'De Nederlandse identiteit bestaat niet. Nederland is te veelzijdig om in een cliché te vervatten.' Met deze woorden maakte Maxima zich bepaald niet populair toen ze die in 2007 uitsprak. De anders zo populair Maxima leek hier toch een paar krasjes op te lopen. Toch sloeg ze hiermee vermoedelijk de spijker op zijn pijnlijke kop.
Nederland kent anno 2016 als gevolg van eerste tweede en derde generatie immigranten een grote bevolkingsdiversiteit, maar die is nog lang niet zichtbaar in alle geledingen in de maatschappij. Dat leidt vaak tot situaties waarin men zich onbegrepen voelt en tot scheefgroei. Ook over de grenzen zien we deze scheefgroei. Neem bijvoorbeeld de laatste Oscar uitreikingen. Voor de belangrijkste rollen waren alleen blanke acteurs en actrices genomineerd. Was dat het gevolg van een ouderwetse en bekrompen jury die gewoon geen oog had voor de acteerprestaties van gekleurde acteurs of had het een dieper liggende oorzaak? De vraag die op een gegeven moment ter sprake kwam was of gekleurde mensen überhaupt wel interessante rollen kregen toegewezen.
In Kaaskoppen gaat Robert Vuijsje, die zelf van Joodse komaf is en vaak als Marokkaan wordt aangezien, in gesprek met diverse mensen die ondanks hun huidige succes tegen veel weerstand zijn aangelopen en extra hun best hebben moeten doen om te komen waar ze nu zijn. Verschillende beroepsgroepen passeren de revue, waaronder musici, politici, acteurs, ondernemers, wetenschappers. Telkens weer komen de zelfde verhalen langs. In elke beroepsgroep komen maar weinig gekleurde mensen voor. Om de één of andere reden is de drempel om succesvol te worden in een bepaald vakgebied hoger dan voor de autochtone kaaskop. Op een gegeven moment worden al deze verhalen wel wat repetitief, waardoor de overigens duidelijke boodschap er iets te dik in gesmeerd wordt. Dat is een beetje jammer, want daardoor krijgt het ook iets drammerigs. Het zou fijn zijn geweest als Vuijsje wat meer met autochtone kaaskoppen had gepraat die al dan niet tegengas zouden hebben gegeven. Hierdoor zou het boek een wat meer uitgebalanceerde indruk hebben gemaakt en de boodschap zou net zo goed - zo niet beter - zijn aangekomen.
Het meest interessant wordt het boek wanneer er dieper wordt ingegaan op hoe verschillend er door autochtone en allochtone Nederlanders tegen bepaalde zaken wordt aangekeken. De autochtone Nederlanders kunnen vaak weinig begrip opbrengen voor het geklaag en de kritische geluiden van de allochtone Nederlander. 'Je hebt je maar aan te passen', luidt het vaak gebruikte devies. Dat leidt dan weer tot onbegrip bij de allochtone Nederlander. De onvermijdelijke Zwarte Piet discussie wordt hier uiteraard ten tonele gevoerd. Alhoewel er niets wordt beschreven wat niet al lang in de maatschappelijke discussie ter sprake is gekomen, moet worden toegegeven dat op zijn minst inzichtelijk wordt gemaakt waar de aversie tegen deze Nederlandse traditie vandaan komt. Samen met zijn eigen ervaringen en de twijfels die hij heeft over de opvoeding en de toekomst van zijn eigen kinderen maakt dat het boek uiteindelijk toch een sympathieke indruk achterlaat.
Nederland kent anno 2016 als gevolg van eerste tweede en derde generatie immigranten een grote bevolkingsdiversiteit, maar die is nog lang niet zichtbaar in alle geledingen in de maatschappij. Dat leidt vaak tot situaties waarin men zich onbegrepen voelt en tot scheefgroei. Ook over de grenzen zien we deze scheefgroei. Neem bijvoorbeeld de laatste Oscar uitreikingen. Voor de belangrijkste rollen waren alleen blanke acteurs en actrices genomineerd. Was dat het gevolg van een ouderwetse en bekrompen jury die gewoon geen oog had voor de acteerprestaties van gekleurde acteurs of had het een dieper liggende oorzaak? De vraag die op een gegeven moment ter sprake kwam was of gekleurde mensen überhaupt wel interessante rollen kregen toegewezen.
In Kaaskoppen gaat Robert Vuijsje, die zelf van Joodse komaf is en vaak als Marokkaan wordt aangezien, in gesprek met diverse mensen die ondanks hun huidige succes tegen veel weerstand zijn aangelopen en extra hun best hebben moeten doen om te komen waar ze nu zijn. Verschillende beroepsgroepen passeren de revue, waaronder musici, politici, acteurs, ondernemers, wetenschappers. Telkens weer komen de zelfde verhalen langs. In elke beroepsgroep komen maar weinig gekleurde mensen voor. Om de één of andere reden is de drempel om succesvol te worden in een bepaald vakgebied hoger dan voor de autochtone kaaskop. Op een gegeven moment worden al deze verhalen wel wat repetitief, waardoor de overigens duidelijke boodschap er iets te dik in gesmeerd wordt. Dat is een beetje jammer, want daardoor krijgt het ook iets drammerigs. Het zou fijn zijn geweest als Vuijsje wat meer met autochtone kaaskoppen had gepraat die al dan niet tegengas zouden hebben gegeven. Hierdoor zou het boek een wat meer uitgebalanceerde indruk hebben gemaakt en de boodschap zou net zo goed - zo niet beter - zijn aangekomen.
Het meest interessant wordt het boek wanneer er dieper wordt ingegaan op hoe verschillend er door autochtone en allochtone Nederlanders tegen bepaalde zaken wordt aangekeken. De autochtone Nederlanders kunnen vaak weinig begrip opbrengen voor het geklaag en de kritische geluiden van de allochtone Nederlander. 'Je hebt je maar aan te passen', luidt het vaak gebruikte devies. Dat leidt dan weer tot onbegrip bij de allochtone Nederlander. De onvermijdelijke Zwarte Piet discussie wordt hier uiteraard ten tonele gevoerd. Alhoewel er niets wordt beschreven wat niet al lang in de maatschappelijke discussie ter sprake is gekomen, moet worden toegegeven dat op zijn minst inzichtelijk wordt gemaakt waar de aversie tegen deze Nederlandse traditie vandaan komt. Samen met zijn eigen ervaringen en de twijfels die hij heeft over de opvoeding en de toekomst van zijn eigen kinderen maakt dat het boek uiteindelijk toch een sympathieke indruk achterlaat.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Nederland kent anno 2016 als gevolg van eerste tweede en derde generatie immigranten een grote bevolkingsdiversiteit, maar die is nog lang niet zichtbaar in alle geledingen in de maatschappij. Dat leidt vaak tot situaties waarin men zich onbegrepen voelt en tot scheefgroei. Ook over de grenzen zien we deze scheefgroei. Neem bijvoorbeeld de laatste Oscar uitreikingen. Voor de belangrijkste rollen waren alleen blanke acteurs en actrices genomineerd. Was dat het gevolg van een ouderwetse en bekrompen jury die gewoon geen oog had voor de acteerprestaties van gekleurde acteurs of had het een dieper liggende oorzaak? De vraag die op een gegeven moment ter sprake kwam was of gekleurde mensen überhaupt wel interessante rollen kregen toegewezen.
In Kaaskoppen gaat Robert Vuijsje, die zelf van Joodse komaf is en vaak als Marokkaan wordt aangezien, in gesprek met diverse mensen die ondanks hun huidige succes tegen veel weerstand zijn aangelopen en extra hun best hebben moeten doen om te komen waar ze nu zijn. Verschillende beroepsgroepen passeren de revue, waaronder musici, politici, acteurs, ondernemers, wetenschappers. Telkens weer komen de zelfde verhalen langs. In elke beroepsgroep komen maar weinig gekleurde mensen voor. Om de één of andere reden is de drempel om succesvol te worden in een bepaald vakgebied hoger dan voor de autochtone kaaskop. Op een gegeven moment worden al deze verhalen wel wat repetitief, waardoor de overigens duidelijke boodschap er iets te dik in gesmeerd wordt. Dat is een beetje jammer, want daardoor krijgt het ook iets drammerigs. Het zou fijn zijn geweest als Vuijsje wat meer met autochtone kaaskoppen had gepraat die al dan niet tegengas zouden hebben gegeven. Hierdoor zou het boek een wat meer uitgebalanceerde indruk hebben gemaakt en de boodschap zou net zo goed - zo niet beter - zijn aangekomen.
Het meest interessant wordt het boek wanneer er dieper wordt ingegaan op hoe verschillend er door autochtone en allochtone Nederlanders tegen bepaalde zaken wordt aangekeken. De autochtone Nederlanders kunnen vaak weinig begrip opbrengen voor het geklaag en de kritische geluiden van de allochtone Nederlander. 'Je hebt je maar aan te passen', luidt het vaak gebruikte devies. Dat leidt dan weer tot onbegrip bij de allochtone Nederlander. De onvermijdelijke Zwarte Piet discussie wordt hier uiteraard ten tonele gevoerd. Alhoewel er niets wordt beschreven wat niet al lang in de maatschappelijke discussie ter sprake is gekomen, moet worden toegegeven dat op zijn minst inzichtelijk wordt gemaakt waar de aversie tegen deze Nederlandse traditie vandaan komt. Samen met zijn eigen ervaringen en de twijfels die hij heeft over de opvoeding en de toekomst van zijn eigen kinderen maakt dat het boek uiteindelijk toch een sympathieke indruk achterlaat.