Liane Moriarty is de eerste Australische auteur waarvan de roman, Grote, kleine leugens op nummer 1 in de bestsellerlijsten in de VS binnenkwam. Ook de voorganger van dit boek, Het geheim van mijn man, stond na verschijning vrijwel direct op de bestellerlijst van The New York Times.
Moriarty woont samen met haar man en twee kinderen in Sydney. Alhoewel het verhaal ongetwijfeld gebaseerd is op waargebeurde ervaringen, geeft Moriarty aan dat de personages van Pirrewee Public niet gebaseerd zijn op de ouders van de basisschool van haar eigen kinderen. ‘De ouders op die school,’ zo zegt ze zelf, ‘gedragen zich teleurstellend beschaafd’.

Pirrewee Beach, een kleine stad aan zee in Australië. Op de lokale, pittoreske bassischool Pirrewee Public heerst een ‘ons kent ons’ verhouding; de roddels op het schoolplein gaan dan ook over schandalen, ex-mannen, nanny’s, (kersverse) moeders en hun kroost. De bijkomende leugens van klein tot groot, van onschuldig tot schokkend ontstaan zodoende vanuit aannames, roddels, haat of om bestwil. Maar wat voor leugen dan ook, uiteindelijk komen ze uit. De kleinste leugens zijn vaak het gevaarlijkst. Zo ook in Pirrewee Beach, wat zelfs de dood van een ouder tot gevolg heeft. Was het een tragisch ongeluk? Moord? Ruzie? Inspecteur Adrian Quinlan onderzoekt het voorval en ondervraagt de aanwezigen op de beruchte en beroemde quizavond, waarop de dood plaatsvond. Wie spreekt de waarheid?

Direct vanaf het begin van het verhaal weet je dat er een ouder overlijdt op de quizavond van Pirrewee Public, maar wat er precies is voorgevallen, blijft tot het eind toe onbekend. In de tweede helft van het boek neemt de nieuwsgierigheid toe en geeft Moriarty voldoende ruimte om te blijven gissen, tot de uiteindelijke quizavond afgelopen is.

Het verhaal in Grote, kleine leugens is in het begin moeilijk te grijpen; wisselende personages vertellen over hun alledaagse leven. Een overvloed van bijpersonages, die onderling op verschillende manieren verbonden zijn en de uitgebreide manier waarop Moriarty je kennis laat maken met alle ouders, kinderen, juffen, etc. houden het leestempo, ondanks de korte hoofdstukken, niet hoog. Wat in het eerste deel van het boek niet aanspoort om door te lezen, verandert in de tweede helft. Je weet inmiddels meer van de hoofdpersonages - Madeline, Celeste en Jane - en ook de verhoudingen onderling zijn duidelijker.

De personages in het boek zijn levensecht beschreven. Vooral de vrouwen, met hun welbekende – en vaak overtrokken – familieproblemen, groot en klein. Het verhaal zou zich zo op een willekeurige bassischool kunnen afspelen. Moriarty heeft – blijkt o.a. uit haar dankwoord- goed onderzoek gedaan naar de gebeurtenissen die voorkomen in de verhaallijn, wat de echtheid van het verhaal ten goede komt. Ondanks dat het boek draait om de dood van een ouder, is het zeker geen pure thriller. Het valt eerder te bestempelen als een spannende roman. Het is een verhaal over de relaties die mensen onderling hebben en wat een leugen tot gevolgen kan hebben. Moriarty heeft het geschreven als een soapserie, maar waarin de realiteit op een smeuïge, hilarische, vermakelijke en schrikbarende manier is beschreven. Een boek dat voor de doelgroep vrouwen/moeders uiterst geschikt is, waarbij je al snel de personages gaat vergelijken met de personen op je eigen schoolplein…