Hildur is rechercheur en hoofd van de IJslandse nationale politieafdeling “Vermiste kinderen”. Ze houdt ervan om na een lange werkdag te surfen in de ijskoude wateren van de Atlantische Oceaan. Het leven bij de fjorden van IJsland is zwaar; het lijkt idyllisch maar het vergt in werkelijkheid nogal wat van je. Ze wordt gekoppeld aan de Finse Jakob, die stage komt lopen om aan zijn moeilijke thuissituatie te ontsnappen. Ook hij merkt al gauw dat er van alles speelt in het mooie landschap.

De Finse Satu Rämö verhuisde 20 jaar geleden als uitwisselingsstudent naar IJsland en ging er niet meer weg. Hildur is haar debuutthriller en vormt het veelbelovende begin van een trilogie over deze rechercheur.

Na de laatste pagina omgeslagen te hebben van Hildur blijf je in eerste instantie met een vreselijk onbevredigd gevoel achter. Is dit erg? Helemaal niet, want het maakt de lezer hongerig naar deel twee. Natuurlijk is het stiekem ergens wel wat vervelend, maar het is zo knap gedaan dat Rämö ermee weg komt. 

Het boek begint in 1550. Je vraagt je lange tijd wat het nut hiervan is, maar op het einde wordt dit steeds duidelijker. Van 1550 maakt de lezer een sprong naar 1994 en we lezen hoe twee jonge meisjes van de ene op de andere dag spoorloos verdwijnen. Daarna volgt weer een sprong en komen we terecht in 2019.

Daar maakt de lezer kennis met Hildur, een rechercheur die een verleden met zich meedraagt. Als rechercheur in IJsland moet ze zich bezig houden met de meest uiteenlopende zaken. Als er na een lawine een lijk gevonden wordt met een doorgesneden keel ontspint zich een verhaal wat zich afspeelt over een groot deel van IJsland. Er vinden meerdere moorden plaats maar het verband hiertussen blijft lang ongewis. En daar komt op knappe wijze het verhaal uit 1550 weer om de hoek kijken.

Het lijkt erop dat de moorden een combinatie is van afgunst en een daad van barmhartigheid. Tussen dit alles door komt de verdwijning van de twee meisjes ook aan de orde. We komen te weten dat de twee meisjes, de zusjes van Hildur waren, maar voor het hoe of wat moet je echt het boek lezen.

Rämö hanteert een vlotte pen en weet de persoonlijke relaties goed weer te geven. De uitwerking van Hildur is daarbij uitstekend, en maakt nieuwsgierig naar het volgende deel. Daarnaast weet de auteur ook de IJslandse omgeving mooi tot leven te roepen; enerzijds een prachtig landschap, maar ook verraderlijk.

Eigenlijk doet Satu Rämö alles goed; een spannend plot, een interessante hoofdpersoon en een aansprekende omgeving. Dit maakt van Hildur een uitstekend debuut dat goed past in de Scandi-traditie en wat zeker vraagt om een vervolg, al was het alleen maar om het onbevredigende gevoel weg te werken.