De Noorse auteur Karin Fossum is vooral bekend door haar serie misdaadverhalen met Konrad Sejer als hoofdpersonage. Haar boeken kenmerken zich door een indringende psychologische beschrijving van haar personages. Dit heeft geleid tot een aantal hoogst interessante boeken van de hand van deze 68-jarige auteur.

In 1995 schreef ze het eerste boek met Konrad Sejer en in deze serie zijn inmiddels dertien boeken verschenen. Twaalf van deze boeken zijn vertaald in het Nederlands. Nu is Fossum begonnen aan een nieuwe serie met als hoofdpersonage Eddie Feber.

Met Lotgenoten maakt de lezer voor het eerst kennis met deze hoofdcommissaris. Maar om nu een duidelijk beeld te geven over deze man als hoofdpersonage, dan komt de lezer bedrogen uit. Pas op nagenoeg het einde van Lotgenoten komt de man op de proppen. En dat is best opvallend te noemen.

Het verhaal heeft dus een nogal lange aanloop voordat er daadwerkelijk actie in het verhaal komt. Karin Fossum heeft meer dan 200 bladzijden nodig om haar verhaal in de steigers te zetten. Nu kan men zich afvragen of dat vervelend is. Voor de echte Fossum liefhebbers zal het geen straf zijn. Ze gooit namelijk het gehele register open als het gaat om haar fijne beschrijvingen van de psyche van haar personages. Het gaat daarbij met name om een zoon en een dochter die in een liefdeloos gezin zijn opgegroeid en daar op latere leeftijd nog steeds de gevolgen van dragen.

En juist dit is de sterkte van Fossum. Ze weet als geen ander tot de diepste van de ziel van haar personages te treden. Dat maakt Lotgenoten interessant, maar helaas niet meer dan dat.

Broer en zus Aksel en Ellinor hebben een diepe afkeer van hun moeder, en kunnen zich maar met moeite staande houden in het leven. Hun liefdeloze jeugd heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. Aksel heeft weliswaar een baan als journalist bij een lokaal krantje, maar hij maakt zich grote zorgen om zijn zus, die recentelijk haar baan heeft verloren en verslaafd is aan drugs en alcohol.

In een oude boerderij, in de buurt waar Aksel en Ellinor vroeger vaak kwamen, worden vier Poolse arbeiders na een gaslek dood aangetroffen. Het incident lijkt op een ongeluk, maar was dit het ook? In een nabijgelegen huis wordt het lichaam van een tachtigjarige vrouw gevonden. Het huis is in wanorde achtergelaten en alles lijkt op een inbraak met dodelijke afloop. Voor Aksel en Ellinor komt de dood van de vrouw als een zegen.

Fossum beschrijft werkelijk prachtig hoe de onderhuidse strijd wordt gevoerd tussen de moeder en de dochter, met Aksel daartussenin. Bij ieder bezoek die hij aan zijn moeder brengt voel je als lezer het ongemak waarmee de moeder de kinderen benadert. Met veel venijn weet Karin Fossum deze constante strijd op papier te zetten en dit is met afstand het beste van Lotgenoten. Zoals men gewend is van haar weet ze haar personages bijna tot perfectie te boetseren. Ze  zijn zelden alleen maar goed of fout. Ze geeft haar lezers de keus om zelf een oordeel te vellen.

Lotgenoten moet het niet hebben van spanning, integendeel. Ondanks het verfijnde van het schrijven van Fossum is het een wat traag verhaal, waarbij de lezer op de helft het idee heeft hoe de vork in de steel zit binnen deze familie en hun omgeving. Ze rekt het verhaal te veel uit en dat gaat ten koste van de spanningsboog.

Lotgenoten lijkt nog een vervolg te krijgen. Als dit niet het geval is dan blijft de lezer definitief met veel vragen zitten en dat kan niet de bedoeling zijn. Buiten dat is er geen kennismaking met de persoon waar deze serie eigenlijk om draait, dus moet je aannemen dat dit in het tweede deel gaat plaats vinden.

Karin Fossum heeft met Lotgenoten een vrij traag, psychologisch diepgaand verhaal geschreven wat aan alle kanten nog lang niet af is. Het is te hopen dat ze in het volgende deel enige van deze vragen gaat beantwoorden.