten varen. Dit alles leed tot zoveel stress dat haar zwangerschap vroegtijdig werd afgebroken. Jeantine raakte vervreemd van zichzelf en de buitenwereld. Nu wonen Jeantine en Jerome in een klein dorp in een vrijstaande woning. Contact met vriendinnen of familie is er nauwelijks. Jeantine slijt haar dagen het liefst thuis in de schommelstoel in de babykamer. Niet alle buren zijn even blij met de komst van Jeantine en Jerome. Zo staat de buurman Wilbert geregeld op de stoep te klagen over de rookoverlast van de schoorsteen. Jerome maakt zich zorgen om Jeantine en er ontstaat lichte wrijving tussen de twee. Jerome besluit dat ze op een punt zijn beland om afstand van elkaar te nemen. In de tijd dat Jerome elders verblijft gebeuren er vreemde dingen rondom het huis, die Jeantine de stuipen op het lijf jagen.

Mij zie je niet krijgt pas in de ontknoping een fikse dosis spanning en dat is meteen de grootste makke van het boek. Tussendoor krijgt Jeantine af en toe iets op haar bordje, maar gruwelen doen we er niet van. Wat den Hollander wel goed doet, is het opwekken van nieuwsgierigheid. Want wie is de onbekende verteller en waarom moet Jeantine het ontgelden?

Te merken valt dat Loes den Hollander enorm veel tijd en aandacht aan de hoofdpersonages en hun psyche heeft besteed. De toon van 'ik' is rauw en recht voor zijn raap. We lezen stukjes van het dagboek van haar dochter Amal en je voelt de onmacht en het verdriet van de moeder. Waarom heeft ze niet gezien waar haar dochter mee worstelde? Een groot schuldgevoel blijft en haar dierbaarste bezit is ze kwijt. De auteur weet op sublieme wijze emoties en gedachten te verwoorden. Daarnaast is de tweede hoofdpersoon Jeantine van Dis wankel door alles wat ze heeft moeten doorstaan. Ze is beland in een roddeldorp, waar iedereen alles van elkaar weet en de dorpsroddels bij de plaatselijke Jumbo worden uitgewisseld.

Tot aan de climax blijft het gissen wie 'ik' daadwerkelijk is. De auteur zet je het gehele verhaal op een bepaald spoor en in de climax is daar (eindelijk) de spanning die we van een auteur als den Hollander zijn gewend en krijgen we een verrassende twist.

Mij zie je niet is dus niet de nagelbijtende thriller die we van Loes den Hollander gewend zijn, maar een diepgaandere psychologische thriller die zeker de moeite waard is. Het verhaal kent een heftig maatschappelijk thema; pesten. Dat is -helaas- van alle tijden en komt in alle leeftijdsgroepen van de samenleving voor. In de climax merk je dat den Hollander het overbrengen van de spanning niet verleerd is, maar dat ze de focus in Mij zie je niet verlegd heeft naar de psyche van de personages. En dat moet je liggen.