De schrijverscarrière van Chris Ryan begon eigenlijk al in 1984, toen hij werd toegelaten tot de vermaarde SAS. Nou ja, toegelaten. Hij moest wel een bijzonder brute selectieprocedure door. Begin jaren negentig werd Ryan samen met zijn collega’s van de SAS uitgezonden naar Irak. Hun doel: voorkomen dat Irak Scud raketten op Israël kan afvuren. Al bij het begin van de missie, Bravo Two Zero genaamd, ging het verkeerd. De patrouille van Chris Ryan (en Andy McNab) werd ontdekt en vervolgens dagen lang opgejaagd. Resultaat: doden, gevangenen en een persoon die kan ontkomen. Zijn naam: Chris Ryan. Het boek: De achtste man.
De achtste man is geen boek over wapenhandelingen of spannende insluipmissies. Ja, wellicht het begin. Maar waar dit boek met name over gaat, is het uithoudingsvermogen van de mens. Ok, de missie Bravo Two Zero is slecht voorbereid. De radioverbindingen werken niet en het is in de woestijn ’s nachts erg koud. Zelfs overdag is de temperatuur nauwelijks te harden. De eenheid is er slecht op voorbereid en dat kost slachtoffers. Chris Ryan is uiteindelijk de enige die kan ontsnappen. Zijn tocht naar de Syrische grens (toen nog redelijk bevriend gebied, in elk geval beter dan het Irak van Saddam Hoessein) is bijna onmenselijk. Dagenlang sjokt Ryan voort, zich nauwelijks in levend houdend met hetgeen de natuur hem voorschotelt. Slechts sporadisch weet hij water te vinden en als hij het vindt, blijkt het verontreinigd te zijn. Met blaren en andere ongemakken tot gevolg. En toch houdt Ryan vol.
De achtste man is het eerste boek van Chris Ryan. Zijn schrijfstijl is zakelijk en zorgt er niet echt voor dat de lezer het verhaal ingezogen wordt, iets dat later in zijn carriere juist een kracht van de auteur wordt. Dit staat overigens echt los van de heldhaftige overlevingstocht van Chris Ryan. Wat de auteur goed naar voren brengt, is hoeveel je als mens kunt verduren zonder op te geven. Hij is daarmee een inspiratiebron voor velen.
Dit boek is voor de liefhebbers van militaire boeken of actiethrillers. Verwacht geen kogelregens en ultieme spanning. Nee, het is wel een verhaal over de veerkracht van de mens. En die veerkracht is immens.
De achtste man is geen boek over wapenhandelingen of spannende insluipmissies. Ja, wellicht het begin. Maar waar dit boek met name over gaat, is het uithoudingsvermogen van de mens. Ok, de missie Bravo Two Zero is slecht voorbereid. De radioverbindingen werken niet en het is in de woestijn ’s nachts erg koud. Zelfs overdag is de temperatuur nauwelijks te harden. De eenheid is er slecht op voorbereid en dat kost slachtoffers. Chris Ryan is uiteindelijk de enige die kan ontsnappen. Zijn tocht naar de Syrische grens (toen nog redelijk bevriend gebied, in elk geval beter dan het Irak van Saddam Hoessein) is bijna onmenselijk. Dagenlang sjokt Ryan voort, zich nauwelijks in levend houdend met hetgeen de natuur hem voorschotelt. Slechts sporadisch weet hij water te vinden en als hij het vindt, blijkt het verontreinigd te zijn. Met blaren en andere ongemakken tot gevolg. En toch houdt Ryan vol.
De achtste man is het eerste boek van Chris Ryan. Zijn schrijfstijl is zakelijk en zorgt er niet echt voor dat de lezer het verhaal ingezogen wordt. Dit staat overigens echt los van de heldhaftige overlevingstocht van Chris Ryan. Tenminste, als we de auteur mogen geloven. Want een aantal keren is hij erop te betrappen zijn eigen aandeel in de missie uit te vergroten. De positieve kant dan. Hij is niet erg positief over zijn collega’s en dus ook niet over Andy McNab. Daardoor voelt het een beetje als moddergooien en dat maakt het verhaal er niet sympathieker op. Dat is jammer en was totaal niet nodig geweest. Dat maakt dit boek ook minder sterk dan Bravo Two Zero van Andy McNab. Die natuurlijk ook zijn eigen positieve aandeel uitvergroot, maar nauwelijks met modder gooit en er wel een spannend verhaal van heeft gemaakt.
Dit boek is voor de liefhebbers van militaire boeken of actiethrillers. Verwacht geen kogelregens en ultieme spanning. Nee, het is wel een verhaal over de veerkracht van de mens. wel eentje met wellicht een verplicht korreltje zout.
Lees hier onze recensies van Chris Ryan.