Matthew (MJ) Arlidge brak in 2015 door met zijn debuutthriller Iene miene mutte. Het was een razendsnelle en bij tijd en wijlen gruwelijk boek dat indruk maakte. Daarna volgden Piep zei de muis en Pluk een roos , eigenlijk van hetzelfde laken een pak: snel, gruwelijk maar ook zeer interessant. Nu is er deel vier in de serie rondom inspecteur Helen Grace: Klikspaan. Weet Arlidge ons wederom te 'pakken'?

Southampton wordt geteisterd door brand. Nu is dat voor een stad gewoon, maar deze branden worden aangestoken én eisen levens. In één gezin vallen twee doden en een gewonde. Daarna volgen meer branden waarbij mensen gruwelijk aan hun eind komen. Wie heeft het voorzien op de stad en wil alles het liefst zien affakkelen? Aan inspecteur Helen Grace de eer om de zaak op te lossen. Tegelijkertijd worstelt ze met haar eigen demonen, die wel steeds meer een plekje in haar leven krijgen. Maar zoals altijd is ook journaliste iemand die haar bloed wel kan drinken. Weet Grace staande te blijven in dit geweld?

In een interview met ons in 2016 gaf hij al aan dat Klikspaan over een moordzuchtige pyromaan zou gaan. Hij werd geïnspireerd door de pyromaan John Orr, die in Californië tweehonderd branden stichtte en er ook mensen mee doodde. Saillant detail: de beste man was zelf brandonderzoeker.

Vuur is de hoofdpersoon in Klikspaan, een middel om mensen mee te doden. De gedetailleerde manier hoe Arlidge brandverloop beschrijft, laat doorschemeren dat hij menig uur in boeken over brand zat of er deskundigen over sprak. Natuurlijk zou Arlidge Arlidge niet zijn als hij de dood van zijn slachtoffers gruwelijk beschrijft. Dood door brand is heftig en Arlidge doet niets om de lezer daarvoor te behoeden.

Ook in dit boek is Helen Grace weer hét karakter waarop het verhaal leunt. Wel is haar geschiedenis minder prominent aanwezig dan in de eerste drie boeken. Het komt nu meer op haar speurderstalenten aan en die kan ze zeker kwijt in Klikspaan.

Een van de pijlers in de serie is de enorme snelheid waarmee de auteur het verhaal voorschotelt en ook in dit boek is dat niet anders. De ruim vierhonderd pagina's worden op sneltreinvaart verorberd, wat komt door de fijne schrijfstijl van Arlidge én door de korte hoofdstukken waarin het verhaal wordt verteld.

Toch is er ook wel wat aan te merken. Zo is de nieuwigheid er nu wel een beetje af. Grace is niet meer de mysterieuze hoofdpersoon die ze was in de eerdere delen. Maar dit doet niet af aan de kracht van Arlidge: snelheid, gruwel én een fijne plot. De man kan schrijven.