Kerri Maniscalco kennen we inmiddels van de Koninkrijk der zonden-serie, met daarin de boeken De prins van Toorn, De prins van Trots en De koning van de hel. Het spel der zonden is een standalone in dit universum, en richt zich op enkele nieuwe karakters.

De prins van Afgunst heeft nogal wat bijnamen, zoals zondaar en slechterik. Hij is dus niet een heilige. Dan ontvangt hij een cryptisch briefje dat een dodelijke speurtocht ontketent. Kunstenares Camilla Antonius aan de andere kant, wordt door Philip Vexley gechanteerd, waarbij zich een rampzalig schandaal kan ontplooien. De situatie dwingt haar een duivels akkoord te sluiten met de raadselachtige heer Ashford Synton, beter bekend als Syn. Wat Camilla niet weet is dat deze lord eigenlijk niemand minder dan Afgunst is. Omdat hij Camilla’s hulp goed kan gebruiken, doet hij er alles aan om haar aan zijn kant te krijgen. Ze moeten samen wel bereid zijn om een gevaarlijke reis maken, die hen naar de Dwalende Eilanden zal brengen. Er is echter nog een ander groot gevaar om te vermijden: verliefd worden. Kan Camilla uiteindelijk haar ware aard onthullen? En zal prins Afgunst in staat zijn, om zijn koninkrijk te redden van de ondergang?

De auteur heeft een standalone uit het universum van Koninkrijk der Zonden geschreven, met prins Afgunst in de hoofdrol. Lezers volgen deze keer kunstenares Camilla, die gechanteerd wordt en noodgedwongen een duivels akkoord met Afgunst sluit.

De lezer wordt meteen in confronterende emoties gedompeld. De schrijfster geeft ook gelijk een deel van het achtergrondverhaal van protagonist Camilla prijs. Ondanks dat zullen lezers zich blijven afvragen wie zij echt is, aangezien er nogal wat geheimzinnigheid rondom dit karakter voelbaar is. Daarnaast zijn er veel bijrollen toegekend aan enkel nieuwe wezens, die we eerder nog niet veelvuldig in de serie zijn tegengekomen. We praten dan over de Fae en vampiers.

Omdat de verhaallijn merendeel om de spicy elementen draait, neemt Maniscalco geen blad voor de mond, en kan het taalgebruik dan ook aan de vulgaire kant zijn. Er komt zogezegd behoorlijk wat onzedelijk gedrag in voor, en het lijkt erop dat de auteur in die zin meer los is gegaan op dit nadrukkelijke thema. Het verhaal is dan ook niet voor niets opgedragen aan de lezers die van verdorven sprookjes houden, en aan lezers die onverhoopt op de schurk verliefd worden. In feite waren we hier al voor gewaarschuwd. Het thema en de banaliteit moet de lezer wel absoluut liggen.

Gelukkig maakt de droge humor ook veel goed, en zorgt dat er weer voor dat de verhaallijn niet te veel van de balans verliest. Een onderwerp zoals deze kan snel als té worden ervaren namelijk, ook al zit er wel degelijk een plot in, waarbij een gedegen doel is komen kijken. Het is tevens society-gedreven aangelegd. Rangen en standen spelen daarbij een verdorven rol, waarbij uithuwelijken waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld is. De Zeven Cirkels kunnen hierin ook niet ongemoeid blijven.

De nadruk ligt niet alleen op onzedigheid, er ligt ook nadruk op het idee dat mensen maar saai en te ingetogen zijn. Al helemaal voor de prinsen van de Hel. Daarnaast omschrijft het een maatschappij waarin men vrouwen probeert te temmen, iets wat ze mondjesmaat lukt.

Een sleutel, een vervloekte troon, en een anagram vormen samen een sterke symboliek. Er wordt een magische basis voor het plot gesmeed, waarin tevens een mythisch randje wordt geweven. Waar de schrijfster eerder in de serie Het Koninkrijk der Zonden spicy scenes toepaste, lijkt het in deze standalone – die overigens enkele oude bekenden bevat – zich helemaal op de ondeugd te richten. De verhaallijn heeft in dat opzicht meer dan voldoende diepgang. Het uiteindelijke spel lijkt daardoor er op sommige momenten weinig toe te doen, ook al zal Prins Afgunst toch echt zijn koninkrijk moeten redden van de ondergang. Dat gegeven lijkt zich eerder te voldoen als een soort van achtergrondinvulling, die uiteindelijk wel weer snel afgewikkeld wordt.

Indien de lezer liever meer topics heeft van leerzame aard, dan is dit boek wellicht niet helemaal de juiste keuze. Dit is meer een boek dat men eerder uit andere behoeften en ontspanningsoverwegingen op zal pakken. Een gepeperd extraatje van de auteur, en een boek dat de titel eer aan doet. Kortom, het kan lezers mogelijk ’s nachts wakker houden.