Een opleiding gevolgd als jurist, een job als marketingmanager in het bedrijfsleven, eigenaar uitbater van een B&B in Bourgondië en auteur. We lezen hier het curriculum vitae van de in Antwerpen geboren Gert Erauw. In eerste opzicht zijn de voornoemde activiteiten geen resultaat van een logisch vervolg op elkaar maar de lezers van eerder werk van Erauw zullen zijn geschreven producten ook niet als ‘leesvoer van de grote stapel’ kwalificeren. Of zoals de Vlaamse journalist Lukas de Vos het treffend benoemde: ‘Zijn schrijfstijl, de illusie van het moment, tilt hem hoog boven de doordeweekse thriller’.
Inmiddels heeft hij tijd gevonden zijn vierde boek te presenteren, De grap.
Zijn dochter is hem alles. Peter Fraterman adoreert haar en zal alles wat in zijn vermogen ligt, inzetten om het Axelle naar de zin te maken. Die drive lijkt wat te gaan minimaliseren als zijn, tot jonge vrouw uitgegroeide, kleine meid hem vertelt dat ze een vriend heeft. Om zijn dochter niet meteen te verliezen is hij bereid kennis te maken met zijn toekomstige schoonzoon die omkijkt als je hem Bram De Belder noemt.
Maar in werkelijkheid kan Peter hem niet luchten of zien en doet er alles aan om de blinde verliefdheid van zijn dochter wat te temperen. Inmiddels zonder werk en de bodem van zijn schatkist steeds meer tevoorschijn komende, neemt hij een aanlokkelijk aanbod aan. Hij zal fors betaald worden als hij ervoor kan zorgen dat de echtgenote van de opdrachtgever verliefd op hem wordt etc. etc…. En voor vrouwen doet Peter veel, zo niet alles.
De opzet in De grap is na het lezen van de eerste pagina volledig duidelijk. Erauw heeft op papier gezet wat Peter Fraterman hem kwijt heeft gewild dus Peter vertelt. Voor de lezer betekent dat voortdurend je lach in houden. In de typische stijl waarmee de auteur zich onderscheidt van de meeste van zijn collega’s loodst hij zijn lezers door de verrassende en soms opwindende avonturen van zijn protagonist. Een betere quote als uitgever Wim Urgel zijn lezers voorschotelt is nauwelijks te maken. Citaat: ‘Een meesterlijke roman, flink gekruid. Spannend, pittig, schalks … maar (lichtjes) verontrustend’. Dat is De grap ten voeten uit.
Wel doet het lezen van De grap een beetje denken aan de stijl van Erauw’s collega Anne-Laure Van Neer in haar laatste werk, Maurice. Het zijn de spot en humor die de eerste viool spelen en de lezer vermaken en entertainen, tot de laatst bladzijde toe. Geen snelle thriller maar een staccato geschreven misdaadroman waarin de dader(s) hun slachtoffer tot het uiterste kwellen…of is hier vermaken beter op zijn plaats? Die keuze is aan de lezer!
Inmiddels heeft hij tijd gevonden zijn vierde boek te presenteren, De grap.
Zijn dochter is hem alles. Peter Fraterman adoreert haar en zal alles wat in zijn vermogen ligt, inzetten om het Axelle naar de zin te maken. Die drive lijkt wat te gaan minimaliseren als zijn, tot jonge vrouw uitgegroeide, kleine meid hem vertelt dat ze een vriend heeft. Om zijn dochter niet meteen te verliezen is hij bereid kennis te maken met zijn toekomstige schoonzoon die omkijkt als je hem Bram De Belder noemt.
Maar in werkelijkheid kan Peter hem niet luchten of zien en doet er alles aan om de blinde verliefdheid van zijn dochter wat te temperen. Inmiddels zonder werk en de bodem van zijn schatkist steeds meer tevoorschijn komende, neemt hij een aanlokkelijk aanbod aan. Hij zal fors betaald worden als hij ervoor kan zorgen dat de echtgenote van de opdrachtgever verliefd op hem wordt etc. etc…. En voor vrouwen doet Peter veel, zo niet alles.
De opzet in De grap is na het lezen van de eerste pagina volledig duidelijk. Erauw heeft op papier gezet wat Peter Fraterman hem kwijt heeft gewild dus Peter vertelt. Voor de lezer betekent dat voortdurend je lach in houden. In de typische stijl waarmee de auteur zich onderscheidt van de meeste van zijn collega’s loodst hij zijn lezers door de verrassende en soms opwindende avonturen van zijn protagonist. Een betere quote als uitgever Wim Urgel zijn lezers voorschotelt is nauwelijks te maken. Citaat: ‘Een meesterlijke roman, flink gekruid. Spannend, pittig, schalks … maar (lichtjes) verontrustend’. Dat is De grap ten voeten uit.
Wel doet het lezen van De grap een beetje denken aan de stijl van Erauw’s collega Anne-Laure Van Neer in haar laatste werk, Maurice. Het zijn de spot en humor die de eerste viool spelen en de lezer vermaken en entertainen, tot de laatst bladzijde toe. Geen snelle thriller maar een staccato geschreven misdaadroman waarin de dader(s) hun slachtoffer tot het uiterste kwellen…of is hier vermaken beter op zijn plaats? Die keuze is aan de lezer!
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Inmiddels heeft hij tijd gevonden zijn vierde boek te presenteren, De grap.
Zijn dochter is hem alles. Peter Fraterman adoreert haar en zal alles wat in zijn vermogen ligt, inzetten om het Axelle naar de zin te maken. Die drive lijkt wat te gaan minimaliseren als zijn, tot jonge vrouw uitgegroeide, kleine meid hem vertelt dat ze een vriend heeft. Om zijn dochter niet meteen te verliezen is hij bereid kennis te maken met zijn toekomstige schoonzoon die omkijkt als je hem Bram De Belder noemt.
Maar in werkelijkheid kan Peter hem niet luchten of zien en doet er alles aan om de blinde verliefdheid van zijn dochter wat te temperen. Inmiddels zonder werk en de bodem van zijn schatkist steeds meer tevoorschijn komende, neemt hij een aanlokkelijk aanbod aan. Hij zal fors betaald worden als hij ervoor kan zorgen dat de echtgenote van de opdrachtgever verliefd op hem wordt etc. etc…. En voor vrouwen doet Peter veel, zo niet alles.
De opzet in De grap is na het lezen van de eerste pagina volledig duidelijk. Erauw heeft op papier gezet wat Peter Fraterman hem kwijt heeft gewild dus Peter vertelt. Voor de lezer betekent dat voortdurend je lach in houden. In de typische stijl waarmee de auteur zich onderscheidt van de meeste van zijn collega’s loodst hij zijn lezers door de verrassende en soms opwindende avonturen van zijn protagonist. Een betere quote als uitgever Wim Urgel zijn lezers voorschotelt is nauwelijks te maken. Citaat: ‘Een meesterlijke roman, flink gekruid. Spannend, pittig, schalks … maar (lichtjes) verontrustend’. Dat is De grap ten voeten uit.
Wel doet het lezen van De grap een beetje denken aan de stijl van Erauw’s collega Anne-Laure Van Neer in haar laatste werk, Maurice. Het zijn de spot en humor die de eerste viool spelen en de lezer vermaken en entertainen, tot de laatst bladzijde toe. Geen snelle thriller maar een staccato geschreven misdaadroman waarin de dader(s) hun slachtoffer tot het uiterste kwellen…of is hier vermaken beter op zijn plaats? Die keuze is aan de lezer!