Voorbij de ijsgrens laat zich het beste lezen met enige voorkennis van het oeuvre van Preston & Child. Het boek is namelijk het vierde deel in de reeks met Gideon Crew in de hoofdrol en is een direct vervolg op het derde deel van de reeks (Het verdwenen eiland). Het eerste hoofdstuk van Voorbij de ijsgrens gaat namelijk direct verder waar het vorige deel is gestopt. Voorts is Voorbij de ijsgrens ook nog eens min of meer een vervolg op IJsgrens, een boek dat Preston & Child in een inmiddels al weer grijs verleden (2001) hebben geschreven. Als er ooit zou worden gevraagd wat een goed instapboek zou zijn voor degenen die nooit eerder een Preston & Child hebben uitgeprobeerd, dan zou dit boek zomaar ongeveer op de laatste plaats eindigen. Er wordt bovendien geen enkele achtergrond van Crew gegeven. Die wordt gemakshalve door Preston & Child als bekend verondersteld vanuit de vorige delen. De enige info die de lezer heel in het kort meekrijgt is dat hij een jonge atoomgeleerde is en dat is het wel zo’n beetje. Als de lezer meer wil weten dan moet hij die informatie maar op Google zoeken of eerst de vorige boeken hebben gelezen. Dat getuigt natuurlijk van enige arrogantie. Of misschien van luiheid. Hoe dan ook stoort het wél. Alsof Preston & Child zelf ook al wat nattigheid hebben voorvoeld hebben ze gemeend in een speciaal nawoord hier iets over op te moeten nemen.

We hebben veel moeite hebben gedaan om ervoor te zorgen dat dit nieuwe boek niet slechts een verhaal is geworden voor de fans van IJsgrens of van Gideon Crew, maar een op zichzelf staand boek, waar iedereen plezier aan kan beleven, of ze nu wel of niet eerdere verhalen van ons hebben gelezen.

Dat de schrijvers het kennelijk noodzakelijk hebben gevonden hier speciaal iets over te moeten vermelden, geeft natuurlijk al te denken. Het pleit juist voor een deel in een reeks als het als een stand alone kan worden gelezen, dat het met andere woorden voldoende kwaliteiten heeft om op zichzelf te staan. Daar zouden eigenlijk geen aparte woorden voor nodig hoeven zijn. Bovendien klopt de stelling volgens ondergetekende ook niet eens. Wil de lezer Voorbij de ijsgrens ten volle kunnen waarderen dan is het écht handig om eerst wat andere boeken van Preston & Child te hebben gelezen. Als stand alone is dit boek daarmee dus mislukt. Dat wil overigens niet direct zeggen dat dit geen goed boek zou zijn in het totale oeuvre van dit schrijversduo, maar daarover zo meteen meer.

Zoals zo net al is aangegeven start dit boek direct waar het derde deel van de Gideon Crew reeks is geëindigd. De lezer belandt meteen met zijn neus midden in de actie. Gideon Crew wordt met een helikopter door ene Eli Glinn, een hoge wetenschappelijke pief (die de ervaren lezer van Preston & Child wellicht nog zal kennen uit IJsgrens), uit zijn afgelegen hut in de Rocky Mountains gehaald en naar een afgelegen landgoed gebracht waar een excentrieke miljardair en vorengenoemde wetenschappelijke pief met elkaar ruzie maken over de manier waarop ze een buitenaardse bedreiging moeten bestrijden. De buitenaardse meteoriet uit IJsgrens die aan het einde van dat boek op de bodem van de zuidelijke Atlantische Oceaan terechtkwam is namelijk getransformeerd tot (je verzint het niet) een enorme Baobab boom die met zijn akelige wortels de hele oceaan en haar bewoners dreigt op te eten. Glinn is niet zo van de subtiele poespas en vind dat er op zijn minst een kernbommetje op moet om de bedreiging voor eens en altijd uit te schakelen. Dat komt natuurlijk mooi uit, want als er iets is waarin Gideon Crew erg goed is dan is het in kernbommetjes maken. Voor de lezer goed en wel tot tien heeft kunnen tellen is Gideon met een team van wetenschappelijke experts op een schip onderweg naar de zuidelijke Atlantische Oceaan om de buitenaardse Baobab mores te leren.

Het eerste deel van Voorbij de ijsgrens is ongeveer net zo spannend en opwindend als het kijken naar een smeltend ijsklontje. De bootreis naar de Antarctische wateren, de introductie van het gehele wetenschappelijke team met ieder hun eigen specialismen en de eerste onderwater verkenningen bij de onderzeese Baobab, het is allemaal degelijk maar saai formulewerk en even dreigt het helemaal mis te gaan met Voorbij de ijsgrens. Net op het moment echter dat het allemaal dreigt te verzanden komen Preston & Child met een verrassing. De schrijvers komen met een nogal onverwacht en behoorlijk bruut eind voor een personage dat een hoofdrol leek te gaan pakken en vanaf dat moment is er geen rustig moment meer voor de lezer. Het verhaal gaat van een langzaam tempo opeens over in een verhaal dat onder hoogspanning staat. Wat als saai formulewerk begon is opeens een onvoorspelbaar horrorverhaal met een zeer donkere en sombere ondertoon geworden en wordt Voorbij de ijsgrens gelukkig toch nog een bijzonder spannende bedoening.

IJsgrens uit 2001 is altijd een beetje een vreemde eend in de bijt in het werk van Preston & Child geweest. Het was een erg duister verhaal met een bepaald niet opwekkend en nogal open einde. In Voorbij de ijsgrens kiezen de schrijvers na een erg suf begin gelukkig net op tijd weer voor dezelfde aanpak en dat pakt goed uit. Als lezer voel je dat er daadwerkelijk veel op het spel staat en dat alles kan gebeuren. Op de beste momenten van het boek doet het zelfs denken aan De gruwelkamer dat tot het beste werk van Preston & Child mag worden gerekend. De gruwelijkheden die plaatsvinden worden tot op anatomisch niveau worden beschreven. Zo wordt er een heel hoofdstuk gewijd aan een operatie die niet voor de tere zieltjes is bedoeld en tot de echt goede horror mag worden gerekend. Zonder het saaie beginstuk en met een iets betere inleiding had dit boek tot de beste van Preston & Child mogen worden gerekend. Nu is het gewoon een goed boek.