Toen in 2016 het debuut van Emelie Schepp op de markt verscheen waren de meningen over deze nieuwe ster aan het firmament danig verdeeld. Volgens de achterflap en de heilige overtuiging van de uitgever was Schepp ‘voor de fans van Samuel Björk en Jo Nesbo’.
Voor ThrillZone heeft onze eigen Denise Wolfs Memento gerecenseerd en geeft aan dat ze een aardig debuut heeft geschreven maar niet meer dan dat en dat er veel ruimte voor verbetering is.
Inmiddels is de Zweedse toe aan haar vijfde boek (lees hier onze recensies). Met Alter Ego heeft Schepp een goed verhaal afgeleverd maar zelfs al is ze flink gegroeid als schrijfster en is het verhaal een stuk beter dan Memento, toch gaat de vergelijking met Björk en Nesbo niet op. Men kan zich afvragen of het ook wel juist is om deze vergelijking te blijven maken.
Emelie Schepp heeft haar eigen personages gecreëerd en weet deze ieder boek wat verder uit te diepen. Met Jana Berzelius heeft ze een heel sterk hoofdpersonage gevormd die nog vrij lang meekan.
Twee vrouwen worden dood gevonden in een rivier. Van beide vrouwen zijn de benen aan elkaar genaaid. De vraag is wie wil deze vrouwen laten lijken op zeemeerminnen en waarom? Officier van Justitie Jana Berzelius weet een verband te leggen met de zaak Simon Norell, een jongeman die zijn familie heeft uitgemoord en sindsdien vastzit in een tbs-kliniek. Maar als Jana met Simon probeert te communiceren, weigert hij te praten en moet iemand het vertrouwen zien te winnen en de enige die dit kan is uitgerekend de man die zich als een dreigende schaduw in het leven van Jana voortbeweegt; Danilo Pena.
Schepp heeft met Jana een schot in de roos geplaatst. Een schijnbaar onverstoorbare vrouw maar die bij de confrontatie met haar ex-vriend compleet door het lint gaat en zich volledig verliest als zij in gevaar komt. Wat overigens wel een prachtig bruggetje is voor een volgend boek. Ze maakt deel uit van een team wat de moorden moet onderzoeken wat op zijn minst niet echt allemaal op dezelfde lijn zitten. Mia, het personage wat eigenlijk het tegenovergestelde van Jana is heeft een bloedhekel aan de Officier van Justitie en Hendrik die het team moet leiden, probeert alle ballen tegelijk in de lucht te houden en moet schipperen om beide dames scherp te houden.
Het verhaal wordt vlot verteld. De schrijfwijze van Schepp is niet buitengewoon maar ze heeft niet veel moeite om haar lezers aan haar te binden en de spanning in het verhaal blijft constant aanwezig. Toch blijft er een wat wrang gevoel knagen als de zaak in een stroomversnelling komt omdat Mia via Tinder een blind-date heeft met een verdachte van de moorden. Deze toevalligheid is net even te ver gezocht.
De driehoeksverhouding van Jana, Danilo en haar vader die elkaar in een wurggreep houden is het beste deel van het boek. De kilheid tussen deze drie is eigenlijk de rode draad door de verhalen en sterk neergezet. Schepp heeft heel subtiel in dit deel al een voorzet gegeven voor een nieuw verhaal waarin de kilheid tussen Jana en haar familie alleen maar groter kan worden en een confrontatie niet uit kan blijven.
Emelie Schepp is zeker gegroeid als schrijfster. Zelfs de onvolprezen VN Thrillergids weet haar inmiddels op waarde te schatten, maar is dat genoeg om een vergelijking te maken met de groten uit de Zweedse thrillerscene? Voor het gevoel niet maar dat kan helemaal geen kwaad. Zij kan een eigen plekje in 'Thrillerland' claimen als ze probeert een eigen stijl te vormen en vergelijkingen los gaat laten. Het is misschien een mooie verkooptruc maar het legt een onnodig verwachtingspatroon bij haar neer. In de recensie van Memento gaf Denis Wolfs terecht aan dat er veel ruimte voor verbetering was. Die verbeteringen zijn er zeker gekomen maar het kan nog beter, dus het blijft een groeiproces, zolang Schepp de spanning in haar personages weet te houden.
Emelie Schepp heeft haar eigen personages gecreëerd en weet deze ieder boek wat verder uit te diepen. Met Jana Berzelius heeft ze een heel sterk hoofdpersonage gevormd die nog vrij lang meekan.
Twee vrouwen worden dood gevonden in een rivier. Van beide vrouwen zijn de benen aan elkaar genaaid. De vraag is wie wil deze vrouwen laten lijken op zeemeerminnen en waarom? Officier van Justitie Jana Berzelius weet een verband te leggen met de zaak Simon Norell, een jongeman die zijn familie heeft uitgemoord en sindsdien vastzit in een tbs-kliniek. Maar als Jana met Simon probeert te communiceren, weigert hij te praten en moet iemand het vertrouwen zien te winnen en de enige die dit kan is uitgerekend de man die zich als een dreigende schaduw in het leven van Jana voortbeweegt; Danilo Pena.
Schepp heeft met Jana een schot in de roos geplaatst. Een schijnbaar onverstoorbare vrouw maar die bij de confrontatie met haar ex-vriend compleet door het lint gaat en zich volledig verliest als zij in gevaar komt. Wat overigens wel een prachtig bruggetje is voor een volgend boek. Ze maakt deel uit van een team wat de moorden moet onderzoeken wat op zijn minst niet echt allemaal op dezelfde lijn zitten. Mia, het personage wat eigenlijk het tegenovergestelde van Jana is heeft een bloedhekel aan de Officier van Justitie en Hendrik die het team moet leiden, probeert alle ballen tegelijk in de lucht te houden en moet schipperen om beide dames scherp te houden.
Het verhaal wordt vlot verteld. De schrijfwijze van Schepp is niet buitengewoon maar ze heeft niet veel moeite om haar lezers aan haar te binden en de spanning in het verhaal blijft constant aanwezig. Toch blijft er een wat wrang gevoel knagen als de zaak in een stroomversnelling komt omdat Mia via Tinder een blind-date heeft met een verdachte van de moorden. Deze toevalligheid is net even te ver gezocht.
De driehoeksverhouding van Jana, Danilo en haar vader die elkaar in een wurggreep houden is het beste deel van het boek. De kilheid tussen deze drie is eigenlijk de rode draad door de verhalen en sterk neergezet. Schepp heeft heel subtiel in dit deel al een voorzet gegeven voor een nieuw verhaal waarin de kilheid tussen Jana en haar familie alleen maar groter kan worden en een confrontatie niet uit kan blijven.
Emelie Schepp is zeker gegroeid als schrijfster. Zelfs de onvolprezen VN Thrillergids weet haar inmiddels op waarde te schatten, maar is dat genoeg om een vergelijking te maken met de groten uit de Zweedse thrillerscene? Voor het gevoel niet maar dat kan helemaal geen kwaad. Zij kan een eigen plekje in 'Thrillerland' claimen als ze probeert een eigen stijl te vormen en vergelijkingen los gaat laten. Het is misschien een mooie verkooptruc maar het legt een onnodig verwachtingspatroon bij haar neer. In de recensie van Memento gaf Denis Wolfs terecht aan dat er veel ruimte voor verbetering was. Die verbeteringen zijn er zeker gekomen maar het kan nog beter, dus het blijft een groeiproces, zolang Schepp de spanning in haar personages weet te houden.
Afbeelding
Marinus van de Velde
Ik ben Marinus van de Velde, van bouwjaar 1984. Ik mag mezelf de eigenaar noemen van ThrillZone! Ik lees al van jongs af aan. Mijn interesses liggen breed; Scandi, Nederlandstalig, spionage, maar ik vind Baldacci en Lee Child bijvoorbeeld ook geweldig. Lezen voor ThrillZone betekent soms het oprekken van je comfortzone en dat lukt goed!
Emelie Schepp heeft haar eigen personages gecreëerd en weet deze ieder boek wat verder uit te diepen. Met Jana Berzelius heeft ze een heel sterk hoofdpersonage gevormd die nog vrij lang meekan.
Twee vrouwen worden dood gevonden in een rivier. Van beide vrouwen zijn de benen aan elkaar genaaid. De vraag is wie wil deze vrouwen laten lijken op zeemeerminnen en waarom? Officier van Justitie Jana Berzelius weet een verband te leggen met de zaak Simon Norell, een jongeman die zijn familie heeft uitgemoord en sindsdien vastzit in een tbs-kliniek. Maar als Jana met Simon probeert te communiceren, weigert hij te praten en moet iemand het vertrouwen zien te winnen en de enige die dit kan is uitgerekend de man die zich als een dreigende schaduw in het leven van Jana voortbeweegt; Danilo Pena.
Schepp heeft met Jana een schot in de roos geplaatst. Een schijnbaar onverstoorbare vrouw maar die bij de confrontatie met haar ex-vriend compleet door het lint gaat en zich volledig verliest als zij in gevaar komt. Wat overigens wel een prachtig bruggetje is voor een volgend boek. Ze maakt deel uit van een team wat de moorden moet onderzoeken wat op zijn minst niet echt allemaal op dezelfde lijn zitten. Mia, het personage wat eigenlijk het tegenovergestelde van Jana is heeft een bloedhekel aan de Officier van Justitie en Hendrik die het team moet leiden, probeert alle ballen tegelijk in de lucht te houden en moet schipperen om beide dames scherp te houden.
Het verhaal wordt vlot verteld. De schrijfwijze van Schepp is niet buitengewoon maar ze heeft niet veel moeite om haar lezers aan haar te binden en de spanning in het verhaal blijft constant aanwezig. Toch blijft er een wat wrang gevoel knagen als de zaak in een stroomversnelling komt omdat Mia via Tinder een blind-date heeft met een verdachte van de moorden. Deze toevalligheid is net even te ver gezocht.
De driehoeksverhouding van Jana, Danilo en haar vader die elkaar in een wurggreep houden is het beste deel van het boek. De kilheid tussen deze drie is eigenlijk de rode draad door de verhalen en sterk neergezet. Schepp heeft heel subtiel in dit deel al een voorzet gegeven voor een nieuw verhaal waarin de kilheid tussen Jana en haar familie alleen maar groter kan worden en een confrontatie niet uit kan blijven.
Emelie Schepp is zeker gegroeid als schrijfster. Zelfs de onvolprezen VN Thrillergids weet haar inmiddels op waarde te schatten, maar is dat genoeg om een vergelijking te maken met de groten uit de Zweedse thrillerscene? Voor het gevoel niet maar dat kan helemaal geen kwaad. Zij kan een eigen plekje in 'Thrillerland' claimen als ze probeert een eigen stijl te vormen en vergelijkingen los gaat laten. Het is misschien een mooie verkooptruc maar het legt een onnodig verwachtingspatroon bij haar neer. In de recensie van Memento gaf Denis Wolfs terecht aan dat er veel ruimte voor verbetering was. Die verbeteringen zijn er zeker gekomen maar het kan nog beter, dus het blijft een groeiproces, zolang Schepp de spanning in haar personages weet te houden.