Catriona Ward werd geboren in Washington, District of Columbia. Omdat haar vader voor de Wereldbank werkte verhuisde ze zeer frequent. Kenia, Jemen, Marokko en Madagaskar zijn voorbeelden van plekken waar ze heeft gewoond. Deze wereldreis die haar steeds van woonplaats deed veranderen had één constante: haar familie. In ons interview met Ward eind 2023 zei ze hierover het volgende: “Het was onmogelijk om een vriendschap te onderhouden. Dus wat er dan gebeurt is dat je alleen met je familie constant sociaal contact hebt. Zij worden je enige vaste bron van vriendschap en liefde. Van de ene kant denk ik dat dat prachtig is, aan de andere kant kan de relatie daardoor ook heel intens zijn. Ik denk dat daarom de intensiteit van familie altijd een belangrijke onderlaag vormt in mijn boeken.” Het volledige interview lees je hier. 

In Zonnewijzer is dus wederom familie de drijvende kracht achter het boek. Zowel de band tussen zussen als de band tussen moeder en dochter speelt een centrale rol. Rob merkt dat haar dochter Callie zich steeds vreemder begint te gedragen. Ze verzamelt dierenbotten en fluistert tegen denkbeeldige vrienden. Rob ziet een duisternis in haar oudste dochter die haar doet denken aan de familie die ze achterliet en het verleden dat ze heeft begraven. Uit angst dat Callie haar jongste dochter Annie iets aan zal doen, besluit ze om haar mee te nemen naar ‘Zonnewijzer’, haar ouderlijk huis dat diep in de Mojave-woestijn ligt. Wanneer Rob de verontrustende geheimen uit haar verleden met haar dochter deelt, begint Callie zich af te vragen of ze samen Zonnewijzer levend zullen verlaten… 

In Zonnewijzer combineert Ward een bewogen familiehistorie met een gruwelijk hondenexperiment van de CIA. De aarde van Zonnewijzer herbergt niet alleen tientallen honden kadavers die het bewijs zijn van de momenten waarop het experiment mislukte, maar ook de talloze geheimen die onderhuids broeien als de verzengende hitte van de Mojave woestijn. 

Je kunt het de persoon uit Zonnewijzer halen, maar Zonnewijzer niet uit de persoon. De desolate en mysterieuze woestijnwoning is in dit boek een opzichzelfstaand personage. De aantrekkingskracht van het oude huis, de omliggende verblijven en de unheimische laboratoria die samen het terrein van Zonnewijzer vormen is zo magisch en magnetisch dat je bijna het boek wordt ingezogen. Rob beseft dat ze niet kan ontsnappen aan Zonnewijzer, dat haar ziel verankerd zit in de hete, zanderige aarde en dat de sleutel tot de antwoorden in het heden nog altijd daar verborgen ligt. De psychologische strijd tussen moeder en dochter is de spil van het boek die zich gaandeweg ontvouwt als een beklemmende, aangrijpende en beangstigende confrontatie. 

Het nieuwste boek van Ward is niet alleen een uitdagende zoektocht voor Rob, maar ook voor de lezer. De antwoorden blijven lang uit en de unheimische sfeer van het verhaal is drukkend. Het werk van Ward is geen makkelijke kost. De opbouw en chronologie van Zonnewijzer is een van de mindere punten van het boek. Ward switcht in een traag tempo tussen verschillende tijdlijnen en personages. Ze vertelt het verhaal zowel vanuit het perspectief van Rob als Callie waarbij ze de gebeurtenissen in het heden afwisselt met Robs levensverhaal en passages uit haar zelfgeschreven roman genaamd Arrowood. Vooral de fragmenten uit Arrowood voelen erg verwarrend en gekunsteld aan. De toegevoegde waarde ervan voor de rest van het boek is dan ook ver te zoeken. 

Het is lang worstelen met wat Ward precies wil vertellen. Wat is er met Callie aan de hand en waarom trekt Rob paralellen met haar eigen familie en verleden? Deze intrigerende vragen vormen het fundament van dit boek en zijn de reden dat je door blijft lezen. De antwoorden worden niet keurig één voor één gepresenteerd door Ward. In plaats daarvan probeert ze je iets te vertellen, het je te laten begrijpen. En wanneer je het echt begrijpt, zal ze je versteld doen staan.

Ward balanceert met Zonnewijzer net als in Het laatste huis op de dunne scheidslijn tussen genialiteit en gekte. Soms valt ze net de verkeerde kant op. Maar ze bewijst ook op verscheidene momenten met haar geweldige oog voor detail en intrigerende manier van schrijven dat ze in staat is om iets heel bijzonders te creëren. De symboliek en filosofische onderlaag maken Zonnewijzer tot een slimme, emotionele en weldoordachte thriller. 

Ward ontpopt zich met Zonnewijzer opnieuw tot een complexe, maar vooral geniale verhalenvertelster. Net als in Het laatste huis is niets wat het lijkt. Bij Ward is het verhaal pas verteld als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Gelaagd, duister en hartverscheurend. Een boek dat nog lang door je hoofd blijft spoken en dat een weldoordacht en bevredigend einde kent waarmee Ward de cirkel van Zonnewijzer op fantastische wijze rondmaakt. Het slotstuk van het boek is pure horror: het bloed druipt werkelijk van de pagina’s en de antwoorden waar de lezer al die tijd naar smachtte zullen je maken of breken. Zonnewijzer is een beklemmende en fascinerende thriller met ongekende emotionele en psychologische diepgang. Ward heeft het unieke vermogen om met de realiteit te spelen en verhalen te creëren die de grenzen van de menselijke verbeelding ver te boven gaan.