David Hewson is een Britse auteur die bij de thrillerliefhebbers bekend is door drie reeksen. De eerste is die van de Romeinse politieman Nic Costa. De tweede is zijn adaptie van de Scandinavische tv-serie The Killing naar ‘het boek’. De laatste is de Amsterdam-serie, waarin politieagenten Pieter Vos en Laura Bakker in en rond Amsterdam zaken oplossen (lees de recensies hier). Hewson draait al heel wat jaren mee als auteur en als ThrillZone interviewden wij hem al vijf keer (dat lees je hier). Het laatste gesprek dat we met hem hadden dateert van februari en ging met name over zijn nieuwste stand alone thriller/roman; De engel van Venetië (dat gesprek lees je hier). Volgens eigen zeggen zijn beste werk tot nu toe. Zijn wij het daarmee eens?

Het is 1943. De Tweede Wereldoorlog is op haar hoogtepunt. In het zuiden van Italië zijn de geallieerden aan land gekomen en ze vorderen gestaag. Het noorden van Italië is bezet door de Duitsers en zij hebben een marionet als staatshoofd zitten; Il Duce, Benito Mussolini. Ook in het winterse Venetië zijn de Duitsers aangekomen en zij gebruiken het oord als rustplaats. De opera is nog open en de bordelen draaien overuren.

In dit Venetië moet de jonge Paolo Uccello het hoofd boven water houden. Hij heeft de weverij van zijn ouders geërfd, die in Verona zijn gedood bij een bombardement. De zaak liep al niet zo goed en de enige opdracht die Paolo heeft gekregen moet dan ook naar behoren worden uitgevoerd. De enige uitdaging; de planning is veel te ambitieus.

Dan wordt hij gevraagd om twee op de vlucht geslagen partizanen te herbergen. Het gaat om broer Vanni en zus Mika Artom, Joodse mensen die in het noorden van Italië bruggen en spoorwegen opbliezen. Vanni is gewond en herstellende; Mika is het tegenovergestelde. Zij zint op wraak op de Duitsers. Lukt het Paolo om het duo veilig te verbergen door de zoekende Duitsers?

De engel van Venetië is een standalone roman, of thriller, of wat je wilt. Het boek heeft verschillende facetten in zich die het boek een enorme diepte meegeven. Ten eerste is er het ‘spannende’ deel van het boek. Venetië wordt bezet door Duitsers die geen goeds in de zin hebben. In hun jacht op Mika en Vanni is niets teveel; burgers worden zonder pardon tegen de muur gezet en zelfs geestelijken worden gemarteld. Hewson neemt de lezer mee in een spannend plot waarbij het tot het eind onbekend blijft hoe het nu precies afloopt.

Voor de verhaallijn maakt Hewson gebruik van sprongen in de tijd. Het verhaal wordt door opa Paolo aan zijn kleinzoon Nico vertelt; we spreken 1999. Door het vertellen springt de tijd terug naar het Venetië van 1943, wat een prachtig gevonden afwisseling betekent. Het is al snel duidelijk dat opa Paolo een groot geheim met zich meedraagt; eentje die hij alleen aan zijn kleinzoon kwijt wil.

Maar eigenlijk is De engel van Venetië veel meer dan een spannend boek. Het is een soort epos die slechts een week qua tijd beslaat. Het boek gaat over menselijke verhouding. Bijvoorbeeld die van de jonge, naïeve Paolo met Mika en Vanni. Vooral met die laatste bouwt hij een bijzondere band op. En hetzelfde geldt eigenlijk voor de band tussen opa Paolo en zijn kleinzoon in 1999. Ongewild wordt de kleinzoon op deze manier onderdeel van een geschiedenis die hij niet kende. Hewson weet deze menselijkheid van de pagina’s af te laten druipen en dat zorgt voor een realistisch geheel. Temeer omdat de verzetsstrijders in 1943 geen helden zijn. Het zijn doodnormale burgers die in abnormale omstandigheden een keus moeten maken. Kom ik in opstand, of laat ik het gaan? Ook dit dilemma komt meermaals in De engel van Venetië op pijnlijke wijze naar voren.

Met dit boek wil David Hewson eigenlijk uitschreeuwen dat wij als mensheid onze geschiedenis niet moeten vergeten. Ondanks dat een bezoek aan Venetië tegenwoordig voor veel mensen een echt uitje is, heeft de stad ook een verschrikkelijke tijd in de oorlog gekend. Hewson lijkt te willen zeggen; raak je eigen geschiedenis niet uit het oog. Koester het, en vergeet de lessen ervan niet. Vooral in de verhaallijn van de kleinzoon in 1999 komt dit expliciet naar voren.

De grote hoofdrolspeler van het boek is niet Paolo, of Mika, of Vanni. Ondanks dat deze karakters uitstekend én realistisch zijn uitgewerkt. Nee, het is de stad Venetië. Met haar steegjes, veranderende weersomstandigheden en eigenzinnige bevolking. Hewson weet haar tot leven te roepen. Alle kleuren, geuren en geluiden komen je tegemoet bij het lezen, alsof je er zelf bij bent. Dit kennen we van de auteur; ook Amsterdam en Rome werden al zo ‘echt’ tot leven geroepen door Hewson en Venetië doet daar niet voor onder.

De engel van Venetië is een enorm krachtig en indrukwekkend boek waarmee David Hewson nog maar eens laat zien een geweldige auteur te zijn. De mix van spanning, een sterke verhaallijn bemenst met realistische personen én een diepere boodschap zorgt voor een onvergetelijke leeservaring.