In Honeymoon zijn pasgetrouwde stellen hun leven niet meer zeker als eerst een stel in de sauna van hun bruidssuite vermoord wordt en vervolgens een ander stel tijdens hun huwelijksreis naar Rome het loodje legt. Aan FBI-agent John O’Hara de taak om uit te zoeken wie er achter deze gruweldaden zit. Ondertussen zit special agent Sarah Brubaker achter een seriemoordenaar aan wiens slachtoffers één ding gemeen hebben…
James Patterson is één van de meest bekende en best verdienende thrillerschrijvers van de wereld en behoeft eigenlijk geen introductie. In 1976 won hij met zijn debuut meteen de Edgar Allen Poe Award en sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn meest bekende reeksen zijn die rondom Alex Cross en The Women’s Murder Club. Deze boeken zijn ook in Nederland erg populair. Dat blijkt wel uit het feit dat Doelwit Alex Cross (recensie hier) alweer het 26e (!) deel uit de Alex Cross-serie is. De Alex Cross-boeken schrijft Patterson solo, maar hij staat ook bekend om zijn samenwerkingen met andere auteurs. Honeymoon heeft hij geschreven samen met Howard Roughan. Honeymoon verscheen eerder in 2013 maar is nu als handige Rainbow-pocket verschenen.
Het boek begint met een proloog die de lezer meteen bij de strot grijpt: een gebeurtenis uit het verleden die een grote impact op het heden heeft. In de rest van het boek wisselen de verschillende verhaallijnen elkaar af en doordat het zulke korte hoofdstukken zijn en het perspectief vaak switcht, maakt dit het boek zo nu en dan wat rommelig.
De karakters zijn goed uitgewerkt en worden voldoende uitgediept, maar ze zijn wel redelijk standaard. Zo is John O’Hara de doorsnee agent die in het verleden het nodige voor zijn kiezen heeft gehad en Sara de agente die leeft voor haar werk en geen tijd heeft voor een privé-leven. Doordat je zowel John als Sarah in hun afzonderlijke lijntjes goed leert kennen, voelt het heel natuurlijk als de twee uiteindelijk met elkaar in contact komen en moeten gaan samenwerken.
Wat betreft de moordenaars in het verhaal: heel creepy zijn ze niet, hier had zeker meer ingezeten als de auteurs hier wat meer aandacht aan hadden besteed.
Natuurlijk ontbreken ook in dit boek de kenmerkende korte hoofdstukken niet en daardoor lees je het boek in razend tempo uit. Ook het formaat van deze Rainbow-pocket is prettig. De plot zit best goed in elkaar, maar qua spanning zijn we beter gewend van Patterson. Zeker, naar het einde toe wordt het verhaal even echt spannend, maar verder in het boek ontbreekt deze spanning helaas een beetje. Gelukkig zitten er een aantal verrassende wendingen in het verhaal en die houden de lezer bij de les. Het ietwat zoetsappige einde moeten we dan maar op de koop toe nemen.
James Patterson is één van de meest bekende en best verdienende thrillerschrijvers van de wereld en behoeft eigenlijk geen introductie. In 1976 won hij met zijn debuut meteen de Edgar Allen Poe Award en sindsdien heeft hij niet stilgezeten. Zijn meest bekende reeksen zijn die rondom Alex Cross en The Women’s Murder Club. Deze boeken zijn ook in Nederland erg populair. Dat blijkt wel uit het feit dat Doelwit Alex Cross (recensie hier) alweer het 26e (!) deel uit de Alex Cross-serie is. De Alex Cross-boeken schrijft Patterson solo, maar hij staat ook bekend om zijn samenwerkingen met andere auteurs. Honeymoon heeft hij geschreven samen met Howard Roughan. Honeymoon verscheen eerder in 2013 maar is nu als handige Rainbow-pocket verschenen.
Het boek begint met een proloog die de lezer meteen bij de strot grijpt: een gebeurtenis uit het verleden die een grote impact op het heden heeft. In de rest van het boek wisselen de verschillende verhaallijnen elkaar af en doordat het zulke korte hoofdstukken zijn en het perspectief vaak switcht, maakt dit het boek zo nu en dan wat rommelig.
De karakters zijn goed uitgewerkt en worden voldoende uitgediept, maar ze zijn wel redelijk standaard. Zo is John O’Hara de doorsnee agent die in het verleden het nodige voor zijn kiezen heeft gehad en Sara de agente die leeft voor haar werk en geen tijd heeft voor een privé-leven. Doordat je zowel John als Sarah in hun afzonderlijke lijntjes goed leert kennen, voelt het heel natuurlijk als de twee uiteindelijk met elkaar in contact komen en moeten gaan samenwerken.
Wat betreft de moordenaars in het verhaal: heel creepy zijn ze niet, hier had zeker meer ingezeten als de auteurs hier wat meer aandacht aan hadden besteed.
Natuurlijk ontbreken ook in dit boek de kenmerkende korte hoofdstukken niet en daardoor lees je het boek in razend tempo uit. Ook het formaat van deze Rainbow-pocket is prettig. De plot zit best goed in elkaar, maar qua spanning zijn we beter gewend van Patterson. Zeker, naar het einde toe wordt het verhaal even echt spannend, maar verder in het boek ontbreekt deze spanning helaas een beetje. Gelukkig zitten er een aantal verrassende wendingen in het verhaal en die houden de lezer bij de les. Het ietwat zoetsappige einde moeten we dan maar op de koop toe nemen.